Θεοφιλέστατε,
Σεβαστό Ιερατείο,
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες,
Επιτρέψετε μου κατ’ αρχάς να συγχαρώ τον πρόεδρο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κυπριακής Εστίας Λονδίνου για την καθιέρωση σε ετήσια βάση της μνημόνευσης της Κύπρου μας ως νήσου Αγίων.
Στην εποχή μας, η οποία διακρίνεται, εν μέσω πολλών άλλων χαρακτηριστικών, από κρίση αξιών, απομάκρυνση από παραδόσεις, ισοπέδωση πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, απαξίωσης εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων και κοινωνικής αλλοτρίωσης, είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπενθυμίζεται ότι ουδείς άνθρωπος έλκει την καταγωγή του από το πουθενά και ουδείς διαμορφώνει την ιδιοσυγκρασία, τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά και την συνείδηση του από το τίποτε.
Στο βαθμό που αυτό το αξίωμα αφορά τους ανθρώπους σε εξατομικευμένο επίπεδο, άλλο τόσο αφορά ομάδες ανθρώπων διαμορφωμένες σε κοινωνίες, σε έθνη και σε κράτη. Και πόσο μάλλον αφορά σε ομάδες ανθρώπων, οι οποίες για τον ένα ή τον άλλο λόγο, έχουν ξεριζωθεί από τα πάτρια εδάφη και έχουν δημιουργήσει ή μάλλον επαναδημιουργήσει τη ζωή τους στην αποδημία, έχοντας πλέον εγκαταστήσει μια στενή μεν σχέση, αλλά αναπόδραστα και αντικειμενικά, σχέση –γεωγραφικής σε πρώτο τουλάχιστον στάδιο-απόστασης από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, τον τόπο δηλαδή που αυτές οι παραδόσεις, η γλώσσα, η θρησκεία, ο πολιτισμός σμιλεύονται καθημερινά.
Είναι εντός αυτού του πλαισίου που προσωπικά αντικρίζω την σημερινή εκδήλωση της Κυπριακής Εστίας Λονδίνου. Ως μιας επιχείρησης να ανατρέξουμε στην ιστορία μας, να την τιμήσουμε, να αντλήσουμε από τα όποια διδάγματα της και έστω και για μερικές στιγμές να εξέλθουμε του κατακλυσμού της υπερκατανάλωσης, του κακώς νοούμενου νεωτερισμού, της αλόγιστης και άκρατης επιθυμίας για πρόσκαιρα αγαθά, που μας περιβάλλει και μας εκπέμπεται από πολλά και διάφορα κανάλια. Είναι με άλλα λόγια μια επιχείρηση επαφής με τις ρίζες μας, που μετουσιώνει στην πράξη, την κύρια αποστολή των ομογενειακών οργανώσεων, η οποία ακριβώς είναι η διατήρηση και προαγωγή αυτής της επαφής. Επομένως σας συγχαίρω ξανά.
Αγαπητοί φίλοι,
Ο χρονικόγράφος Λεόντιος Μαχαιράς κατά τον 15ο αιώνα απέδωσε στην Κύπρο τον χαρακτηρισμό «Νήσος Αγίων». «χρῆσι εἶνε νὰ φουμίσωμεν τὴν ἅγια νῆσσον, καὶὅσον τὴν φουμίσω δὲν θέλω πεῖν ψέματα,» έγραψε με το χαρακτηριστικό κυπριακό γλωσσικό ιδίωμα.
Στο νησί μας υπάρχουν καταγεγραμμένοι και αναγνωρισμένοι 240 Άγιοι σε μια χρονολογική έκταση που ξεκινά από το 61 μ.χ με τον μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού του Αποστόλου Βαρνάβα και καταλήγει μέχρι το 1979, σχετικά πρόσφατα δηλαδή, με την δολοφονία του μοναχού Φιλούμενου στα Ιεροσόλυμα, ο οποίος επακολούθως ανακηρύχτηκε στη λαϊκή συνείδηση σε άγιο όταν το σώμα του ανευρέθη τέσσερα χρόνια μετά την ταφή του άφθαρτο και να ευωδιάζει. Το κυπριακό αγιολόγιο είναι λοιπόν συνυφασμένο και βαδίζει πλάι – πλάι με όλη την μεταχριστιανική ιστορία της πατρίδας μας, δύο χιλιάδες τόσα χρόνια.
