ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΠΑΙΔΙΩΝ: Ὅσοι γονεῖς καί κηδεμόνες ἐπιθυμοῦν νά ἐγγράψουν τά παιδιά τους στό σχολεῖο γιά τό νέο ἀκαδημαϊκό ἔτος μποροῦν ἀπό τώρα νά τό πράξουν.
Archive for Μαΐου 2009
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Posted in Ανακοινώσεις, Σχολείο / School on 29 Μαΐου, 2009|
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
Posted in Κείμενα on 28 Μαΐου, 2009|
ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ
Θεοφιλέστατε, Ἀγαπητοί συνάδελφοι, Ἀγαπητά μας παιδιά,
Ὅταν ὁ διευθυντής τῶν σχολείων μας, Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος, ἀνέθεσε σέ ἐμέ νά πῶ λίγα λόγια γιά τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Μεγίστων Φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος ἔνιωσα κρύο ἱδρώτα νά λούζει τό σῶμα μου. Τί νά πρωτοθυμηθεῖς καί τί νά πεῖς ἐσύ ὁ ἐλάχιστος γιά αὐτούς τούς γίγαντες τῆς πίστης καί τῆς παιδείας, Βασίλειο τό Μέγα, Γρηγόριο τό Θεολόγο καί τόν ‘Ιωάννη τό Χρυσόστομο, ἀναλογίστηκα. Ποιά ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς διδασκαλίας τους νά ἀγγίξεις. Καί οἱ τρεῖς προσωπικότητες ὑπῆρξαν ἀξιοθαύμαστες σέ πολλούς τομεῖς. Ὡς κοινωνικοί ἐργάτες, ὡς ἄνθρωποι ἀγάπης, ὡς ἀγωνιστές τῆς ἀλήθειας καί τῆς δικαιοσύνης, ὡς συγγραφεῖς καί ποιητές, ὡς λειτουργοί καί Ἱεράρχες, ὡς ἄνθρωποι ὑπομονῆς, ταπείνωσης καί ἀνθρωπιᾶς.
Μέ τή σκέψη ὅτι θά ἀπευθυνθῶ σέ μαθητές καί ἐκπαιδευτικούς θεώρησα σοφό νά ἀναφέρω λιγοστά πράγματα γιά τή σχέση πού εἶχαν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μέ τήν παιδεία ἀφοῦ ἡ παιδεία δέν εἶναι ἕνας τομέας τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ ζωή του, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Πατέρες. Τήν παιδεία τή συνδέουν μέ τό πρόσωπο τοῦ Ιησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ἡ ζωή.
Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν, στόν Ἱερό τοῦτο Ναό γιά νά λειτουργηθοῦμε, νά κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καί νά ἀναφέρω λίγα λόγια πρός τήν ἀγάπη σας γιά τό θέμα πού ἀνέφερα στήν ἀρχή. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οἱ ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων καί εἰδικότερα ὅσοι ἐμπλεκόμαστε στή μαθησιακή διαδικασία, δάσκαλοι καί μαθητές ὅλων τῶν βαθμίδων ἐκπαίδευσης, τιμᾶμε τούς τρεῖς μεγάλους αὐτούς ἁγίους, τό Βασίλειο τό Μέγα, τό Γρηγόριο τό θεολόγο καί τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο, ἀναγνωρίζοντας τή σημαντική προσφορά τους καί προβάλλοντάς τους ὡς διαχρονικά πρότυπα διδασκόντων καί διδασκομένων.
