Κήρυγμα στή Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν

Ἡ παρούσα Κυριακὴ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, καλεῖται Δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Ἡ Ἐκκλησία  ὅρισε αὐτήν τή μέρα νά τιμᾶται καί νά προβάλλεται ἡ ἁγία μορφή καί ξεχωριστή προσωπικότητα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στή συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε μέ λίγα λόγια γιά τόν ἅγιο.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπῆρξε διαπρεπής θεολόγος καί σπουδαίος διδασκάλος τῆς νοερᾶς καί μονολόγιστης προσευχῆς.  Ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν ἀπόγονος ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας τοῦ Βυζαντίου καί στίς μέρες τίς ὁποῖες ἔζησε, τό δέκατο τέταρτο αἰῶνα, διέπρεψε ὡς θεολόγος, μοναχός καί Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Οἱ μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό πρόσωπό του εὑρῆκαν τό διδάσκαλο καί προστάτη. Ὁ Γρηγόριος ἀντιμετώπισε μέ ἐπιτυχία τίς κακοδοξίες τοῦ δυτικοεπηρεασμένου Βαρλαάμ καί τῶν ὀπαδῶν του καί ἔκαμε λόγο γιά τή διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη καί ἀκοινώνητη. Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές. Οἱ μοναχοί ἐμμένοντας στήν προσευχή καθαίρονται, ἀποβάλλουν ἀπό μέσα τους τά σκοτεινά σημεῖα, ἐπικοινωνοῦν μέ τό Θεό καί καταξιώνονται τῆς θέας τοῦ Θαβωρείου καί ἀκτίστου φωτός. Αὐτή ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ βίωμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

 

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀναγινώσκουμε στὴν Θεία Λειτουργία εἶναι παρμένο ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰησοῦς «εἰσῆλθε εἰς οἶκον», ὅπου καὶ κήρυττε.  Στὴν οἰκία, μαζεύτηκε ἀρκετὸς κόσμος, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε νά δροσίσει τήν ψυχή του μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς «ἐλάλει τὸν λόγον» ἔρχεται μία ὁμάδα ἀποτελούμενη ἀπὸ τέσσερις φίλους «παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων».  Ἐδῶ νά ἀναφερθεῖ ὅτι σύμφωνα μέ μερικούς ἑρμηνευτές αὐτοί οἱ τέσσερις συμβολίζουν τούς τέσσερις εὐαγγελιστές.  Ἐπειδὴ ἦταν ἀδύνατο, ἕνεκα τοῦ πλήθους, νὰ εἰσέλθουν στὸ σπίτι, χάλασαν τὴν πρόχειρη στέγη καὶ κατέβασαν μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ τὸν παραλυτικὸ. Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ διαπίστωσε τήν βαθειά πίστη, ἡ ὁποία διακατεῖχε καί τούς πέντε ἀντιμετώπισε ἀμέσως τό πρόβλημα.  Μέ ἕνα λόγο Του συγχώρησε τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ.  Παρόντες ἦταν καὶ ἐκπρόσωποι τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἐκτός ἀπὸ τὰ διάφορα προβλήματα τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσαν νὰ δημιουργοῦν στὸν Κύριο, συγκέντρωναν παράλληλα καὶ στοιχεῖα γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν μελλοντικά ἐναντίον Του.

 

Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία δὲ τελεῖται μόνο γιὰ τοὺς παρόντες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀπόντες, δηλαδὴ «ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων», καὶ ὑπὲρ ὅλων ἐκείνων ποὺ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη γιὰ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.  Ἡ Θεία Λειτουργία, εἶναι ἐκκλησιολογικὸ γεγονὸς καὶ ἀναφέρεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο.

Τὸν παραλυτικό τῆς περικοπῆς μεταφέρουν τέσσερις μὲ βαθειὰ πίστη. Ὁ Χριστὸς σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, παράλληλα πρός τὴν πίστη τοῦ παραλυτικοῦ διαβλέπει καὶ τὴν δυνατὴ πίστη τῶν τεσσάρων, ἡ ὁποία πίστη γίνεται ἀφορμὴ νά θεραπευθεῖ ὁ πρῶτος.  Στὴ ζωή μας ἡ πίστη ἔχει μεγάλη σημασία.  Αὐτή μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ κοντὰ στὸν Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς, ὁ ὁποῖος, δέν εἶναι ἄλλος, παρά ὁ Χριστός.

 

Στοὺς ναούς μας αὐτὲς τὶς μέρες κάθε ἀπόγευμα διαβάζεται τὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο. Τὶς Παρασκευὲς ψάλλονται οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Παναγίας, τὶς Τετάρτες καὶ Παρασκευὲς τελεῖται ἡ Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, τὰ Σάββατα τελεῖται ἡ θ. λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ τὶς Κυριακὲς τοῦ M. Βασιλείου.  Καλούμαστε νὰ συμμετάσχουμε στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες, ὥστε νὰ λάβουμε πνευματικὲς ἑνέσεις, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς ξυπνήσουν ἀπὸ τὸ λήθαργό τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ μᾶς προσφέρουν ἀκμαιότατο πνευματικὸ ἠθικό.

 

Αὐτὲς τὶς ἑνέσεις καὶ αὐτὸ τὸ ἠθικὸ εἶχε ὁ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιὰ τοῦτο καὶ ἀντιμετώπισε εὔστοχα τοὺς πολέμιους τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Νά ἐπισφραγίσουμε τοῦτο τό σύντομο κήρυγμα μέ τήν ἀκόλουθη προσευχή, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε στὸ Δεσπότη Χριστὸ καί γιατρό τῶν ψυχῶν νὰ μᾶς ἐνισχύει  στὴν πιστή καί νά ἐπουλώνει τίς πνευματικές μας πληγές.

Π. Κωνσταντίνου Θεοχάρους

 

Read Full Post »

Ἑρμηνεία εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, Α΄ Κυριακῆς Λουκᾶ,

                   Μὲ τὸ σημερινὸ Ἱερὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ξεκινᾶ ἡ περίοδος τῶν ἀναγνωσμάτων ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο.  Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή ἡ ὁποία ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς βεβαιώνει πὼς ὅταν στὴ ζωή μας ἔχουμε τὴν εὐλογία καὶ καθοδηγεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα ἔρχονται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο γιά ἐμᾶς.

 

                    Ὁ Ἰησοῦς βρισκόταν κοντὰ στὴ λίμνη Γενησαρὲτ καὶ εἶδε μία ὁμάδα ψαράδων νὰ καθαρίζουν τὰ δίχτυά τους.  Ὁ Θεάνθρωπος ἄδραξε τήν εὐκαιρία καὶ μπῆκε στὸ πλοῖο τοῦ Σίμωνος (Πέτρου), τὸν παρακάλεσε νὰ τραβήξει τὸ πλοιάριον λίγα μέτρα ἀπὸ τὴν ἀκτή.  Ἀπὸ ἐκεῖ «ἐδίδασκε τοὺς ὄχλους».

 

                    Ὅσες φορὲς προσφέρει ὁ ἄνθρωπος κάτι στὸ Θεὸ εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι πάντα τὸ λαμβάνει πίσω πλουσιοπάροχα.  Αὐτό συμβαίνει καί τώρα.  Μετὰ τὸ κήρυγμα, ὁ Χριστὸς δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ πᾶνε πιὸ βαθειὰ καὶ νὰ ξαναρίξουν τὰ δίχτυα «εἰς ἄγραν».

 

                    Φυσικὰ τοῦτο ἦταν ἀδιανόητο γιὰ τοὺς ἐπαγγελματίες καί ἔμπειρους ψαράδες, γιὰ τοῦτο καὶ ὁ Πέτρος ἐνῶ στὴν ἀρχὴ προβάλλει τὸ ἐπιχείρημα, «Ἐπιστάτα, δι΄ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν, ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». (Λούκ. Ε’ 5) Δηλαδή: Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα κοπιάσαμε καὶ δὲν πιάσαμε τίποτα. Ἀλλὰ γιὰ τὸν λόγο σου θὰ ρίξω τὰ δίχτυα.  Ἐνῶ λοιπὸν προβάλλει τὸ κατὰ πάντα λογικὸ ἐπιχείρημα, τελικά ὑποτάσσει τὴ δική του γνώση καὶ ἐμπειρία, στὴν ὑπακοὴ καὶ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου.  Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ψαριὰ νὰ ἦταν ἀρκετὰ πλούσια, ὥστε νά  κινδυνεύσουν τὰ δυὸ πλοῖα νὰ βυθιστοῦν.

 

                    Τόσο συγκλονίστηκαν ὁ Πέτρος καὶ οἱ συνεργάτες του, ἀπὸ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, ὥστε ἡ συνείδησή του τὸν ὁδηγεῖ  ἀμέσως νὰ ἀποδώσει πίστη καὶ λατρεία στὸ Θεάνθρωπο. «Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμι, Κύριε». (Λούκ. Ε’ 8) Δηλαδή: Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ εἶπε: Νὰ βγεῖς καὶ νὰ φύγεις ἀπὸ μένα, Κύριε, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός.

 

                    Τὸ κεντρικὸ δίδαγμα τῆς περικοπῆς εἶναι ὅτι ἡ ὑπακοὴ στὸν Κύριο προσφέρει πλούσια τὴν εὐλογία Του σέ ἐμᾶς.  Καλούμαστε ἀρκετὲς φορὲς σὲ πολλὰ ζητήματα νὰ πράξουμε καὶ νὰ ἐνεργήσουμε σύμφωνα μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὴν πείρα μας, χωρὶς νὰ βάλουμε μπροστὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως πολλές φορές δέν εἶναι πρός τό πνευματικό μας συμφέρο.