Ορισμένοι από τους αγίους μας έφτασαν στην Κύπρο από το εξωτερικό και ορισμένοι γεννήθηκαν, άγιασαν και μαρτύρησαν στην Κύπρο. Αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του νησιού και τον πληθυσμό του, δεν θα δυσκολευτεί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι η συμβολή της μικρής Κύπρου στην υπόθεση της διάδοσης και επικράτησης του Χριστιανισμού είναι εξαιρετικά σημαντική. Και αυτό δεν αφορά βέβαια στην περιορισμένη γεωγραφικά έκταση της πατρίδας μας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή, όπου ήκμασε το Βυζάντιο, και κυρίως στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.
Όσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χριστιανισμός διαδόθηκε στην Κύπρο από την περιοχή της Παλαιστίνης, άλλο τόσο δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η Κύπρος υπήρξε καταφύγιο για κυνηγημένους Χριστιανούς, αλλά και σταθμός για πάρα πέρα διάδοση και εδραίωση του. Ο τόπος μας δεν είναι απλά ακόμα ένα μέρος στο οποίο διαδόθηκε και επικράτησε ο Χριστιανισμός, αλλά ένα μέρος στο οποίο ο Χριστιανισμός αναγεννήθηκε πνευματικά και έλαμψε ακόμα περισσότερο.
Κύπριοι Άγιοι, όπως ο Θεοδόσιος Επίσκοπος Αμαθούντος, ο Σπυρίδων Επίσκοπος Χυτρών, ο Γεώργιος Επίσκοπος Τριμυθούντος, ο Επαφρόδιτος Επίσκοπος Ταμασού, ο Ζήνων Επίσκοπος Κουρίου για να αναφέρω μερικούς, συμμετείχαν σε ιδιαίτερα σημαντικές Οικουμενικές Συνόδους, όπως της Χαλκηδόνος, της Εφέσου και της Νίκαιας, οι οποίες χειρίστηκαν ουσιώδη ζητήματα θρησκευτικού δόγματος, κανόνων και πολιτείας της εκκλησίας μας. Οι αποφάσεις αυτών των συνόδων, όπως για παράδειγμα η διασαφήνιση της φύσεως του Ιησού στην διαμάχη με τον μονοφυσιτισμό, η αποκατάσταση των εικόνων στους ναούς εναντίον των αντιλήψεων και κηρυγμάτων των εικονομάχων, όρισαν και καθόρισαν το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα καθώς και τους κανόνες που ακολουθεί η εκκλησία μέχρι τις ημέρες μας, και τους οποίους βιώνουμε σαν ορθόδοξοι χριστιανοί από την βάπτιση μας μέχρι και την εξόδιο ακολουθία.
Κύπριος ήταν και ένας εκ των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ο Παύλος κατά το 780. Αρκετοί δε Άγιοι, όπως ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος, ο Ιωάννης ο Ελεήμων, ο Λεόντιος Νεαπόλεως άφησαν πίσω τους σπουδαίο συγγραφικό έργο, ενώ μεγάλος αριθμός από τους Κύπριους Αγίους μαρτύρησε τα πάνδεινα και βρήκε θάνατο φρικτό υπέρ της ορθοδόξου πίστεως. Οι 13 μοναχοί της Καντάρας που αρνήθηκαν υποταγή στον Πάπα κατά την λατινοκρατία, ο Απόστολος Βαρνάβας, ιδρυτής της εκκλησίας της Κύπρου, ο οποίος υπέστη λιθοβολισμό από τους Ιουδαίους στη Σαλαμίνα για το ιεραποστολικό του έργο στα πρώτα χριστιανικά χρόνια στην Κύπρο, ο Ιωάννης, ηγούμενος Μοναγρίου ο οποίος, κατά τις πηγές, «εν σάκκω βληθείς και εις θάλασσα ριφθείς ετελειώθει», ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Αλαμάνος στην Ορμήδεια, οι νεομάρτυρες Γεώργιος και Πολύδωρος οι οποίοι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γιατί αρνήθηκαν να προσηλυτιστούν στον Ισλαμισμό, και τόσοι άλλοι.