Αὐτά τά σημαντικά πρόσωπα ἑρμηνεύουν τήν παιδεία ὡς ἕνα σημαντικό δρόμο για τή ζωή πού ὁδηγεῖ στό Χριστό καί τό ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι γιά τόν πεπαιδευμένο ἄνθρωπο καταργεῖται ἀκόμα καί αὐτός ὁ θάνατος. Μέ ἄλλα λόγια τόν ἄνθρωπο πού ἀκολουθεῖ τόν ἄριστο παιδαγωγό, τόν Ἰησοῦ Χριστό δέν τόν πτοεῖ ὁ θάνατος διότι ἡ πραγματική ζωή ἀρχίζει μετά τό χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ξεφυλλίζοντας τίς σελίδες τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τους θά δοῦμε ὅτι ὑπῆρξαν ξεχωριστοί καί πρωτοποριακοί στήν ἐποχή πού ἔζησαν, δηλ. τόν τέταρτο αἰῶνα μ.Χ. Αὐτό μας διδάσκει πῶς πρέπει νά εἶναι κάθε ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων, μέ ἀνοιχτό μυαλό καί ἰδιαίτερα ὁ παιδαγωγός. Κατάφεραν νά προχωρήσουν μπροστά ἀπό τήν ἐποχή τους καί νά χαράξουν πορεία γιά τούς ὑπόλοιπους, καί μάλιστα ζώντας σέ μία ἐποχή ἔντονων προκαταλήψεων, ἀδικίας, βίας, καταπίεσης καί σκοταδισμοῦ, σέ συνθῆκες δύσκολες γιά κοινωνική μόρφωση καί δικαίωση.
Σέ τέτοια δύσκολη ἐποχή σπούδασαν φιλοσοφία καί ρητορική σέ εἰδωλολατρικές σχολές, ξεπέρασαν τίς προκαταλήψεις τοῦ περιβάλλοντός τους. Δέ φοβήθηκαν οὔτε περιφρόνησαν τόν ἀνθρώπινο λόγο, ἀλλά ἀξιοποίησαν ὅλες τίς δυνατότητες τῆς ἀρχαίας σοφίας. Ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος σπούδασαν στήν Ἀθήνα μαζί μέ τό μετέπειτα αὐτοκράτορα Ἰουλιανό καί κέρδισαν τήν ἀγάπη καί τό θαυμασμό τῶν καθηγητῶν καί συμφοιτητῶν τους. Ὁ Χρυσόστομος σπούδασε ρητορική κοντά στό μεγάλο δάσκαλο τῆς ρητορικῆς εἰδωλολάτρη Λιβάνιο.
Ἀφοσιώθηκαν στίς σπουδές πού ἀγάπησαν καί κατάφεραν νά γίνουν δυναμικοί φορεῖς τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Βασίλειος στό ἔργο του «πρός τούς νέους ὅπως ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά τή διαδικασία αὐτή τῆς δυναμικῆς ἀφομοίωσης τῆς γνώσης χρησιμοποιώντας τό παράδειγμα τῆς μέλισσας πού πετᾶ παντοῦ καί κρατάει μόνο τή γύρη πού τῆς εἶναι χρήσιμη γιά νά φτιάξει τό μέλι της. Ἔτσι καί ἐμεῖς ἀπό κάθε τί πρέπει νά παίρνουμε αὐτό πού μᾶς εἶναι ὠφέλιμο γιά τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Αὐτό φυσικά θά τό πετύχουμε ἐάν δέ βλέπουμε τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους κατώτερους ἀπό ἐμᾶς. Οἱ παιδαγωγικές ὁδηγίες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί ἰδιαίτερα τοῦ Μ. Βασιλείου, εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσες καί πρωτόγνωρες ὄχι μόνο γιά τήν ἐποχή τους ἀλλά εἶναι διαχρονικές.