 

                    Ἀντιθέτως ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐλεύθερα βάζει τό πνευματικό συμφέρον καὶ τοποθετεῖ τὸ πρόσταγμα τοῦ Κυρίου παραπάνω ἀπὸ τήν προσωπικὴ του πείρα καί ἁπλὰ ἐμπιστεύεται κατὰ πάντα τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τότε τὰ πράγματα ἀλλάζουν.  Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀναμένει τὴν ἀποτυχία, ἔρχεται ἡ ἐπιτυχία τοῦ στόχου καὶ ἡ ἐπιβράβευση αὐτῆς τῆς πίστεως.

                    Ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τους αἰώνας». Περιβάλλει πάντοτε μὲ ἄπειρη ἀγάπη τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». (Α’ Τίμ. β, 4).  Ἂν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴ ζωή μας, ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστά, θὰ διαπιστώσουμε μὲ βεβαιότητα τὴν εὐσπλαχνικὴ καὶ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δὲν μπόρει νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὴν κοινὴ λογική.

 

                    Ἄς παρακαλέσουμε τὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νὰ μᾶς χαρίζει ζωντανὴ πίστη  καὶ  ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του.  Ἀμὴν.

 

Π. Κωνσταντίνου Θεοχἀρους.

Read Full Post »

Κήρυγμα στή Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν

Ἡ παρούσα Κυριακὴ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, καλεῖται Δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Ἡ Ἐκκλησία  ὅρισε αὐτήν τή μέρα νά τιμᾶται καί νά προβάλλεται ἡ ἁγία μορφή καί ξεχωριστή προσωπικότητα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στή συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε μέ λίγα λόγια γιά τόν ἅγιο.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπῆρξε διαπρεπής θεολόγος καί σπουδαίος διδασκάλος τῆς νοερᾶς καί μονολόγιστης προσευχῆς.  Ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν ἀπόγονος ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας τοῦ Βυζαντίου καί στίς μέρες τίς ὁποῖες ἔζησε, τό δέκατο τέταρτο αἰῶνα, διέπρεψε ὡς θεολόγος, μοναχός καί Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Οἱ μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό πρόσωπό του εὑρῆκαν τό διδάσκαλο καί προστάτη. Ὁ Γρηγόριος ἀντιμετώπισε μέ ἐπιτυχία τίς κακοδοξίες τοῦ δυτικοεπηρεασμένου Βαρλαάμ καί τῶν ὀπαδῶν του καί ἔκαμε λόγο γιά τή διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη καί ἀκοινώνητη. Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές. Οἱ μοναχοί ἐμμένοντας στήν προσευχή καθαίρονται, ἀποβάλλουν ἀπό μέσα τους τά σκοτεινά σημεῖα, ἐπικοινωνοῦν μέ τό Θεό καί καταξιώνονται τῆς θέας τοῦ Θαβωρείου καί ἀκτίστου φωτός. Αὐτή ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ βίωμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀναγινώσκουμε στὴν Θεία Λειτουργία εἶναι παρμένο ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰησοῦς «εἰσῆλθε εἰς οἶκον», ὅπου καὶ κήρυττε.  Στὴν οἰκία, μαζεύτηκε ἀρκετὸς κόσμος, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε νά δροσίσει τήν ψυχή του μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς «ἐλάλει τὸν λόγον» ἔρχεται μία ὁμάδα ἀποτελούμενη ἀπὸ τέσσερις φίλους «παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων».  Ἐδῶ νά ἀναφερθεῖ ὅτι σύμφωνα μέ μερικούς ἑρμηνευτές αὐτοί οἱ τέσσερις συμβολίζουν τούς τέσσερις εὐαγγελιστές.  Ἐπειδὴ ἦταν ἀδύνατο, ἕνεκα τοῦ πλήθους, νὰ εἰσέλθουν στὸ σπίτι, χάλασαν τὴν πρόχειρη στέγη καὶ κατέβασαν μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ τὸν παραλυτικὸ. Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ διαπίστωσε τήν βαθειά πίστη, ἡ ὁποία διακατεῖχε καί τούς πέντε ἀντιμετώπισε ἀμέσως τό πρόβλημα.  Μέ ἕνα λόγο Του συγχώρησε τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ.  Παρόντες ἦταν καὶ ἐκπρόσωποι τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἐκτός ἀπὸ τὰ διάφορα προβλήματα τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσαν νὰ δημιουργοῦν στὸν Κύριο, συγκέντρωναν παράλληλα καὶ στοιχεῖα γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν μελλοντικά ἐναντίον Του.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία δὲ τελεῖται μόνο γιὰ τοὺς παρόντες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀπόντες, δηλαδὴ «ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων», καὶ ὑπὲρ ὅλων ἐκείνων ποὺ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη γιὰ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.  Ἡ Θεία Λειτουργία, εἶναι ἐκκλησιολογικὸ γεγονὸς καὶ ἀναφέρεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο.

Τὸν παραλυτικό τῆς περικοπῆς μεταφέρουν τέσσερις μὲ βαθειὰ πίστη. Ὁ Χριστὸς σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, παράλληλα πρός τὴν πίστη τοῦ παραλυτικοῦ διαβλέπει καὶ τὴν δυνατὴ πίστη τῶν τεσσάρων, ἡ ὁποία πίστη γίνεται ἀφορμὴ νά θεραπευθεῖ ὁ πρῶτος.  Στὴ ζωή μας ἡ πίστη ἔχει μεγάλη σημασία.  Αὐτή μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ κοντὰ στὸν Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς, ὁ ὁποῖος, δέν εἶναι ἄλλος, παρά ὁ Χριστός.

Στοὺς ναούς μας αὐτὲς τὶς μέρες κάθε ἀπόγευμα διαβάζεται τὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο. Τὶς Παρασκευὲς ψάλλονται οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Παναγίας, τὶς Τετάρτες καὶ Παρασκευὲς τελεῖται ἡ Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, τὰ Σάββατα τελεῖται ἡ θ. λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ τὶς Κυριακὲς τοῦ M. Βασιλείου.  Καλούμαστε νὰ συμμετάσχουμε στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες, ὥστε νὰ λάβουμε πνευματικὲς ἑνέσεις, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς ξυπνήσουν ἀπὸ τὸ λήθαργό τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ μᾶς προσφέρουν ἀκμαιότατο πνευματικὸ ἠθικό.

Αὐτὲς τὶς ἑνέσεις καὶ αὐτὸ τὸ ἠθικὸ εἶχε ὁ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιὰ τοῦτο καὶ ἀντιμετώπισε εὔστοχα τοὺς πολέμιους τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Νά ἐπισφραγίσουμε τοῦτο τό σύντομο κήρυγμα μέ τήν ἀκόλουθη προσευχή, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε στὸ Δεσπότη Χριστὸ καί γιατρό τῶν ψυχῶν νὰ μᾶς ἐνισχύει  στὴν πιστή καί νά ἐπουλώνει τίς πνευματικές μας πληγές.

π. Κωνσταντίνου Θεοχάρους.

Read Full Post »

Κήρυγμα στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων

Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

          Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

          Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

          Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

          Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

          Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

          Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

          Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

          Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

          Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

          Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

          Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

          Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

          Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

          Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

          Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

      π. Κωνσταντίνου Θεοχάρους

Read Full Post »

Brief History of St Barnabas Greek Community

 

                   The Greek Orthodox Community of St Barnabas was established in the year 1965.  First services took place in the hall of St Michael of the Anglican Church, Wood Green and later in  St Mark’s, the Anglican Church in Gladstone Avenue, Wood Green.  Shortly afterwards St Barnabas Church was rented from the Group of Catholic Apostolic churches.

                   The Greek Cathedral of St Mary, Trinity Road, N22 8LB was purchased from the MethodistChurch in the year 1970.  A few years later the premises of St Barnabas were also purchased.  The congregation attending every Sunday in the Cathedral is estimated at 750 people.

                   The School was established in the year 1965.  This community was considered as the largest community of our Archdiocese.  The School started with a small number of children.  It reached the 12,000 pupils and now has about three hundred.  Our school operates weekdays, Tuesdays and Thursdays, 5.30 – 7.30 p.m. and all day Saturday in two sessions, 9.30 – 1.00 p.m. and  2.30 – 6.00 p.m.

                   Among other activities our Community offers a free meal to our elderly.  This started in the year 1981 once a week.  In the year 1988 we gave the elderly a free meal twice a week.  This year, due to various financial difficulties, we limited it to once a week.

                   Additionally, the Secondary School of the Greek Embassy was accommodated in our school premises during the years 1998-2001.  They returned to our premises since last September 2012.  Their number is 80 students.

15th April 2013

Read Full Post »

Κήρυγμα στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων

 

          Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

          Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

          Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

          Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

          Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

          Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

          Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

          Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

          Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

          Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

          Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

          Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

          Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

          Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

          Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

 Πρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Θεοχάρους

 

 

 

Read Full Post »

Γραπτό κήρυγμα στήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ.