Είναι άραγε τυχαίο γιατί περί τις τρεις χιλιάδες τοποθεσίες και 77 κοινότητες, από τις 650 τόσες πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Κύπρο φέρουν ονόματα Αγίων;
Θυμίζω μερικά, όπως Άγιος Αμβρόσιος, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Επιφάνιος, Άγιος Τύχωνας, Άγιος Δομέτιος, Άγιος Επίκτητος, έχουν λάβει τα ονόματα τους από αυτές τις ιερές μορφές που καταξιώθηκαν να αγιάσουν και να βρουν τη θέση τους στην πλούσια εκκλησιαστική, αλλά και λαϊκή μας παράδοση. Δεκάδες Μονές και εξωκκλήσια, όπως και εκατοντάδες ναοί από άκρη σε άκρη της Κύπρου αντλούν το όνομα τους από τους θεόσεπτους πατέρες που μνημονεύουμε σήμερα, ενώ οι πλείστοι, αν όχι όλοι από εμάς οφείλουμε το όνομα που φέρουμε σε κάποιο από αυτούς τους 240 αγίους και έχουμε την ξεχωριστή μας εορταστική ημέρα στο χριστιανικό εορτολόγιο.
Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτό που είχα πει στην εισαγωγή μου. Δεν προερχόμαστε από το πουθενά ούτε έλκουμε την καταγωγή μας από το τίποτε. Τα όσα έχω αναφέρει πιο πάνω αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια των καταβολών μας. Τεκμήρια που οι αιώνες και οι χιλιετίες δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν. Τα φέρουμε παντού και πάντα μαζί μας, ευρίσκονται ριζωμένα στη γη μας, είναι χαραγμένα ανεξίτηλα στη συλλογική συνείδηση μας, είναι γραπτό τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας μας, με αυτά καλούμε ο ένας τον άλλον, είναι αυτά που, μεταξύ άλλων, μας προσδιορίζουν ως ξεχωριστή οντότητα και είναι για αυτά που πρέπει να είμαστε περήφανοι και οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές.
Αν λοιπόν αποδεχόμαστε ότι ο Χριστιανισμός, ο οποίος απέκτησε την απήχηση του, εν πολλοίς, χάρη στο ότι διαδόθηκε μέσω της απαράμιλλης εκφραστικής δύναμης της ελληνικής γλώσσας, υπήρξε εκ των ουσιωδεστέρων συστατικών του πολιτισμού και της παράδοσης μας, τότε ελάχιστες αμφιβολίες πρέπει να έχουμε για την ευρύτητα και την σπουδαιότητα του έργου που επιτέλεσαν οι από εμάς σήμερα μνημονευόμενοι άγιοι.
Αγαπητοί φίλοι,
Τούτων λεχθέντων, δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ανά τους αιώνες η Κύπρος δέχθηκε πληθώρα επιδράσεων από πολλούς λαούς, που ως επί το πλείστον βρέθηκαν στην Κύπρο ως κατακτητές. Άλλοι βέβαια βρέθηκαν στην Κύπρο ως κυνηγημένοι. Πολλοί από αυτούς και οι απόγονοι τους παρέμειναν στο νησί μας για εκατοντάδες χρόνια δημιουργώντας τις δικές τους κοινότητες, με τα ειδικά τους πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Τέτοιες κοινότητες είναι οι Τουρκοκύπριοι, οι Μαρωνίτες, οι Λατίνοι και οι Αρμένιοι. Όλοι, εις την πορεία των αιώνων συνέβαλαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό η Κύπρος να διευρύνει την πολιτισμική της βάση, να εμπλουτίσει το ανθρώπινο δυναμικό της και να έλθει σε ποικιλότροπη επαφή με τον γεωγραφικό αλλά και πολιτισμικό περίγυρο της, που είχε ως σημείο αναφοράς αυτές τις κοινότητες ανθρώπων.
