Η Ο Ρ Θ Η Α Ν Τ Ι Μ Ε Τ Ω Π Ι Σ Η Τ Ω Ν Π Ε Ι Ρ Α Σ Μ Ω Ν
«καί εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τούς μαθητάς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τό πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τούς ὄχλους.»
(Ματθ. ιδ΄ 22)
Μετά τό χορτασμό, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τοῦ πλήθους μέσα στήν ἐρημιά, ὁ ὁποῖος ἐγένετο ἀφοῦ ὁ Κύριος εὐλόγησε τά ψωμιά καί τά ψάρια, καί τά περισσεύματα συγκεντρώθησαν στά δώδεκα ψάθινα καλάθια, ὁ Κύριος ὑπεχρέωσε τούς μαθητές νά μποῦν στό καράβι καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τόν τόπο ἐκεῖνο. Γεννᾶται λοιπόν, ὅπως εἶναι φυσικό, τό ἐρώτημα: Γιά ποῖον λόγο ὁ Δάσκαλος ἀπομάκρυνε τούς μαθητές του;
Ἀπάντηση στό ἐρώτημά μας, παρέχει ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει: «Οἱ οὖν ἄνθρωποι, ἰδόντες ὅ ἐποίησε σημεῖον ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης ὁ ἐρχόμενος εἰς τόν κόσμον.» (Ἰωαν. στ΄14) Οἱ μαθητές καί ὁ κόσμος τῶν Ἰουδαίων ζοῦσαν μέ τήν ἀναμονή τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία, γιά τόν ὁποῖο εἶχαν μιλήσει αἰῶνες πρίν οἱ προφῆτες. Ὁ Ἰουδαϊκός λαός στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶδεν τήν ἐκπλήρωση τῆς προσδοκίας τους. Ἦταν ὅμως ὅλοι ἐπηρεασμένοι ἀπό τίς λανθασμένες, συγχυσμένες καί ὑλιστικές μεσσιανικές ἰδέες τῶν ἡμερῶν τους. Καταπιεσμένοι ἀπό τή Ρώμη, τή δύναμη τῶν ἡμερῶν τους, ἤλπιζαν διακαῶς ὅτι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας θά τούς ἐλευθερώσει.
Αὐτό γίνεται φανερό καί ἀπό τά σχέδια καί τίς σκέψεις τους, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ὡς Θεός ἐγνώριζε καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει: «Ἰησοῦς οὖν γνοῦς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καί ἁρπάζειν αὐτόν ἵνα ποιήσωσιν αὐτόν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τό ὄρος αὐτός μόνος.» (Ἰωαν. στ΄15). Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου πέτυχε τό σκοπό της. Ἐπιθυμοῦσε νά προστατεύσει τούς μαθητές του ἀπό τόν ἐπικείμενο πειρασμό, στόν ὁποῖο καί ἐκεῖνοι εὔκολα θά ὑποχωροῦσαν ἀλλά ταυτόχρονα ἀπάλλαξε καί τό πλῆθος ἀπό τή δική τους λανθασμένη κίνηση, τήν ὁποία σχεδίαζαν νά ὑλοποιήσουν.
Ὁ Κύριος ἀπεσύρθη χωρίς νά γίνει ἀντιληπτός καί ἐπεδόθη στήν προσευχή καί συνομιλία μέ τό Θεό Πατέρα του. Ἔτσι δέν εἶχαν τήν εὐκαιρία τά πλήθη νά τόν ἀπαγάγουν καί νά τόν ἀνακηρύξουν ὡς βασιλέα τους. Αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα θαυμάσιο μάθημα καί γιά ὅλους ἐμᾶς, στό πῶς νά ξεφεύγουμε ἀπό τούς διάφορους σκοπέλους καί πειρασμούς τούς ὁποίους μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ ζωή ἀλλά καί πῶς νά τούς ἀντιμετωπίζουμε ἐπιδιδόμενοι στήν προσευχή.
Ὁ Κύριος πρίν ἀπό τό πάθος του συνέστησε πρός τούς μαθητές του: «γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». (Ματθ΄ κστ΄ 41). Ἡ ἐγρήγορση καί ἡ προσευχή συμφώνως τῆς προτροπῆς τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπαραίτητες ἐνέργειες, γιατί μᾶς προφυλάσσουν ἀπό τούς πειρασμούς. Ὁ δέ γέροντας Πορφύριος συμβούλευε νά μήν ἐπιζητοῦμε νά ἔρθουμε ἀντιμέτωποι μέ τούς πειρασμούς, ἀλλά ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς νά τούς περιφρονοῦμε καί νά τούς ἀγνοοῦμε. Αὐτή εἶναι μιά πολύ ἀσφαλής ὁδός καί ὀρθός τρόπος δράσεως.
Νά τονίσουμε ὅτι ἡ ἐγρήγορση εἶναι μιά κατάσταση, ἡ ὁποία μᾶς κρατᾶ σέ ἀναμονή καί μᾶς καθιστᾶ αξιόμαχους, γιά νά εἴμεθα ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουμε «τά βέλη τοῦ πονηροῦ τά καθ’ ἡμῶν δολίως κινούμενα», ὅπως λέμε στήν προσευχή τοῦ ἀποδείπνου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται πρός τόν Κύριο. Στήν Κυριακή προσευχή ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά παρακαλοῦμε τό Θεό Πατέρα «καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.» Ἀπό μόνοι μας δέν εἶναι φρόνιμο καί ὀρθό νά ἐπιζητοῦμε τούς πειρασμούς. Αὐτό εἶναι πολύ ριψοκίνδυνο. Ὑπάρχει περίπτωση νά εὑρεθοῦμε πρό ἀδυναμίας γιά νά τά βγάλουμε πέρα καί τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι νά πέσουμε. Ὅταν ὅμως ὁ Θεός ἐπιτρέπει τόν πειρασμό νά γνωρίζουμε ὅτι ὑφιστάμεθα δοκιμασία καί παράλληλα ἐπειδή ὁ Θεός γνωρίζει τίς δυνάμεις μας, δέν ἐπιτρέπει νά πειρασθοῦμε σέ σημεῖο τό ὁποῖο ὑπερβαίνει τόν ἑαυτό μας. Ἀμήν!
Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green 