Ἐρμηνεία Εὐαγγελικού ἀναγνώσματος

Τοῦτες τὶς μέρες ζοῦμε ἰδιαιτέρως τὴ χαρά πού φέρνει ἡ κοσμοσωτήριος ἐορτή τῆς  Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ζοῦμε τή νίκη τῆς ζωῆς σέ βάρος τοῦ Θανάτου. Ἠχεῖ στὰ αὐτιά καὶ στὴν καρδία μας ὁ χαρμόσυνος χαιρετισμὸς «Χριστὸς Ἀνέστη» «Ἀληθῶς Ἀνέστη». Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ ἐκκλησία ἀφιέρωσε στὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται σὲ δύο ἀπό τίς ἕνδεκα ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς Μαθητές Του πρίν τήν Ἀνάληψη. Ὅλες οἱ ἐμφανίσεις εἶναι οἱ ἀκόλουθες:

1.     Στό Σίμωνα Πέτρο (Α’ Κορ. ιε’, 5, Λουκ. κδ’, 35).

2.     Στή Μαρία τή Μαγδαληνή (Μάρκ. ιστ’, 9-11, Ιω. κ’, 11-18).

3.     Στίς Μυροφόρες γυναῖκες (Ματθ. κη’, 9-10).

4.     Στούς δύο Μαθητές πού πορεύονταν πρός Ἐμμαούς (Μάρκ. ιστ’, 12-13, Λουκ. κδ’, 13-15).

5.     Στούς δέκα Ἀποστόλους, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς (Μάρκ. ιστ’, 14,       Λουκ. κδ’, 36-43, Ιω. κ’, 19-25).

6.     Στούς ἕνδεκα Ἀποστόλους, παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ (Ιω. κ’, 26-   29).

7.     Στούς ἑπτά Ἀποστόλους στή λίμνη τῆς Τιβεριάδος (Ιω. κα’, 1-23).

8.     Στούς ἕνδεκα στή Γαλιλαία (Ματθ. κη’, 16).

9.     Στούς Ἀποστόλους στήν Βηθανία, ὅταν άναλήφθηκε (Μάρκ. ιστ’,         19-20, Λουκ. κδ’, 50, Πράξ. α’, 6-11, Α’ Κορ. ιε’, 7).

10.    Στόν Ἀδελφόθεο Ἰάκωβο (Α’ Κορ. ιε’, 7).

11.    Στόν Ἀπόστολο Παῦλο (Α’ Κορ. ιε’, 8-9).

Στη συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε στίς δύο ἐμφανίσεις τίς ὁποῖες περιέχει ἡ περικοπή μας. Ἡ πρώτη ἐμφάνιση ἡ ὁποία ἀναφέρεται στό παρόν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἔγινε ἀργὰ τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀναστάσεως, κι ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι ἦταν συγκεντρωμένοι στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Κι ἐκεῖ, καθὼς ἦταν σκυθρωποὶ, ἀπελπισμένοι καὶ φοβισμένοι, κι ἐνῶ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς. Στάθηκε στὴ μέση του ὑπερώου γιὰ νὰ εἶναι ὁρατὸς ἀπὸ παντοῦ καὶ μὴ θεωρηθεῖ πὼς εἶναι φάντασμα. Καί τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη σὲ σᾶς».

Ὁ Χριστὸς τοὺς χαιρέτισε δίνοντάς τους τὴν εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως, τὴν εἰρήνη τῆς συμφιλιώσεως μέ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Τήν εἰρήνη τοῦ δημιουργήματος μὲ τὸν Δημιουργό. Στὴ συνέχεια ὁ Κύριος τούς ἔδειξε τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια Του ἀπὸ τὰ καρφιὰ καί τήν τραυματισμένη άπό τή λόγχη πλευρά του, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν πὼς Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Σταυρωθείς καὶ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν. Καὶ οἱ Μαθητές τότε χάρηκαν ποὺ εἶδαν τὸν Κύριο.

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ τοὺς εἰρήνευσε καὶ πάλι, τοὺς ὑπενθύμισε τὴν ἀποστολή τους. Τοὺς ἔδωσε Πνεῦμα Ἅγιο γιά νὰ συγχωροῦν ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Κύριος σταυρώθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀναστήθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς δὲν ἦταν παρὼν σὲ αὐτὴν τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν πληροφορήθηκε τὰ σχετικὰ μέ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πεισθεῖ, ζήτησε νὰ Τὸν δεῖ καὶ νὰ ψηλαφήσει τὶς πληγὲς στὰ χέρια καὶ τὴν πλευρά Του. Ὁ Χριστὸς ὅταν ἐπισκέφθηκε καὶ πάλι τοὺς Μαθητὲς Του μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες, κάλεσε τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ νὰ ψηλαφήσει τὰ σημάδια τῶν πληγῶν στὸ Σῶμα Του. Τότε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς Τὸν ἀναγνώρισε καὶ Τὸν ὁμολόγησε Κύριο καὶ Θεό του. Τὸν ἀναγνώρισε ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν καρφιῶν, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν σημάδι τῆς ἀγάπης Του πρὸς τὸν πεπτωκώτα ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῆς δυνάμεώς Του πρὸς τὸν θάνατο. Ὁ Χριστὸς σὲ ἀπάντηση τοῦ Θωμᾶ εἶπε τὸν μακαρισμὸν «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Μακαριότεροι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἂν καὶ δὲν μὲ εἶδαν, πίστεψαν. Ἡ ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτήρα ἀφοῦ ὅσοι τὸν ὁμολογοῦν τοὺς ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία καὶ τοὺς χορηγεῖ πλούσιο τὸ ἔλεός Του.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἀρχικὰ ἀπουσίαζε κατὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στοὺς Μαθητές Του, φαίνεται ὅτι ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιὰ νὰ γίνει πιστευτὸ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ διαλυθεῖ κάθε εἴδους ἀμφιβολία.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε κάποια βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἀποστόλου. Ὁ Θωμᾶς ἦταν Ἰουδαῖος στὴν καταγωγὴ καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ. Ἐγκατέλειψε τὸ ἐπάγγελμά του καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος τοῦ τὸ ζήτησε. Ἦταν ἀπὸ τοὺς ἔνθερμους μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ.  Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Θωμᾶς τήρησε τὸ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη», καὶ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ταξίδεψε σὲ μακρινοὺς τόπους μεταφέροντας τὸν Θεῖο Λόγο.  Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Πάρθους, τοὺς Πέρσες, τοὺς Μήδους καὶ τοὺς Ἰνδούς.  Εἶχε μαρτυρικὸ τέλος.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ ἐκτὸς ἀπὸ σήμερα καὶ στὶς 6 Ὀκτωβρίου.  Ἄς κλείσουμε τοῦτο τό σύντομο κήρυγμα μέ τήν ἀκόλουθη προσευχή: Ἅγιε Ἀπόστολε Θωμᾶ πρέσβευε στὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν νά μᾶς χορηγεῖ ἀκράδαντη καί σταθερή πίστη ἡ ὁποία θά μᾶς ὀδηγήσει στή σωτηρία.  Ἀμήν.

Πρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Θεοχάρους.

Read Full Post »

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥ κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ -« ΚΥΠΡΟΣ, ΝΗΣΟΣ ΑΓΙΩΝ» – ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΟΝΔΙΝΟΥ – ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, WOOD GREEN – 07/10/2012

Θεοφιλέστατε,

 

Σεβαστό Ιερατείο,

 

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,

 

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες,

 

Επιτρέψετε μου κατ’ αρχάς να συγχαρώ τον πρόεδρο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κυπριακής Εστίας Λονδίνου για την καθιέρωση σε ετήσια βάση της μνημόνευσης της Κύπρου μας ως νήσου Αγίων.

 

Στην εποχή μας, η οποία διακρίνεται, εν μέσω πολλών άλλων χαρακτηριστικών, από κρίση αξιών, απομάκρυνση από παραδόσεις, ισοπέδωση πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, απαξίωσης εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων και κοινωνικής αλλοτρίωσης, είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπενθυμίζεται  ότι ουδείς άνθρωπος έλκει την καταγωγή του από το πουθενά και ουδείς διαμορφώνει την ιδιοσυγκρασία, τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά και την συνείδηση του από το τίποτε.

 

Στο βαθμό που αυτό το αξίωμα αφορά τους ανθρώπους σε εξατομικευμένο επίπεδο, άλλο τόσο αφορά ομάδες ανθρώπων διαμορφωμένες σε κοινωνίες, σε έθνη και σε κράτη. Και πόσο μάλλον αφορά σε ομάδες ανθρώπων, οι οποίες για τον ένα ή τον άλλο λόγο, έχουν ξεριζωθεί από τα πάτρια εδάφη και έχουν δημιουργήσει ή μάλλον επαναδημιουργήσει τη ζωή τους στην αποδημία, έχοντας πλέον εγκαταστήσει μια στενή μεν σχέση, αλλά αναπόδραστα και αντικειμενικά, σχέση –γεωγραφικής σε πρώτο τουλάχιστον στάδιο-απόστασης από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, τον τόπο δηλαδή που αυτές οι παραδόσεις, η γλώσσα, η θρησκεία, ο πολιτισμός σμιλεύονται καθημερινά.

 

Είναι εντός αυτού του πλαισίου που προσωπικά αντικρίζω την σημερινή εκδήλωση της Κυπριακής Εστίας Λονδίνου. Ως μιας επιχείρησης να ανατρέξουμε στην ιστορία μας, να την τιμήσουμε, να αντλήσουμε από τα όποια διδάγματα της και έστω και για μερικές στιγμές να εξέλθουμε του κατακλυσμού της υπερκατανάλωσης, του κακώς νοούμενου νεωτερισμού, της αλόγιστης και άκρατης επιθυμίας για πρόσκαιρα αγαθά, που μας περιβάλλει και μας εκπέμπεται από πολλά και διάφορα κανάλια. Είναι με άλλα λόγια μια επιχείρηση επαφής με τις ρίζες μας, που μετουσιώνει στην πράξη, την κύρια αποστολή των ομογενειακών οργανώσεων, η οποία ακριβώς είναι η διατήρηση και προαγωγή αυτής της επαφής. Επομένως σας συγχαίρω ξανά.