Θα ήταν εξ’ άλλου παράδοξο σε ένα τόσο κεντρικό γεωγραφικό χώρο όπου βρίσκεται η Κύπρος, χώρο που διασταυρώνονται τρεις ηπείροι, που ήκμασε το εμπόριο και οι συναλλαγές, αλλά και που αποτέλεσε πεδίο σφοδρών συγκρούσεων και πολέμων, να μην υπάρξει αναπόδραστα και η ανάλογη πολυκύμαντη συνύπαρξη ή/και πρόσμιξη λαών και πολιτισμών.
Σε αυτή την δια των αιώνων πορεία το τόπου μας, πάντα κυρίαρχο υπήρξε το στίγμα του χριστιανισμού και πάντα κυρίαρχη υπήρξε η χρήση της ελληνικής γλώσσας από άκρη σ’ άκρη το νησιού. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έγινε κατορθωτό να ξεριζωθούν από κανένα κατακτητή, ούτε και κάποια άλλη πολιτισμική ή πέραν της ορθοδοξίας θρησκευτική επίδραση υπήρξε τόσο δυνατή έτσι ώστε να τα επικαλύψει.
Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, από την τουρκική εισβολή του 1974, η πατρίδα μας ζει σε ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες, οι οποίες επιβάλλουν στη δική μας γενιά ιδιαιτέρως αυξημένα καθήκοντα, την απαλλαγή από την τουρκική κατοχή, την απελευθέρωση των εδαφών μας, την επανένωση του τόπου και του λαού μας στο πλαίσιο μιας λύσης στη βάση των συμφωνιών κορυφής 1977-1979, των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και των ομόφωνων αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου του 1989 και του 2009.
Στο κατεχόμενο έδαφος της πατρίδας μας οι Τούρκοι κατακτητές επιδίδονται συστηματικά σε πλήρη δημογραφική, πολιτισμική και διοικητική αλλοίωση του. Ουδέποτε στην μακρόχρονη ιστορία του ο τόπος μας με όλες τις κατακτήσεις που υπέμεινε, έζησε σε συνθήκες εδαφικής διαίρεσης και κάθετου εθνικού διαχωρισμού. Στα κατεχόμενα μας εδάφη συμβαίνει μια άνευ προηγουμένου καταστροφή θρησκευτικών μνημείων και εκκλησιών. Περί τα 550 θρησκευτικά μνημεία έχουν είτε εντελώς ισοπεδωθεί, είτε μετατραπεί σε στάβλους και σε ορισμένες περιπτώσεις σε μπαρ και τουριστικά καταλύματα. Ορισμένα από αυτά τα μνημεία έχουν τεράστια ιστορική, καλλιτεχνική και θρησκευτική αξία και αποτελούν μέρος της παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς.
Την ίδια στιγμή, η κατοχική δύναμη με συστηματικό τρόπο εποικίζει τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις μας. Οι έποικοι αποτελούν σήμερα την πληθυσμιακή πλειοψηφία στα κατεχόμενα και απειλούν με πλήρη αφομοίωση το τοπικό Τουρκοκυπριακό στοιχείο, ενώ σε βάθος χρόνου αποτελούν εν δυνάμει δημογραφική απειλή ακόμα και για τις ελεύθερες περιοχές της Δημοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που συναποτελούν τον ορισμό εθνικό ξεκαθάρισμα, οι κατοχικές αρχές έχουν διαγράψει πλήρως όλα τα ελληνικά τοπωνύμια και τα έχουν μετατρέψει σε Τούρκικα.