Κατά τό Μ. Βασίλειο λοιπόν, τό διδασκαλεῖο δηλ. ἡ σχολική τάξη ἤ τό σχολικό συγκρότημα πρέπει νά εὑρίσκεται σέ ἥσυχο μέρος, ὁ δάσκαλος πρέπει νά προσπαθεῖ νά ἑλκύσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν μαθητῶν του. Πρέπει αὐτός ἐπίσης νά εἶναι σαφής καί σύντομος ,ὄχι ὅμως τόσο, ὥστε νά μήν προλάβουν νά συγκρατήσουν οἱ μαθητές αὐτά πού λέει. Νά μή μιλάει συγχρόνως γιά πολλά, νά ἐπαναλαμβάνει αὐτά πού λέει, νά μήν προσπαθεῖ νά ἀποδείξει τά ἁπλά καί αὐταπόδεικτα διότι θά καταστεῖ καταγέλαστος. Νά στηρίζεται εἰς τά γνωστά, νά χρησιμοποιεῖ πολλά παραδείγματα καί γενικῶς νά διδάσκει ἐποπτικά. Ἐπίσης ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ μέγας Πατήρ εἶναι καί πρόδρομος τοῦ ἐπαγγελματικοῦ προσανατολισμοῦ. Παρακινεῖ γονεῖς καί δάσκαλους νά στέλνουν ὅσα παιδιά ἔχουν κλίση στίς διάφορες τέχνες (ὑφαντική, οἰκοδομική κλπ.) στούς κατάλληλους τεχνίτες. Σημαντικό εἶναι τό γεγονός πώς ὁ μέγας Πατήρ δέν κάνει ἀξιολογική διάκριση ἀρρένων καί θηλέων. Μᾶς λέει ὅτι ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα δέ διαφέρουν σέ τίποτα. Πρέπει νά ἀπολαμβάνουν τῆς ἴδιας τιμῆς, μάλιστα ἀφοῦ πολλές γυναῖκες εἶναι πιό ἄξιες ἀπό τούς ἄνδρες.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δίδασκαν ὄχι ἐπειδή κάπου εἶχαν διαβάσει κάποια πράγματα καί τά ἤξεραν καλά, ὥστε νά μποροῦν μέ τήν τέχνη τοῦ λόγου τους νά τά μεταδώσουν στούς ἄλλους, ἀλλά εἶχαν καθημερινό βίωμα σέ αὐτά πού περιέγραφαν καί συνιστοῦσαν. Μιλούσανε γιά ἀγάπη γιατί τήν εἶχαν κάνει πράξη, γνώριζαν τί εἶναι ἡ πραγματική ἀγάπη. Ὑπῆρξαν ἀνοιχτά μυαλά καί ἐλεύθεροι ἄνθρωποι γι’ αὐτό καί τά κηρύγματά τους εἶναι πρωτοποριακά ὄχι μόνο γιά τήν ἐποχή τους ἀλλά καί γιά τίς μέρες μας ἀκόμα. Ἀντανακλοῦν τό πραγματικό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἔξω ἀπό σκοπιμότητες καί ἀδιαφοροῦν ἄν αὐτό ἀρέσει στό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς ἤ ταράζει τά νερά. Τά κοινωνικά προβλήματα τῆς ἀδικίας, τῆς ἐκμετάλλευσης, τῆς ὑποτίμησης τῆς γυναίκας καί τῆς δουλείας τούς ἀπασχόλησαν τόσο θεωρητικά ὅσο καί πρακτικά.
Ζοῦμε σέ μία ἐποχή πού τά παιδιά μας, ἐσεῖς οἱ μαθητές ἀναγκάζεστε νά ἀπομνημονεύετε ξερές γνώσεις ἀποκομμένες ἀπό το νόημα τῆς ζωῆς καί τά πραγματικά ἐνδιαφέροντά σας. Ἐμεῖς οἱ δάσκαλοί σας ἔχουμε χρέος νά σᾶς πείσουμε γιά τήν ἀξία τους καί πρέπει νά μεταβληθοῦμε σέ πραγματικούς δασκάλους.
Συνάδελφοι,
Ὁ ἐκπαιδευτικός σύμφωνα μέ τούς Τρεῖς Ἱεράρχες δέν πρέπει να μεταβάλλεται ἀκούσια ἤ ἐκούσια σέ ψυχρό ὄργανο ἐφαρμογῆς παιδαγωγικῶν ἐπιλογῶν πού ὑπηρετοῦν σκοπιμότητες ξένες πρός τήν ὁλοκλήρωση καί τήν εὐτυχία τῶν μαθητῶν. Ἐπιβάλλεται ἡ προσωπική ἐπαφή ἐκπαιδευτικοῦ καί μαθητοῦ. Ἡ κοινωνική ἀδιαφορία ἔχει γενικευτεῖ ἀνησυχητικά, ὁ καταναλωτισμός προβάλλει σάν ὕψιστο ἰδανικό τῆς ζωῆς τήν ἀπόκτηση ὁλοένα καί περισσότερων ἀγαθῶν, σέ μία ἐποχή πού οἱ ἄνθρωποι γίνονται φαῦλοι καί ἐκμεταλλευτές. Σέ μία ἐποχή πού δέν ἔχουμε ποῦ νά στρέψουμε τά μάτια μας γιά νά γλιτώσουμε ἀπό τήν ἀπόγνωση. Σ’ αὐτήν την ἐποχή πού ἀρκετοί ἄνθρωποι στεροῦνται πίστεως, ἐλπίδας και ἀγάπης, οἱ Τρεῖς αὐτοί μεγάλοι Φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ὁ Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καί ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στέκονται μπροστά μας ἀκέραιοι καί σεμνοί ὁλόφωτοι στύλοι, ἀθάνατα πρότυπα πνευματικοῦ κάλλους διασώζοντας τό ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο. Καλούμαστε γονεῖς καί δάσκαλοι νά παραδειγματίσουμε τά παιδιά μας καί νά παραδειγματιστοῦμε μέ αὐτά τά πρότυπα.