 

 

 

 

Αγαπητοί φίλοι,

 

Ο χρονικόγράφος Λεόντιος Μαχαιράς κατά τον 15^ο αιώνα απέδωσε στην Κύπρο τον χαρακτηρισμό «Νήσος Αγίων». «χρῆσι εἶνε νὰ φουμίσωμεν τὴν ἅγια νῆσσον, καὶὅσον τὴν φουμίσω δὲν θέλω πεῖν ψέματα,» έγραψε με το χαρακτηριστικό κυπριακό γλωσσικό ιδίωμα.

 

Στο νησί μας υπάρχουν καταγεγραμμένοι και αναγνωρισμένοι 240 Άγιοι σε μια χρονολογική έκταση που ξεκινά από το 61 μ.χ με τον μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού του Αποστόλου Βαρνάβα και καταλήγει μέχρι το 1979, σχετικά πρόσφατα δηλαδή, με την δολοφονία του μοναχού Φιλούμενου στα Ιεροσόλυμα, ο οποίος επακολούθως ανακηρύχτηκε στη λαϊκή συνείδηση σε άγιο όταν το σώμα του ανευρέθη τέσσερα χρόνια μετά την ταφή του άφθαρτο και να ευωδιάζει. Το κυπριακό αγιολόγιο είναι λοιπόν συνυφασμένο και βαδίζει πλάι – πλάι με όλη την μεταχριστιανική ιστορία της πατρίδας μας, δύο χιλιάδες τόσα χρόνια.

 

Ορισμένοι από τους αγίους μας έφτασαν στην Κύπρο από το εξωτερικό και ορισμένοι γεννήθηκαν, άγιασαν και μαρτύρησαν στην Κύπρο. Αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του νησιού και τον πληθυσμό του, δεν θα δυσκολευτεί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι η συμβολή της μικρής Κύπρου στην υπόθεση της διάδοσης και επικράτησης του Χριστιανισμού είναι εξαιρετικά σημαντική. Και αυτό δεν αφορά βέβαια στην περιορισμένη γεωγραφικά έκταση της πατρίδας μας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή, όπου ήκμασε το Βυζάντιο, και κυρίως στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

 

Όσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χριστιανισμός διαδόθηκε στην Κύπρο από την περιοχή της Παλαιστίνης, άλλο τόσο δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η Κύπρος υπήρξε καταφύγιο για κυνηγημένους Χριστιανούς, αλλά και σταθμός για πάρα πέρα διάδοση και εδραίωση του. Ο τόπος μας δεν είναι απλά ακόμα ένα μέρος στο οποίο διαδόθηκε και επικράτησε ο Χριστιανισμός, αλλά ένα μέρος στο οποίο ο Χριστιανισμός αναγεννήθηκε πνευματικά και έλαμψε ακόμα περισσότερο.

 

Κύπριοι Άγιοι, όπως ο Θεοδόσιος Επίσκοπος Αμαθούντος, ο Σπυρίδων Επίσκοπος Χυτρών, ο Γεώργιος Επίσκοπος Τριμυθούντος, ο Επαφρόδιτος Επίσκοπος Ταμασού, ο Ζήνων Επίσκοπος Κουρίου για να αναφέρω μερικούς,  συμμετείχαν σε ιδιαίτερα σημαντικές Οικουμενικές Συνόδους, όπως της Χαλκηδόνος, της Εφέσου και της Νίκαιας, οι οποίες χειρίστηκαν ουσιώδη ζητήματα θρησκευτικού δόγματος, κανόνων και πολιτείας της εκκλησίας μας. Οι αποφάσεις αυτών των συνόδων, όπως για παράδειγμα η διασαφήνιση της φύσεως του Ιησού στην διαμάχη με τον μονοφυσιτισμό, η αποκατάσταση των εικόνων στους ναούς  εναντίον των αντιλήψεων και κηρυγμάτων των εικονομάχων, όρισαν και καθόρισαν το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα καθώς και τους κανόνες που ακολουθεί η εκκλησία μέχρι τις ημέρες μας, και τους οποίους βιώνουμε σαν ορθόδοξοι χριστιανοί από την βάπτιση μας μέχρι και την εξόδιο ακολουθία.

 

Κύπριος ήταν και ένας εκ των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ο Παύλος κατά το 780. Αρκετοί δε Άγιοι, όπως ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος, ο Ιωάννης ο Ελεήμων, ο Λεόντιος Νεαπόλεως άφησαν πίσω τους σπουδαίο συγγραφικό έργο, ενώ μεγάλος αριθμός από τους Κύπριους Αγίους μαρτύρησε τα πάνδεινα και βρήκε θάνατο φρικτό υπέρ της ορθοδόξου πίστεως. Οι 13 μοναχοί της Καντάρας που αρνήθηκαν υποταγή στον Πάπα κατά την λατινοκρατία, ο Απόστολος Βαρνάβας, ιδρυτής της εκκλησίας της Κύπρου, ο οποίος υπέστη λιθοβολισμό από τους Ιουδαίους στη Σαλαμίνα για το ιεραποστολικό του έργο στα πρώτα χριστιανικά χρόνια στην Κύπρο, ο Ιωάννης, ηγούμενος Μοναγρίου ο οποίος, κατά τις πηγές, «εν σάκκω βληθείς και εις θάλασσα ριφθείς ετελειώθει», ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Αλαμάνος στην Ορμήδεια, οι νεομάρτυρες Γεώργιος και Πολύδωρος οι οποίοι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γιατί αρνήθηκαν να προσηλυτιστούν στον Ισλαμισμό, και τόσοι άλλοι.

 

Είναι άραγε τυχαίο γιατί περί τις τρεις χιλιάδες τοποθεσίες και 77 κοινότητες, από τις 650 τόσες πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Κύπρο φέρουν ονόματα Αγίων;

 

Θυμίζω μερικά, όπως Άγιος Αμβρόσιος, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Επιφάνιος, Άγιος Τύχωνας, Άγιος Δομέτιος, Άγιος Επίκτητος, έχουν λάβει τα ονόματα τους από αυτές τις ιερές μορφές που καταξιώθηκαν να αγιάσουν και να βρουν τη θέση τους στην πλούσια εκκλησιαστική, αλλά και λαϊκή μας παράδοση. Δεκάδες Μονές και εξωκκλήσια, όπως και εκατοντάδες ναοί από άκρη σε άκρη της Κύπρου αντλούν το όνομα τους από τους θεόσεπτους πατέρες που μνημονεύουμε σήμερα, ενώ οι πλείστοι, αν όχι όλοι από εμάς οφείλουμε το όνομα που φέρουμε σε κάποιο από αυτούς τους 240 αγίους και έχουμε την ξεχωριστή μας εορταστική ημέρα στο χριστιανικό εορτολόγιο.

 

Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτό που είχα πει στην εισαγωγή μου. Δεν προερχόμαστε από το πουθενά ούτε έλκουμε την καταγωγή μας από το τίποτε. Τα όσα έχω αναφέρει πιο πάνω αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια των καταβολών μας. Τεκμήρια που οι αιώνες και οι χιλιετίες δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν. Τα φέρουμε παντού και πάντα μαζί μας, ευρίσκονται ριζωμένα στη γη μας, είναι χαραγμένα ανεξίτηλα στη συλλογική συνείδηση μας, είναι γραπτό τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας μας, με αυτά καλούμε ο ένας τον άλλον, είναι αυτά που, μεταξύ άλλων, μας προσδιορίζουν ως ξεχωριστή οντότητα και είναι για αυτά που πρέπει να είμαστε περήφανοι και οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές.

 

Αν λοιπόν αποδεχόμαστε ότι ο Χριστιανισμός, ο οποίος απέκτησε την απήχηση του, εν πολλοίς, χάρη στο ότι διαδόθηκε μέσω της απαράμιλλης εκφραστικής δύναμης της ελληνικής γλώσσας, υπήρξε εκ των ουσιωδεστέρων συστατικών του πολιτισμού και της παράδοσης μας, τότε ελάχιστες αμφιβολίες πρέπει να έχουμε για την ευρύτητα και την σπουδαιότητα του έργου που επιτέλεσαν οι από εμάς σήμερα μνημονευόμενοι άγιοι.

 

Αγαπητοί φίλοι,

 

Τούτων λεχθέντων, δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ανά τους αιώνες η Κύπρος δέχθηκε πληθώρα επιδράσεων από πολλούς λαούς, που ως επί το πλείστον βρέθηκαν στην Κύπρο ως κατακτητές. Άλλοι βέβαια βρέθηκαν στην Κύπρο ως κυνηγημένοι. Πολλοί από αυτούς και οι απόγονοι τους παρέμειναν στο νησί μας για εκατοντάδες χρόνια δημιουργώντας τις δικές τους κοινότητες, με τα ειδικά τους πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Τέτοιες κοινότητες είναι οι Τουρκοκύπριοι, οι Μαρωνίτες, οι Λατίνοι και οι Αρμένιοι. Όλοι, εις την πορεία των αιώνων συνέβαλαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό η Κύπρος να διευρύνει την πολιτισμική της βάση, να εμπλουτίσει το ανθρώπινο δυναμικό της και να έλθει σε ποικιλότροπη επαφή με τον γεωγραφικό αλλά και πολιτισμικό περίγυρο της, που είχε ως σημείο αναφοράς αυτές τις κοινότητες ανθρώπων.