Επιπλέον οι Ελληνοκυπριακές περιουσίες υφίστανται μαζικό σφετερισμό. Παραχωρούνται ως κατοικίες για έποικους ή τυγχάνουν εκμετάλλευσης για εμπορικούς και άλλους σκοπούς, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν επί του εδάφους τετελεσμένα που να καθιστούν αδύνατη την επιστροφή των προσφύγων, νόμιμων ιδιοκτητών τους.
Ταυτόχρονα, στο διπλωματικό πεδίο γίνεται συστηματική προσπάθεια από μέρους της Τουρκίας για αναβάθμιση του ψευδοκράτους και αναγνώρισης του ως ξεχωριστής οντότητας πλαϊ – πλαϊ με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Όλα τα πιο πάνω αποτελούν ισχυρούς λόγους για τους οποίους η Ελληνοκυπριακή πλευρά, εν αντιθέσει με όσα επιχειρεί να της αποδώσει η Τουρκική προπαγάνδα, διαχρονικά ελάμβανε πρωτοβουλίες και διαχρονικά επιθυμούσε και επιδίωκε διακαώς και εμπράκτως την επίτευξη δίκαιης και λειτουργικής λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα πάντα μέσα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών και πάντα ακολουθώντας τον δρόμο των συνομιλιών.
Για την Κύπρο όλα αυτά τα βασανιστικά χρόνια της τουρκικής κατοχής, ασπίδα και θωράκιση της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της υπήρξαν τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Από το 2004 σε αυτά προστέθηκαν και αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πίσω από αυτά τα ψηφίσματα και αποφάσεις οχυρωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τον Τουρκικό επεκτατισμό και αυτά χρησιμοποιούμε ως εργαλεία για να επιτύχουμε την επιθυμητή για τον τόπο μας λύση.
Αγαπητοί φίλοι,
Δεν θα αποκάλυπτα οτιδήποτε καινούργιο αν έλεγα ότι σήμερα δεν υπάρχουν οποιεσδήποτε ουσιαστικές εξελίξεις στις δικοινοτικές συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Αυτές άρχισαν από τον Σεπτέμβριο του 2008 και έδωσαν κάποια ενθαρρυντικά δείγματα προόδου μέχρι και τον Απρίλιο του 2010. Υπήρξαν ορισμένες ουσιώδεις συγκλίσεις στα κεφάλαια της διακυβέρνησης, της οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον τότε Τουρκοκύπριο διαπραγματευτή Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, οι οποίες δημιουργούσαν ένα ευνοϊκό κλίμα για πάρα πέρα ουσιαστική διαπραγμάτευση.
Από τον Απρίλιο του 2010 τον κύριο Ταλάτ αντικατάστησε ο κ. Έρογλου, ένας πολιτικός που πάντα ευρισκόταν τοποθετημένος στο χώρο των ακραίων, εθνικιστικών Τουρκοκυπριακών δυνάμεων. Ο κ. Έρογλου από πολύ νωρίς έδειξε τις προθέσεις του. Δεν δεσμεύθηκε να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που τις άφησε ο προκάτοχος του και στη συνέχεια κατά τη συζήτηση των υπόλοιπων κεφαλαίων των διαπραγματεύσεων και ειδικά στο κεφάλαιο των περιουσιών απέδειξε ότι διαπνεόταν από τη φιλοσοφία της διχοτόμησης. Εξ’ άλλου η εκστρατεία του για να ψηφιστεί από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα ως ηγέτης της βασίστηκε ακριβώς στη φιλοσοφία της συνύπαρξης δύο κρατών στην Κύπρο, η οποία περνά βέβαια μέσα από την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής.
Αυτό είναι κάτι που κανένας Ελληνοκύπριος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδεχτεί γιατί αποτελεί πράξη υποταγής στον κατακτητή και στην αδικία, ενώ υποθηκεύει το μέλλον της πατρίδας μας και του λαού μας επί των όσων δια της βίας επιβάλλει η κατοχική δύναμη.