Ἄς τούς παρακαλέσουμε σήμερα νά γίνουν πρεσβευτές γιά ἐμᾶς, ἐκπαιδευτικούς καί μαθητές στό θρόνο τοῦ πρώτου παιδαγωγοῦ, τοῦ Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
(Ομιλία του Θεολόγου Κωνσταντίνου Θεοχάρους,
κατά τους εορτασμούς των Τριών Ιεραρχών και Ελληνικών Γραμμάτων,
Σάββατο απόγευμα, 31η Ιανουαρίου 2009)
«25η Μαρτίου 1821, 1η Απριλίου 1955»
Posted in Κείμενα on 28 Μαΐου, 2009|
(Ομιλία, η οποία εκφωνήθηκε από την εκπαιδευτικό της ΕΕΑ
κ. Αικατερίνη Κωνσταντάγκα, στην εορτή των Σχολείων του Αποστόλου Βαρνάβα, για τις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου 1821 και 1ης Απριλίου 1955,
την Κυριακή, 29 Μαρτίου 2009)
Θεοφιλέστατε Πάτερ και Δέσποτα,
Αιδεσιμότατοι Πατέρες
Κυρίες Πρόεδροι της Βοηθητικής Αδελφότητος «η Παντάνασσα» του Καθεδρικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του ιερού Ναού του Αποστόλου Βαρνάβα,
Κυρία Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Δασκάλων,
Αγαπητοί γονείς και Συνάδελφοι,
Aγαπητοί μας μαθητές,
Κυρίες και Κύριοι,
Από τον Εσωτερικό Κανονισμό του Σχολείου μας ορίζεται, ο Πανηγυρικός εορτασμός των δύο Εθνικών μας Επετείων του 1821 και 1955, να είναι αφιερωμένος, αφ’ενός μεν στον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδος από τον Οθωμανικό ζυγό, αφ’ετέρου δε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου από την Αγγλική κυριαρχία. Ορίζεται, επίσης ότι, ένας εκ των εκπαιδευτικών να πει τον «προσήκοντα λόγον» και θεωρώ ότι, το βάρος το οποίο έπεσε σε εμένα στο φετινό εορτασμό, είναι μεγάλο. Διότι δεν υπάρχει μορφή του λόγου δυσχερέστερη από έναν Πανηγυρικό. Ο Ισοκράτης ασχολήθηκε επί δέκα έτη για να συντάξει το απαράμιλλο μνημείο της Αθηναϊκής δόξας, ως θεμελίου της πανελληνικής ενότητας, τον «Πανηγυρικόν» του. Και ο μεγαλόπνευστος «Επιτάφιος» του Ηγέτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δε γνωρίζουμε μεν πόσο απασχόλησε τον Περικλή, ασφαλώς όμως, η μορφή με την οποία μας τον παρέδωσε ο Θουκυδίδης, «δίδαγμα εσαεί» των ελευθέρων ανθρώπων, δεν είναι έργο μιας στιγμής.
Εδώ ακριβώς είναι και η δυσκολία του πανηγυρικού. Διότι δεν πρέπει να είναι παφλασμός λόγων και λέξεων έντεχνος, προκαλώντας δάκρυα, αλλά σκέψη. Να αφήνει στο σκεπτόμενο ακροατή ύλη για συλλογισμό, συλλογισμό ελεύθερο. Διότι, όπως είπε ο Βελεστινλής, «όποιος συλλoγάται ελεύθερα, συλλογάται καλά».