 

Θα ήταν εξ’ άλλου παράδοξο σε ένα τόσο κεντρικό γεωγραφικό χώρο όπου βρίσκεται η Κύπρος, χώρο που διασταυρώνονται τρεις ηπείροι, που ήκμασε το εμπόριο και οι συναλλαγές, αλλά και που αποτέλεσε πεδίο σφοδρών συγκρούσεων και πολέμων, να μην υπάρξει αναπόδραστα και η ανάλογη πολυκύμαντη συνύπαρξη ή/και πρόσμιξη λαών και πολιτισμών.

 

Σε αυτή την δια των αιώνων πορεία το τόπου μας, πάντα κυρίαρχο υπήρξε το στίγμα του χριστιανισμού και πάντα κυρίαρχη υπήρξε η χρήση της ελληνικής γλώσσας από άκρη σ’ άκρη το νησιού. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έγινε κατορθωτό να ξεριζωθούν από κανένα κατακτητή, ούτε και κάποια άλλη πολιτισμική ή πέραν της ορθοδοξίας θρησκευτική επίδραση υπήρξε τόσο δυνατή έτσι ώστε να τα επικαλύψει.

 

Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, από την τουρκική εισβολή του 1974, η πατρίδα μας ζει σε ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες, οι οποίες επιβάλλουν στη δική μας γενιά ιδιαιτέρως αυξημένα καθήκοντα, την απαλλαγή από την τουρκική κατοχή, την απελευθέρωση των εδαφών μας, την επανένωση του τόπου και του λαού μας στο πλαίσιο μιας λύσης στη βάση των συμφωνιών κορυφής 1977-1979, των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και των ομόφωνων αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου του 1989 και του 2009.

 

Στο κατεχόμενο έδαφος της πατρίδας μας οι Τούρκοι κατακτητές επιδίδονται συστηματικά σε πλήρη δημογραφική, πολιτισμική και διοικητική αλλοίωση του. Ουδέποτε στην μακρόχρονη ιστορία του ο τόπος μας με όλες τις κατακτήσεις που υπέμεινε, έζησε σε συνθήκες εδαφικής διαίρεσης και κάθετου εθνικού διαχωρισμού. Στα κατεχόμενα μας εδάφη συμβαίνει μια άνευ προηγουμένου καταστροφή θρησκευτικών μνημείων και εκκλησιών. Περί τα 550 θρησκευτικά μνημεία έχουν είτε εντελώς ισοπεδωθεί, είτε μετατραπεί σε στάβλους και σε ορισμένες περιπτώσεις σε μπαρ και τουριστικά καταλύματα. Ορισμένα από αυτά τα μνημεία έχουν τεράστια ιστορική, καλλιτεχνική και θρησκευτική αξία και αποτελούν μέρος της παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς.

 

Την ίδια στιγμή, η κατοχική δύναμη με συστηματικό τρόπο εποικίζει τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις μας. Οι έποικοι αποτελούν σήμερα την πληθυσμιακή πλειοψηφία στα κατεχόμενα και απειλούν με πλήρη αφομοίωση το τοπικό Τουρκοκυπριακό στοιχείο, ενώ σε βάθος χρόνου αποτελούν εν δυνάμει δημογραφική απειλή ακόμα και για τις ελεύθερες περιοχές της Δημοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που συναποτελούν τον ορισμό εθνικό ξεκαθάρισμα, οι κατοχικές αρχές έχουν διαγράψει πλήρως όλα τα ελληνικά τοπωνύμια και τα έχουν μετατρέψει σε Τούρκικα.

 

Επιπλέον οι Ελληνοκυπριακές περιουσίες υφίστανται μαζικό σφετερισμό. Παραχωρούνται ως κατοικίες για έποικους ή τυγχάνουν εκμετάλλευσης για εμπορικούς και άλλους σκοπούς, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν επί του εδάφους τετελεσμένα που να καθιστούν αδύνατη την επιστροφή των προσφύγων, νόμιμων ιδιοκτητών τους.

 

Ταυτόχρονα, στο διπλωματικό πεδίο γίνεται συστηματική προσπάθεια από μέρους της Τουρκίας για αναβάθμιση του ψευδοκράτους και αναγνώρισης του ως ξεχωριστής οντότητας πλαϊ – πλαϊ με την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Όλα τα πιο πάνω αποτελούν ισχυρούς λόγους για τους οποίους η Ελληνοκυπριακή πλευρά, εν αντιθέσει με όσα επιχειρεί να της αποδώσει η Τουρκική προπαγάνδα, διαχρονικά ελάμβανε πρωτοβουλίες και διαχρονικά επιθυμούσε και επιδίωκε διακαώς και εμπράκτως την επίτευξη δίκαιης και λειτουργικής λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα πάντα μέσα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών και πάντα ακολουθώντας τον δρόμο των συνομιλιών.

 

Για την Κύπρο όλα αυτά τα βασανιστικά χρόνια της τουρκικής κατοχής, ασπίδα και θωράκιση της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της υπήρξαν τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Από το 2004 σε αυτά προστέθηκαν και αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πίσω από αυτά τα ψηφίσματα και αποφάσεις οχυρωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τον Τουρκικό επεκτατισμό και αυτά χρησιμοποιούμε ως εργαλεία για να επιτύχουμε την επιθυμητή για τον τόπο μας λύση.

 

Αγαπητοί φίλοι,

 

Δεν θα αποκάλυπτα οτιδήποτε καινούργιο αν έλεγα ότι σήμερα δεν υπάρχουν οποιεσδήποτε ουσιαστικές εξελίξεις στις δικοινοτικές συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Αυτές άρχισαν από τον Σεπτέμβριο του 2008 και έδωσαν κάποια ενθαρρυντικά δείγματα προόδου μέχρι και τον Απρίλιο του 2010. Υπήρξαν ορισμένες ουσιώδεις συγκλίσεις στα κεφάλαια της διακυβέρνησης, της οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον τότε Τουρκοκύπριο διαπραγματευτή Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, οι οποίες δημιουργούσαν ένα ευνοϊκό κλίμα για πάρα πέρα ουσιαστική διαπραγμάτευση.

 

Από τον Απρίλιο του 2010 τον κύριο Ταλάτ αντικατάστησε ο κ. Έρογλου, ένας πολιτικός που πάντα ευρισκόταν τοποθετημένος στο χώρο των ακραίων, εθνικιστικών Τουρκοκυπριακών δυνάμεων. Ο κ. Έρογλου από πολύ νωρίς έδειξε τις προθέσεις του. Δεν δεσμεύθηκε να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που τις άφησε ο προκάτοχος του και στη συνέχεια κατά τη συζήτηση των υπόλοιπων κεφαλαίων των διαπραγματεύσεων και ειδικά στο κεφάλαιο των περιουσιών απέδειξε ότι διαπνεόταν από τη φιλοσοφία της διχοτόμησης. Εξ’ άλλου η εκστρατεία του για να ψηφιστεί από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα ως ηγέτης της βασίστηκε ακριβώς στη φιλοσοφία της συνύπαρξης δύο κρατών στην Κύπρο, η οποία περνά βέβαια μέσα από την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής.

 

Αυτό είναι κάτι που κανένας Ελληνοκύπριος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδεχτεί γιατί αποτελεί πράξη υποταγής στον κατακτητή και στην αδικία, ενώ υποθηκεύει το μέλλον της πατρίδας μας και του λαού μας επί των όσων δια της βίας επιβάλλει η κατοχική δύναμη.

 

Επιπλέον, από τον περασμένο Μάρτιο, ως η μεγαλύτερη απόδειξη των κακόβουλων προθέσεων της, η τουρκοκυπριακή ηγεσία με την πλήρη στήριξη, ενθάρρυνση και καθοδήγηση της Άγκυρας, αντιδρώντας στην ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κύπρο, έχει εγκαταλείψει τις διαπραγματεύσεις, βάζοντας τους ουσιαστικά ταφόπλακα.

Εμείς, όπως πρόσφατα διακήρυξε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παραμένουμε προσηλωμένοι στο Ψήφισμα 2026 του 2011, στο οποίο προβλέπεται πρώτα διευθέτηση των εσωτερικών πτυχών του Κυπριακού και μετά η σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για τις διεθνείς πτυχές, αφού προηγουμένως συναινέσουν οι δύο πλευρές. Η δέσμευσή μας παραμένει αμετάβλητη: Να επιστρέψουμε στις διαπραγματεύσεις, να συνεχίσουμε τη διαδικασία με καλή πίστη και να σεβαστούμε στην πράξη και όχι στα λόγια τη συμφωνημένη βάση για μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με μία και μόνη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

 

Για να επιτευχθεί επίλυση του κυπριακού προβλήματος η υποστήριξη όλων των ενδιαφερομένων μερών είναι ζωτικής σημασίας. Η θετική συμβολή και πρακτική υποστήριξη εκ μέρους της Τουρκίας για να μπορέσουν οι δύο κοινότητες να ωθήσουν τη διαδικασία προς τα εμπρός είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αντ’ αυτού, η Τουρκία έχει υιοθετήσει τη «διπλωματία των κανονιοφόρων», αντιπαραθέτοντας τη στρατιωτική της ισχύ γύρω από την Κύπρο με αφορμή τις δραστηριότητες για εξερεύνηση υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, στο πλαίσιο των δικαιωμάτων που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και ιδιαίτερα η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982.

 

Με μια τέτοια στάση και συμπεριφορά από πλευράς της Τουρκίας οι δυνατότητες επίτευξης λύσης όχι μόνο περιορίζονται αλλά και εκμηδενίζονται.