Επιπλέον, από τον περασμένο Μάρτιο, ως η μεγαλύτερη απόδειξη των κακόβουλων προθέσεων της, η τουρκοκυπριακή ηγεσία με την πλήρη στήριξη, ενθάρρυνση και καθοδήγηση της Άγκυρας, αντιδρώντας στην ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κύπρο, έχει εγκαταλείψει τις διαπραγματεύσεις, βάζοντας τους ουσιαστικά ταφόπλακα.
Εμείς, όπως πρόσφατα διακήρυξε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παραμένουμε προσηλωμένοι στο Ψήφισμα 2026 του 2011, στο οποίο προβλέπεται πρώτα διευθέτηση των εσωτερικών πτυχών του Κυπριακού και μετά η σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για τις διεθνείς πτυχές, αφού προηγουμένως συναινέσουν οι δύο πλευρές. Η δέσμευσή μας παραμένει αμετάβλητη: Να επιστρέψουμε στις διαπραγματεύσεις, να συνεχίσουμε τη διαδικασία με καλή πίστη και να σεβαστούμε στην πράξη και όχι στα λόγια τη συμφωνημένη βάση για μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με μία και μόνη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.
Για να επιτευχθεί επίλυση του κυπριακού προβλήματος η υποστήριξη όλων των ενδιαφερομένων μερών είναι ζωτικής σημασίας. Η θετική συμβολή και πρακτική υποστήριξη εκ μέρους της Τουρκίας για να μπορέσουν οι δύο κοινότητες να ωθήσουν τη διαδικασία προς τα εμπρός είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αντ’ αυτού, η Τουρκία έχει υιοθετήσει τη «διπλωματία των κανονιοφόρων», αντιπαραθέτοντας τη στρατιωτική της ισχύ γύρω από την Κύπρο με αφορμή τις δραστηριότητες για εξερεύνηση υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, στο πλαίσιο των δικαιωμάτων που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και ιδιαίτερα η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982.
Με μια τέτοια στάση και συμπεριφορά από πλευράς της Τουρκίας οι δυνατότητες επίτευξης λύσης όχι μόνο περιορίζονται αλλά και εκμηδενίζονται.
Υπό αυτές τις αρνητικές περιστάσεις, υπό το φως αυτών των απαισιόδοξων μηνυμάτων που δυστυχώς υπάρχουν, καλούμαστε να μην ξεχάσουμε τα κατεχόμενα μας εδάφη, να μην ξεχάσουμε τις πατρογονικές μας εστίες. Καλούμαστε να συνεχίσουμε, όσο δύσκολες και είναι οι συνθήκες, να υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα χώματα ανήκουν σε εμάς, στον κυπριακό λαό στο σύνολο του, και όχι στην Τουρκία. Καλούμαστε να κρατούμε την φλόγα της επιστροφής αναμμένη, με την βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι αυτός ο αναχρονισμός, αυτό το στίγμα στην σύγχρονη ιστορία των διεθνών σχέσεων, αυτή η ανωμαλία απέναντι στην μακρά ιστορική πορεία του τόπου μας, που ονομάζεται τουρκική κατοχή, θα πάψει να υφίσταται.
Αγαπητοί φίλοι,
Επιτρέψετε μου να κλείσω αυτή την ομιλία υπενθυμίζοντας ότι η μικρή μας Κύπρος προεδρεύει αυτή την περίοδο και μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου, του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα μέχρι στιγμής δείγματα από την άσκηση αυτών των υψηλών καθηκόντων είναι πολύ θετικά και ήδη γινόμαστε δέκτες εγκωμιαστικών σχολίων για την υπευθυνότητα, την οργανωτική ικανότητα και τον επαγγελματισμό που επιδεικνύουμε στον χειρισμό πολύ σοβαρών και λεπτών θεμάτων που επηρεάζουν τις 27 χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποδεικνύουμε ότι όταν έχουμε ενώπιον μας εθνικό στόχο προς υλοποίηση, γιατί τέτοιος είναι ο στόχος που καλούμαστε να πετύχουμε προεδρεύοντας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατορθώνουμε να ενωνόμαστε, να χρησιμοποιούμε την δημιουργικότητα και την εργατικότητα που μας χαρακτηρίζει σαν λαό και να πετυχαίνουμε, αυτό που φαινομενικά θεωρείται ακατόρθωτο.