Η σύνθεση αυτή των δύο Επετείων, του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους και της Κύπρου, μαρτυρά αφ’ ενός την πεποίθηση για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού και στα νεότερα χρόνια του Αγγλικού ζυγού, από το νησί της Κύπρου και αφ’ ετέρου την πίστη της κοινωνικής συνείδησης ότι, η πάλαι ποτέ πνευματική ακμή της Πατρίδας, είναι διηνεκώς συνυφασμένη με τον υπέρ της ελευθερίας αγώνα αυτού.
Αυτό το γνώριζαν καλά οι υπόδουλοι Έλληνες, οι οποίοι, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πίστευαν βαθιά, ότι είναι συνεχιστές όχι μόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και της αρχαίας Ελλάδας. Ως εκ τούτου, η περίοδος της αιχμαλωσίας των 400 χρόνων ήταν περίοδος βαθιάς επεξεργασίας της λαϊκής ψυχής. Ήταν το ιερό και ανέκφραστο εκείνο ρίγος, η απόκοσμη συγκίνηση που δονούσε τα στήθη του πρωτομάρτυρα Ρήγα Φεραίου όταν, με τα μάτια σαν αστέρια από τη φλόγα του οράματος του λυτρωμένου γένους, έψαλε τις αθάνατες ωδές του για να απογειώσει τις ψυχές στο ύψος της ελεύθερης ζωής. Και λέγω περίοδος αιχμαλωσίας, διότι ο ίδιος ο Αδαμάντιος Κοραής είχε επιγραμματικά χαρακτηρίσει τους χαλεπούς εκείνους χρόνους για τον Ελληνισμό ως «χρόνους αιχμαλωσίας και όχι δουλείας του Γένους» υποδηλώνοντας, βεβαίως, ότι η ψυχή του Έλληνα είναι αδούλωτη. Διότι και οι Έλληνες, αλλά και άλλοι λαοί υπήρξαν πολλές φορές αιχμάλωτοι, αλλά όχι πάντοτε δούλοι. Δούλοι υπήρξαν μόνο όσοι δέχθηκαν τη μοίρα τους είτε γιατί, και τούτο είναι το συνηθέστερο, δεν είχαν συνείδηση της εθνικής τους συνέχειας, είτε γιατί έδωσαν στον πατριωτισμό τους άλλο περιεχόμενο, αρνητικό συνήθως, που τους οδήγησε στην υποταγή. Οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας είχαν συνείδηση της ιστορικής τους συνέχειας, γι’ αυτό και σε αυτούς πρώτους φούντωσε η έννοια του πατριωτισμού. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί αργότερα κατέκτησαν τη μεγάλη αυτή έννοια και τη συνειδητοποίησαν με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.
Κατά το 18ο αιώνα, και ιδιαίτερα μετά τη Γαλλική Επανάσταση (1789), κυριαρχεί στην Ευρώπη το ιδανικό της ελευθερίας του ανθρώπου, ως συνόλου κοινωνικού, με διακριτικό θεμέλιο την εθνική του ομογένεια. Έτσι ξεπήδησε η αρχή των εθνικοτήτων, την οποία προσπάθησε να χαλιναγωγήσει η Ιερά Συμμαχία (1815), με επί κεφαλής τον Καγκελάριο της Αυστρίας Μέττερνιχ. Τότε ακριβώς, συντελέστηκε το μεγάλο θαύμα της εξέγερσης των Ελλήνων, μη υπακούοντας βεβαίως στα κελεύσματα της Ιεράς Συμμαχίας.
Η αρχή των εθνικοτήτων κυριάρχησε στην Ευρώπη ολόκληρο το 19ο αιώνα, αλλά με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων για ελευθερία και αυτοδιάθεση, το έθνος έγινε «Πατρίδα» που δένει το παρόν ενός λαού με το παρελθόν και που ωθεί σε κάθε θυσία για το μέλλον. Το φλογερό και ακτινοβόλο αυτό μήνυμα, που ήταν πυρσός αγάπης για την ελευθερία της πατρίδας, το έδωσαν στον κόσμο οι Έλληνες. Διότι ο ελληνικός λαός γνώριζε εξ υπαρχής, ότι δε χρειαζόταν να εφεύρει τίποτα εκ των υστέρων διότι είχε παρελθόν, δηλαδή Ιστορία, ότι συνδέεται με αυτήν και ότι τη συνεχίζει.