Υπό αυτές τις αρνητικές περιστάσεις, υπό το φως αυτών των απαισιόδοξων μηνυμάτων που δυστυχώς υπάρχουν, καλούμαστε να μην ξεχάσουμε τα κατεχόμενα μας εδάφη, να μην ξεχάσουμε τις πατρογονικές μας εστίες. Καλούμαστε να συνεχίσουμε, όσο δύσκολες και είναι οι συνθήκες, να υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα χώματα ανήκουν σε εμάς, στον κυπριακό λαό στο σύνολο του, και όχι στην Τουρκία. Καλούμαστε να κρατούμε την φλόγα της επιστροφής αναμμένη, με την βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι αυτός ο αναχρονισμός, αυτό το στίγμα στην σύγχρονη ιστορία των διεθνών σχέσεων, αυτή η ανωμαλία απέναντι στην μακρά ιστορική πορεία του τόπου μας, που ονομάζεται τουρκική κατοχή, θα πάψει να υφίσταται.

Αγαπητοί φίλοι,

Επιτρέψετε μου να κλείσω αυτή την ομιλία υπενθυμίζοντας ότι η μικρή μας Κύπρος προεδρεύει αυτή την περίοδο και μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου, του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα μέχρι στιγμής δείγματα από την άσκηση αυτών των υψηλών καθηκόντων είναι πολύ θετικά και ήδη γινόμαστε δέκτες εγκωμιαστικών σχολίων για την υπευθυνότητα, την οργανωτική ικανότητα και τον επαγγελματισμό που επιδεικνύουμε στον χειρισμό πολύ σοβαρών και λεπτών θεμάτων που επηρεάζουν τις 27 χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποδεικνύουμε ότι όταν έχουμε ενώπιον μας εθνικό στόχο προς υλοποίηση, γιατί τέτοιος είναι ο στόχος που καλούμαστε να πετύχουμε προεδρεύοντας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατορθώνουμε να ενωνόμαστε, να χρησιμοποιούμε την δημιουργικότητα και την εργατικότητα που μας χαρακτηρίζει σαν λαό και να πετυχαίνουμε, αυτό που φαινομενικά θεωρείται ακατόρθωτο.

Κανείς δεν θα πίστευε μερικά χρόνια πριν, ότι η μικρή Κύπρος που στενάζει κάτω από την μπότα της κατοχής, θα τα κατάφερνε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πόσο μάλλον να Προεδρεύει κιόλας. Κι’ όμως αυτό αποτελεί ζωντανή πραγματικότητα και σημαντικό σταθμό για την πάρα πέρα πορεία μας για καταξίωση στη κοινωνία των εθνών Εκθέτουμε τον δυναμισμό της κοινωνίας μας και το προοδευτικό μας πνεύμα, την ικανότητα μας για ανάληψη και επιτυχή υλοποίηση σημαντικών και περίπλοκων σχεδιασμών και πλάνων. Διασφαλίζουμε και προάγουμε την κρατική μας οντότητα και θωρακιζόμαστε απέναντι σε επιβουλές.

Επίσης, με την αποδεδειγμένη πλέον ύπαρξη 5 με 8 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδιών φυσικού αερίου εντός της Κυπριακής ΑΟΖ και με μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης ακόμα περισσοτέρων ποσοτήτων, δημιουργούνται  προοπτικές μεγάλης και μακρόχρονης οικονομικής ανάπτυξης από την οποία θα επωφεληθούν τόσο οι σημερινές όσο και οι επόμενες γενιές. Πέραν από τις επενδύσεις που συνεπάγεται η σταδιακή ανάπτυξη της αναγκαίας υποδομής για αξιοποίηση του φυσικού αερίου, έχει ήδη εκδηλωθεί ενδιαφέρον από πολλούς ξένους επενδυτές για δραστηριοποίηση στην Κύπρο. Ανοίγονται καινούριες ευοίωνες οικονομικές προοπτικές για το μέλλον του τόπου.

Η Κύπρος εισέρχεται στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης με προοπτικές ουσιαστικής συμβολής στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Προοπτικές διανοίγονται επίσης στο γεωστρατηγικό και πολιτικό πεδίο. Η ραγδαίως αναπτυσσόμενες σχέσεις μας με το Ισραήλ, αποτελούν απτό παράδειγμα των προοπτικών που υπάρχουν. Και εδώ είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η πολιτική για αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου ξεκίνησε επί Προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη, συνεχίστηκε με γοργούς ρυθμούς επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου και κορυφώνεται σήμερα επί προεδρίας Δημήτρη Χριστόφια. Αποτελεί και αυτό απόδειξη αυτού που είπα πιο πάνω. Ότι ενώπιον εθνικών στόχων μαζεύουμε όλα τα καλά που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό και τα θέτουμε στην υπηρεσία της πατρίδας με εξαιρετικά αποτελέσματα, πέραν και πάνω από τις οποιεσδήποτε επιμέρους διαφορές μας.

Κορυφαίος εθνικός στόχος όμως παραμένει η επίλυση του Κυπριακού και όπως τα δύο απτά παραδείγματα που σας έχω μεταφέρει αποδεικνύουν, έχουμε κάθε δυνατότητα σαν λαός, αναπόσπαστό κομμάτι του οποίου είστε και εσείς οι απόδημοι μας, να πείσουμε για το δίκαιο μας και να τον πετύχουμε.

Και να είστε βέβαιοι ότι θα τον πετύχουμε γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, «η γη δεν έχει κρικέλια να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν».

 

Σας ευχαριστώ

Read Full Post »

Ομιλία που εγένετο από το διάκονο Κωνσταντίνο Θεοχάρους κατά τη χειροτονία του σε πρεσβύτερο, Κυριακή τῶν Βαΐων, 8η Απριλίου 2012

Θεοφιλέστατε, Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί προέδροι και μέλη τῶν κοινοτικῶν συμβουλίων,  

Λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε,

 

 

                    Μοῦ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐκφράσω τὰ συναισθήματα τά ὁποῖα διακατέχουν τό εἶναι μου καί πλημμυρίζουν τὴν ψυχή μου, αὐτήν τὴν εὔσημη καὶ «φρικτὴ» ὥρα.  Ἀπορῶ γιά τήν ἄμετρη φιλανθρωπία καί εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρός τό ταπεινό προσωπό μου.  Αἶνο, δοξολογία καί εὐχαριστία ἀναπέμπω αὐτήν τήν ἱερή καί σπουδαία στιγμή πρός τόν Ἕνα καί Ἀληθινό Τριαδικό Θεό.

 

                    Ἀναλογιζόμενος τό μέγεθος καί τήν ἀξία τῆς Ἱερωσύνης ἡ ὕπαρξή μου παρουσιάζεται πολύ μικρή καί ἀδύναμη νά τή σηκώσει. Ἔχοντας πίστη ὄμως στήν ἀνεξιχνίαστο φιλανθρωπία καί οἰκονομία τοῦ Θεοῦ πιστεύω ὅτι ἡ δύναμη τῆς Θείας Χάριτος, ἡ ὁποία θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί συμπληρώνει τά ἐλλείποντα θά μέ συνοδεύει στό ὑπόλοιπο τοῦ βίου μου. 

 

                    Πέρασαν δύο χρόνια Θεοφιλέστατε, ἀπὸ τότε ποὺ μὲ εἰσαγάγετε στὸν ὠκεανὸ τῆς εἰδικῆς χάρης τῆς Ἱερωσύνης μέ τή χειροτονία μου σέ  διάκονο καὶ σήμερα θὰ μὲ ὁδηγήσετε στὰ βάθη αὐτοῦ τοῦ ὠκεανοῦ, στὸ μυστήριο, στὸ θαῦμα, σὲ χώρους ποὺ ἡ κτιστὴ γλώσσα ἀδυνατεῖ νὰ περιγράψει, τήν ἄνοδό μου στό δεύτερο βαθμό.

 

                    Ἡ εἴσοδός μου στὸν κλῆρο ἔγινε τὴν 25η  Μαρτίου τό 2010, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας καὶ τῆς Ἐθνικῆς παλιγγενεσίας τῆς μητρὸς Πατρίδος. Σήμερα ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν πανηγυρική εἴσοδο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀρχίζει τὸ ἑκούσιο πάθος τοῦ Κυρίου, καλοῦμαι νὰ λάβω τὸ δεύτερο βαθμὸ τῆς Ἱεροσύνης καί νά συνεχίσω μέ ταπεινοφροσύνη καὶ ἱερό ζῆλο νά ὑπηρετῶ τόν Θεό στό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μου.   

                    Αὐτήν τή στιγμή ἡ σκέψη μου περιπλανιέται στά κατεχόμενα χωριά καί στίς πόλεις μας, στό Μαραθόβουνο, στήν Ἄσσια, στό Βαρῶσι καί σέ κάθε γωνιά τοῦ σκλαβωμένου νησιοῦ μας. Εἴθε ὁ Θεός νά χαρίσει τήν ἐλευθερία τῆς Νήσου τῶν Ἁγίων τῶν ὁποίων ἐπικαλοῦμαι τίς πρεσβεῖες στό Θρόνο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.  

 

                    Τό βλέμμα μου στρέφεται στήν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, ὡς ἐλάχιστη ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης στούς μακαριστούς καί εὐλαβεῖς κατά σάρκα κεκοιμημένους συγγενεῖς μου, ἀλλά καί σέ ὅσους ἄλλους ἀπελθόντες, οἱ ὁποῖοι μέ βοήθησαν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο, κληρικούς καί λαϊκούς.  Ἄς εἶναι ἡ μνήμη τους αἰωνία.