Κανείς δεν θα πίστευε μερικά χρόνια πριν, ότι η μικρή Κύπρος που στενάζει κάτω από την μπότα της κατοχής, θα τα κατάφερνε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πόσο μάλλον να Προεδρεύει κιόλας. Κι’ όμως αυτό αποτελεί ζωντανή πραγματικότητα και σημαντικό σταθμό για την πάρα πέρα πορεία μας για καταξίωση στη κοινωνία των εθνών Εκθέτουμε τον δυναμισμό της κοινωνίας μας και το προοδευτικό μας πνεύμα, την ικανότητα μας για ανάληψη και επιτυχή υλοποίηση σημαντικών και περίπλοκων σχεδιασμών και πλάνων. Διασφαλίζουμε και προάγουμε την κρατική μας οντότητα και θωρακιζόμαστε απέναντι σε επιβουλές.
Επίσης, με την αποδεδειγμένη πλέον ύπαρξη 5 με 8 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδιών φυσικού αερίου εντός της Κυπριακής ΑΟΖ και με μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης ακόμα περισσοτέρων ποσοτήτων, δημιουργούνται προοπτικές μεγάλης και μακρόχρονης οικονομικής ανάπτυξης από την οποία θα επωφεληθούν τόσο οι σημερινές όσο και οι επόμενες γενιές. Πέραν από τις επενδύσεις που συνεπάγεται η σταδιακή ανάπτυξη της αναγκαίας υποδομής για αξιοποίηση του φυσικού αερίου, έχει ήδη εκδηλωθεί ενδιαφέρον από πολλούς ξένους επενδυτές για δραστηριοποίηση στην Κύπρο. Ανοίγονται καινούριες ευοίωνες οικονομικές προοπτικές για το μέλλον του τόπου.
Η Κύπρος εισέρχεται στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης με προοπτικές ουσιαστικής συμβολής στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προοπτικές διανοίγονται επίσης στο γεωστρατηγικό και πολιτικό πεδίο. Η ραγδαίως αναπτυσσόμενες σχέσεις μας με το Ισραήλ, αποτελούν απτό παράδειγμα των προοπτικών που υπάρχουν. Και εδώ είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η πολιτική για αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου ξεκίνησε επί Προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη, συνεχίστηκε με γοργούς ρυθμούς επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου και κορυφώνεται σήμερα επί προεδρίας Δημήτρη Χριστόφια. Αποτελεί και αυτό απόδειξη αυτού που είπα πιο πάνω. Ότι ενώπιον εθνικών στόχων μαζεύουμε όλα τα καλά που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό και τα θέτουμε στην υπηρεσία της πατρίδας με εξαιρετικά αποτελέσματα, πέραν και πάνω από τις οποιεσδήποτε επιμέρους διαφορές μας.
Κορυφαίος εθνικός στόχος όμως παραμένει η επίλυση του Κυπριακού και όπως τα δύο απτά παραδείγματα που σας έχω μεταφέρει αποδεικνύουν, έχουμε κάθε δυνατότητα σαν λαός, αναπόσπαστό κομμάτι του οποίου είστε και εσείς οι απόδημοι μας, να πείσουμε για το δίκαιο μας και να τον πετύχουμε.
Και να είστε βέβαιοι ότι θα τον πετύχουμε γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, «η γη δεν έχει κρικέλια να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν».
Σας ευχαριστώ
Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green 