Στο όνομα αυτής της Ιστορίας, αυτής της πίστης και αυτού του πατριωτισμού, δηλαδή της αγάπης για την Πατρίδα, ύψωσε το λάβαρο της ανταρσίας κατά του δυνάστη του και το 1821 και το 1955.
Ύστερα από θυσίες αμέτρητες, από ηρωισμούς υπεράνθρωπους, από ολοκαυτώματα ψυχών και σωμάτων η Ελλάδα έγινε ελεύθερη. Δε συνέβη όμως το ίδιο και με την Κύπρο. Όμως η ελευθερία ως ιδανικό και ακόμη ως διεκδίκηση, είναι συνηρτημένη με τη φύση και την ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ο αγώνας είναι ααίναος στο διηνεκές.
Όταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, απέδειξε κάτι το οποίο είχε λησμονηθεί μετά την πτώση του Ναπολέοντα και τη συγκρότηση της Ιεράς Συμμαχίας, η οποία, όπως προείπαμε, στόχο είχε την καταπάτηση κάθε δικαιώματος των λαών για εξέγερση προς ανάκτηση της ελευθερίας τους. Το κάτι αυτό είναι η αιώνια αλήθεια, ότι δεν υπάρχουν ακλόνητα καθεστώτα. Όσο περισσότερο αυταρχικά είναι, τόσο περισσότερο εύθραυστα είναι.
Κανείς δε φανταζόταν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα νικιόταν από μια φούχτα ραγιάδων. Αλλά οι ραγιάδες αυτοί ήταν Έλληνες.( ραγιάς=raya= τουρκική λέξη και σημαίνει υπόδουλος, σκλάβος). Στο τέλος όμως και οι ίδιοι οι Οθωμανοί πίστεψαν ότι οι Έλληνες δεν ήταν ραγιάδες.
Και άλλοτε είχε χάσει μάχες η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά δεν είχε ηττηθεί. Μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) απείλησε και πάλι τη Δύση και βέβαια διατήρησε την Κύπρο, την οποία μόλις ένα χρόνο πριν, δηλαδή το 1570, είχε σφετεριστεί. Και από το σφετερισμό αυτό αρχίζουν τα ανιστόρητα βάσανα της ελληνικής Μεγαλονήσου.
Το θρύλο της Τουρκίας ως μεγάλης δύναμης – το όνομα «Τούρκος» (Τουρκ ή Τουρούκ) σημαίνει «δύναμη» – δεν κατόρθωσαν να κρημνίσουν η Ρωσία και οι δυνάμεις της Δύσης.
Οι Τούρκοι έχασαν την εσωτερική πίστη στη δύναμή τους μετά τα γεγονότα της Ναυπάκτου, κατά την οποία η χριστιανική Δύση συνασπίζεται κατά των Μουσουλμάνων για να εμποδίσει την εξάπλωση των Τούρκων στην Ευρώπη και κατά την οποία ουσιαστικά, τερματίζεται η τουρκική θαλασσοκρατία. Αλλά η πολιτική τους τέχνη, δοκιμασμένη πάντοτε έως σήμερα, κατόρθωσε να διατηρεί την επίφαση του πάλαι ποτέ «μεγαλείου τους.»
Το φοβερό τραύμα το κατάφεραν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι Έλληνες. Να γιατί, η Ελληνική Επανάσταση είναι κοσμο-ιστορικής σημασίας γεγονός. Διότι κλόνισε οριστικά το δέος των λαών και την πίστη στο μύθο του ακλόνητου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία δε συνήλθε ποτέ έκτοτε ως δύναμη παγκοσμίου σημασίας.