                    Αἰσθάνομαι ὑποχρέωση, κατὰ τὴν παροῦσα πανίερη στιγμὴ, νὰ ἀπευθύνω λόγια εὐχαριστίας καὶ ἀγάπης σέ ὅλα ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα, ἀπὸ τὴ γέννησή μου καί μέχρι σήμερον, στάθηκαν δίπλα μου καὶ μὲ βοήθησαν σὲ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μου.

                    Εὐχαριστῶ τοὺς γονεῖς μου, οἱ ὁποῖοι μοῦ χάρισαν, «τὸ ζῆν» καί μέ μεγάλωσαν μέ σοφία.  Παρόλο πού μᾶς χωρίζουν βουνά καί Θάλασσα, αἰσθάνομαι συχνά οἱ προσευχές τους νά συνοδεύουν καί νά στηρίζουν τήν οἰκογένειά μου.  Τά τέσσερα ἀδέλφια μου, τά ὁποῖα πάντα μᾶς περιβάλλουν μέ ξεχωριστή ἀγάπη καί τιμή.  Τά πεθερικά μου καί τήν κουνιάδα μου, οἱ ὁποῖοι πάντα μέ τόν καλό τους λόγο μᾶς ἐνισχύουν καί μᾶς ἐνθαρρύνουν νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα τόν καλό.  Θά ἦταν παράλειψη νά μήν εὐχαριστήσω ὅλους τούς κατά σάρκα συγγενεῖς, παρόντες καί ἀπόντες γιά τό στενό δεσμό μας.  Εἴμαστε εὐγνώμονες σέ ὅλους.  Γνωρίζουμε ὅτι ἦταν δύσκολο σέ ἀρκετούς νά ταξιδέψουν. Ἡ παρουσία καί οἱ προσευχές τους ὅμως μᾶς συνοδεύουν νοερῶς.

                    Εὐγνώμονας εἶμαι πρός τή σύζυγο μου Μαρία, ἡ ὁποία μοῦ χάρισε τή χαριτωμένη κόρη μας Ἑλένη. Αὐτή ὡς ἄλλος Κυρηναῖος  συμπορεύεται μαζί μου μὲ ὀρθόδοξη συναίσθηση καὶ ἀγωνίζεται νὰ διευκολύνει τὸ ἔργο μου.

                    Στούς κληρικούς τῆς κοινότητος ἀλλά καί σέ ὁλόκληρο τόν κλῆρο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς ἐκφράζω ἔνθερμες εὐχαριστίες καί διαβεβαιώνω ὅτι θά προσπαθῶ μέ κουράγιο καί ὑπομονή πάντα γιά τήν ἀμέριστη συνεργασία μας.  Δέν παραλείπω νά εὐχαριστήσω τό γραμματειακό καί διδακτικό προσωπικό, ἀλλά καί τίς διάφορες ἐπιτροπές τῆς κοινότητος γιά τήν ἀγάπη, τή συμπαράσταση καί πρόθυμη συνεργασία μας.       

                    Θεοφιλέστατε, νὰ εὐχαριστήσω ἰδιαίτερα ἐσᾶς γιά τὴν ἀγάπη καὶ τὴ στοργὴ μέ τίς ὁποῖες περιβάλλετε τήν οἰκογένειά μου. Αὐτή μπορεῖ νά συγκριθεῖ μόνο μὲ τὴν πατρικὴ.  Ἀπὸ τότε ποὺ ἀποφάσισα νά μεταναστεύσω στή γεραρά αὐτή χώρα μοῦ δίνετε συνεχῶς τίς πατρικές συμβουλές σας.  Στό πρόσωπό σας βρήκαμε τὸν Πατέρα, τὸ Διδάσκαλο, τὸν Ἄνθρωπο μὲ τὴν καρδία γεμάτη καλωσύνη.  Κατὰ τὴν διακονία μου κοντά σας, εἶχα τὴν εὐκαιρία καί εὐτυχία νὰ διδαχθῶ πολλά, συνειδητοποίησα περισσότερο τοὺς κινδύνους καὶ τίς δυσκολίες, πού πρόκειται νά ἀντιμετωπίσω.  Ἀντελήφθηκα στό μέγιστο βαθμό ὅτι ἡ ὁδός, τὴν ὁποία ἐπέλεξα εἶναι ἡ «στενή καί  τεθλιμμένη» καὶ πλήρης ἀκανθῶν καὶ μόχθων.  Βεβαίως οἱ ἀδυναμίες μου συνετέλεσαν, ὥστε ἡ ὑπηρεσία μου νὰ ἔχει ἐλλείψεις καὶ ἡ διακονία μου νὰ μὴν εἶναι ὅπως θά ἐπιθυμοῦσα.  Γιά τοῦτο ζητῶ συγνώμη γιά ὅλα τά λάθη μου.  Ἐλπίζω μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα νά φανῶ ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας.

 

                    Στό Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας καί πολιό Ἀρχιερέα παραμένω χρεωμένος.  Ἡ καλωσύνη του μέ ἀφοπλίζει καί μέ παραδειγματίζει. Μέ δική του συγκατάθεση καί εὐλογία λαμβάνει χώρα αὐτήν τήν Ἱερή στιγμή ἡ προσωπική μου «Πεντηκοστή».  Οἱ προσευχές του μέ πλουτίζουν πνευματικά. Ὁ Θεός νά τοῦ χαρίζει ἀκλόνητη ὑγεία νά συνεχίζει νά ποδηγετεῖ τό ποίμνιο αὐτῆς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, θυγατέρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στήν ἑνωμένη Εὐρώπη.

 

                    Παράλληλα εὐχαριστῶ τό ποίμνιο τῆς κοινότητος, παρόντες καί ἀπόντες, καί ζητῶ τίς πολύτιμες γιά μένα προσευχές σας, ζητῶ συγχώρηση ἀπό ὅσους τυχών στενοχώρησα ἕνεκα ἀνθρώπινης ἀδυναμίας.  Προσεύχομαι στόν Ποιητή τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς νά φανεῖ βοηθός καί σκεπαστής μου. Γνωρίζω τήν ἀναξιότητά μου. Βρίσκομαι ἐδῶ γιατί Αὐτός εἶναι Φιλάνθρωπος καί μέ σπλαχνίζεται.

 

                    Κατακλείοντας, παρακαλῶ τόν Κύριο νά ἀνοίξει τήν πόρτα τοῦ ἐλέους του καί νά μέ δεχθεῖ μετανοούντα καί ὡς ταπεινό οἰκονόμο τῶν δικῶν του μυστηρίων.          

 

Read Full Post »

Τό ἱερό μυστήριο τοῦ γάμου

Στό παρόν κείμενο θά προσπαθήσω μέ ταπεινοφροσύνη νά καταπιαστῶ μέ τό ἱερό μυστήριο τοῦ γάμου.  Θά ἀναφέρω λίγα περιληπτικά πράγματα γιά τή δημιουργική ἐλευθερία μέσα στό γάμο, τά ὁποῖα πιστεύω εἶναι σημαντικά γιά ὅλους μας.  Προχωροῦμε λοιπόν στό θέμα μας. 

                        Ὁ Θεός, μετά τή δημιουργία τῆς ἄλογης κτίσης προβαίνει στή δημιουργία τοῦ τελειότερου δημιουργήματός Του, τοῦ ἀνθρώπου.  Tόν δημιουργεῖ «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν». Δηλαδή τοῦ δίνει λογική, ἐλευθερία καί τή δυνατότητα τῆς θεώσεως.  Τόν δημιουργεῖ «ἄρσεν καί θῆλυ».  Ἄνδρα καί γυναίκα. Δυό ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι στήν οὐσία εἶναι ἕνας, ἀφοῦ ἡ γυναίκα ἀποτελεῖ σάρκα ἀπό τή σάρκα τοῦ Ἀδάμ καί ὀστοῦν ἀπό τά ὀστά του.

                        Τά δυό φύλα δημιουργοῦνται ὥστε νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό πρότυπο ὕπαρξης τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ. Δηλαδή: ὁ Θεός εἶναι ὄν λογικό, λογικό ὄν εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος.  Ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος, ἐλεύθερος εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός εἶναι Ἅγιος, Ἅγιος μπορεῖ νά γίνει καί ὁ ἄνθρωπος.  Ὁμάδα προσώπων εἶναι ὁ Θεός (Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα), ὁμάδα προσώπων εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος (ἄνδρας καί γυναίκα ὡς ἀνδρόγυνο).

                        Στό βιβλίο τῆς Γένεσης ὁ ἄνδρας χαρακτηρίζεται ὡς κεφαλή τῆς γυναικός καί ἀναγνωρίζεται ὡς ἀρχηγός τῆς οἰκογένειας.  Ἀς διαβάσουμε τό χωρίο. «Πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καί αὐτός σου κυριεύσει». (Γεν. Γ΄16).  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ ἐπιστολή πρός Κορινθίους ὑποστηρίζει ὅτι, τήν ὑποταγή τῆς γυναίκας πρός τόν ἄντρα τήν ἐπιβάλλει ἡ δημιουργία, ἀφοῦ ἡ γυναίκα προῆλθε ἀπό τόν ἄνδρα. (Κορ. ΙΑ΄ 8-9).  Ὅμως ἐάν μεταφερθοῦμε στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό τρίτο κεφάλαιο, στίχο εἴκοσι ὀκτώ, θά διαβάσουμε  «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» Παρατηροῦμε ἐδῶ ὅτι δέν ὑπάρχει κάποια ποιοτική διαφορά μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός.  Ὁ Ἀπόστολος μιλᾶ γιά ἀμοιβαία ὑποταγή.  Ἡ ὑποταγή αὐτή εἶναι βασική χριστιανική ὑποχρέωση ἀλλά καί τό μυστικό γιά μιά ἐπιτυχημένη συζυγία.     

                        Ὁ γάμος, δέν εἶναι μία ἁπλή τελετή, οὔτε ἕνα κοσμικό γεγονός.  Οὔτε βεβαίως μέσο ἐπιδείξεως. Ὁ γάμος εἶναι κάτι τό οὐσιαστικότερο.  Εἶναι τό μέσο ἐκεῖνο πού συνδέει τόν ἄνδρα μέ τή γυναίκα καί τελικό στόχο ἔχει νά τούς ὁδηγήσει στόν παράδεισο.  Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά ὅλες τίς πτυχές τοῦ ἀνθρωπίνου βίου καί εὐλογεῖ ὅλες τίς ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου, βεβαίως καί τόν γάμο, διά τοῦ ὁποίου ἐλεύθερα ἀναπτύσσεται ἡ οἰκογένεια.  Ὁ γάμος γίνεται προθάλαμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιά τούς συζύγους.

                        Μέ τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου τούτου ἔχουμε τή σύζευξη τοῦ ἄνδρα μέ τή γυναίκα.  Αὐτό εὐλογήθηκε δυό φορές ἀπό τό Θεό.  Ἡ πρώτη φορά ἦταν, ἀμέσως μετά τή δημιουργία τῆς Εὔας.  Στό πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τή Γένεση, διαβάζουμε ὅτι εὐλόγησε αὐτούς ὁ Θεός καί εἶπε: «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν» (Γέν. Α΄, 28).  Βέβαια, κατά τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ὁ Θεός εὐλόγησε τό ἀνδρόγυνο τήν ὥρα ἐκείνη και ἔδωσε τή δυνατότητα νά προέλθουν ἀπό τό ἀνδρόγυνο τά παιδιά, ἀλλά αὐτό πραγματοποιήθηκε μετά τήν πτώση.  Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο γεννιοῦνται σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως.  Τή δεύτερη φορά ὁ Θεός εὐλογεῖ τό γάμο κατά τή διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου.  Ἐπειδή ὅμως προηγήθηκε ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, γι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ γάμος πρέπει νά περάσει μέσα στήν Ἐκκλησία καί νά εὐλογηθεῖ.  Σύμφωνα μέ τούς πατέρες καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἐκτός ἀπό τήν Ἐκκλησία κόσμος, εἶναι ὁ κόσμος τῆς πτώσεως καί τῆς φθορᾶς.  Ἄλλωστε ὁ Χριστός τό πρῶτο θαῦμα τό τέλεσε στό γάμο τῆς Κανᾶ, ὅπου εὐλόγησε τό νερό καί τό μετέτρεψε σέ κρασί.  Αὐτό φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός μετατρέπει τή βιολογική ἕνωση σέ εὐλογημένη σχέση.

                        Ὁ σκοπός τοῦ γάμου, ὅπως φαίνεται καθαρά μέσα ἀπό τό μυστήριο τοῦ γάμου, εἶναι πολλαπλός.  Ἐάν κανείς δέν μπορεῖ νά ἀκολουθήσει τό δρόμο τῆς παρθενίας, μπορεῖ νά ἀποκτήσει τήν ἀρετή τῆς σωφροσύνης, διά τῆς ὁποίας θεραπεύεται ποικιλοτρόπως ἡ ἁμαρτία καί τό πάθος τῆς φιληδονίας.  Ἄλλος σκοπός τοῦ γάμου εἶναι οἱ νεόνυμφοι νά γίνουν συνεργοί καί συνδημιουργοί τοῦ Θεοῦ μέ τή γέννηση παιδιῶν.  Αὐτό εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύθερης ἀγάπης τῶν συζύγων.  Τά παιδιά μποροῦν νά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἅγιοι.  Οἱ γονεῖς δέν πρέπει νά ἀποβλέπουν μόνο στή βιολογική ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί στήν πνευματική τους πορεία.  Ὁ κύριος σκοπός ὅμως τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου εἶναι  οἱ σύζυγοι μέσα ἀπό τή συμβίωσή τους  νά φθάσουν στή θέωση.  

                        Ἡ ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου περιέχει καταπληκτικές εὐχές, οἱ ὁποῖες δείχνουν τόν σκοπό τοῦ γάμου, ὅπως τόν ἔχει προσδιορίσει ἡ Ἐκκλησία.  Γιά νά ἀντιληφθοῦμε τή σημασία τῶν εὐχῶν αὐτῶν πρέπει νά ἐπικρατεῖ ἡσυχία ἀπό αὐτούς πού παρευρίσκονται στό χαρμόσυνο αὐτό γεγονός καί νά συμπροσεύχονται μαζί με τούς νεόνυμφους.  Ἔχει ἀκόμη καί πολλά συμβολικά γεγονότα καί πράξεις, ὅπως ἡ εἴσοδος τόν μελλονύμφων στό ναό,  τά δακτυλίδια, τά στέφανα, τό νυμφικό, οἱ λαμπάδες, τό κοινό ποτήριο, ὁ χορός κ.λ.π.  Κάθε ἕνα ἀπό αὐτά ἔχει ὑψηλό καί βαθύ συμβολικό νόημα καί μεγάλη σημασία.

                        Ἄς ἀναφέρουμε γιά τήν εἴσοδο τῶν μελλονύμφων στό ναό.  Πιστεύω ὅτι ὅλοι θά ἔχουμε προσέξει ὅτι στή χώρα πού ζοῦμε, τή νύμφη παραδίδει ὁ πατέρας στόν γαμπρό μέσα στήν ἐκκλησία.  Αὐτό δείχνει, ὅτι τό  ἕνα ἀφεντικό τήν παραδίδει στό ἄλλο ἀφεντικό.  Ἐνῶ στόν τόπο μας ὁ ὑποψήφιος σύζυγος περιμένει ἔξω ἀπό τόν ναό, ὑποδέχεται τή νύμφη, ἀφοῦ τήν παραδώσει ὁ πατέρας καί ὡς δύο ἐλεύθερες προσωπικότητες πορεύονται μαζί γιά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου.  Εἰσερχόμενοι στό ναό ψάλλεται τό τροπάριο «ἄξιον ἔστι…».  Μέ αὐτό παρακαλοῦμε τήν Παναγία νά πρεσβεύει γιά τούς μελλόνυμφους στό θρόνο τοῦ Θεοῦ.   

                        Τό μυστήριο τοῦ γάμου ἐπιστεγάζει ὁ χορός τοῦ Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τήν ὑποδοχή τῶν νεονύμφων στήν ἐκκλησία κάτω ἀπό τήν νέα τους ἰδιότητα, ὡς συζύγων.  Μαζί μέ ἄλλα τροπάρια ψάλλεται καί τό τροπάριο «Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε πρός Κύριον ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».  Μάλιστα τή στιγμή αὐτή οἱ νεόνυμφοι μαζί μέ τούς παρανύμφους ἀσπάζονται τό ἱερό Εὐαγγέλιο.  Αὐτό θέλει νά πεῖ ὅτι τά βήματα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνδρογύνου θά εἶναι μαρτυρικά, γι’ αὐτό καί ἐπικαλούμαστε τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Μαρτύρων.  Γιά νά μπορέσει τό ἀνδρόγυνο νά βαδίσει αἰσίως τό δρόμο αὐτό, ἀπαιτεῖται οἱ νεόνυμφοι νά ἔχουν ὁδηγό τό Χριστό καί συνοδοιπόρους τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.  Χωρίς τό Χριστό κανένα πράγμα δέν ἔχει ἀξία.  Μέ τό Χριστό, ὅλα τά πράγματα καί ὅλες οἱ στιγμές καί οἱ πτυχές τοῦ ἀνθρώπινου βίου λαμβάνουν νόημα καί σκοπό.  Ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνδρογύνου πρέπει νά εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τήν Ἐκκλησία καί οἱ δυσκολίες καί τά προβλήματα τοῦ γάμου πρέπει νά ξεπερνιοῦνται λαμβάνοντας δύναμη ἀπό τήν κένωση καί τή θυσιαστική προσφορά τοῦ Χριστοῦ.

                        Ἐδῶ νά σημειώσουμε ὅτι οἱ παράνυμφοι δηλαδή, οἱ κουμπάροι καί οἱ κουμπάρες πρέπει νά εἶναι Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι.  Αὐτοί ἀποτελοῦν μάρτυρες τοῦ ξεχωριστοῦ αὐτοῦ γεγονότος τῆς ζωής τοῦ ἀνδρογύνου καί δέχονται τιμητική θέση. Ἐπίσης προσεύχονται στόν Τριαδικό Θεό γιά τήν εὐλογία τοῦ ἀνδρογύνου.  Αὐτοί ἔχουν καθῆκον νά  στηρίζουν τούς νεόνυμφους στήν πορεία τῆς ζωῆς τους. 

                        Τέλος, ἄς εὐχηθοῦμε νά ἔχουμε Χριστιανικές Ὀρθόδοξες οἰκογένειες, οἱ ὁποῖες νά ἁγιάζονται μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί φωτισμένες ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα νά πορεύονται τό δρόμο τῆς ἀρετῆς μέ τελικό προορισμό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  

  (Κείμενο τοῦ πρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Θεοχάρους)

Read Full Post »