Άρα λοιπόν, ο θρύλος του αήττητου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφ’ ενός και η εισαγωγή μιας άλλης έννοιας, της έννοιας της «Πατρίδας» αφ’ετέρου, δηλαδή της υπέρτατης αγάπης γι’ αυτήν, όπου η ζωή του Έθνους καθίσταται υπέρτερη της ατομικής, οπότε ο θάνατος δεν έχει την έννοια της εσχάτης οδύνης, αλλά την έννοια της ηθικής τελείωσης, καθιερώνει την Ελληνική Επανάσταση ως παγκοσμίου ιστορικής σημασίας γεγονός.
Βεβαίως, το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Και βεβαίως το ευρωπαϊκό φιλελληνικό ρεύμα, με πρωτεργάτη τον Άγγλο αριστοκράτη λόρδο Μπάυρον και άλλους ευρωπαίους εύπορους και λόγιους φιλέλληνες της εποχής, έδωσαν φτερά στους αγωνιζομένους Έλληνες. Επίσης, οι φανεροί και αφανείς ιερωμένοι, από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄μέχρι τον Παπαφλέσσα, το Σαμουήλ και τον ηγούμενο Γαβριήλ στο Αρκάδι ως τον τελευταίο καλόγερο και παπαδάσκαλο, όλες αυτές οι άγιες και αθάνατες μορφές, θέρμαιναν τις ψυχές των Ελλήνων για τη λευτεριά και φώτιζαν τα σκλαβόπουλα για να μην ξεχαστεί η γλώσσα και η παράδοση του Έθνους.
Στη σκλαβωμένη Ελλάδα οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών υπήρξαν τα άσυλα της ελληνικής σοφίας και αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Πολλοί πνευματικοί θησαυροί εξαφανίστηκαν στη Δύση. Πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν από τους Σταυροφόρους. Άλλα όμως, παρέλαβε μαζί του στη Δύση το κύμα των λογίων προσφύγων μετά την πτώση του Βυζαντίου.
Έτσι, η ελληνική πνευματική κληρονομιά αρχίζει σιγά, σιγά να ξαναζωντανεύει και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα χρησίμευσε σαν αντίρροπο του σκοταδισμού που επικρατούσε στην Ευρώπη. Το φαινόμενο αυτό, το άκρως διδακτικό και συγκινητικό, ονομάσθηκε Αναγέννηση και ειδικότερα Ανθρωπισμός, το οποίο σήμαινε σπουδή της ηθικής, της φιλοσοφίας και της Ιστορίας, σήμαινε ευκαμψία του πνεύματος. Πολιτικά δε, σήμαινε δημοκρατικά ιδεώδη και στοργή προς το λαό. Στη Φλωρεντία, απ’ όπου, ουσιαστικά, ξεκίνησε η Αναγέννηση, μελετούν τα αρχαία ελληνικά κείμενα και αναβιώνουν το αρχαίο ελληνικό δράμα στο οποίο αργότερα προσθέτουν και μουσική. Έτσι γεννήθηκε το σημερινό μελόδραμα, δηλαδή η Όπερα. Η μελαγχολική όψη του Γοτθικού ρυθμού δίνει τόπο στα ηλιόλουστα κτίσματα με στοές, κίονες και με ζωφόρους. Το κλασικό παρελθόν, η ψυχή της Ελλάδας αναγεννάται. Για πρώτη φορά καθιερώνεται ο όρος Πλατωνική Ακαδημία και από εκεί προέρχεται και η ονομασία των Ακαδημιών σήμερα ανά τον κόσμο.
Ένας σύγχρονος ξένος λόγιος, αναφερόμενος στην ακμή του τεχνολογικού πολιτισμού της εποχής μας λέγει χαρακτηριστικά: «Τα διαστημόπλοια, ως γνωστό, μας έφεραν από τον επουράνιο χώρο λίθους και χώμα. Το φορτίο όμως του πνεύματος και της τέχνης εκόμισε στην ανθρωπότητα η Ελλάς και η Ελλάδος Ελλάς, Αθήναι»!
Ο Ελληνισμός, λοιπόν, δε θα υφίστατο σήμερα αν δεν είχε συνείδηση ποιας κληρονομιάς κάτοχος είναι. Προσπάθησα να δείξω αυτό που στην αρχή ανέφερα ότι, η πάλαι ποτέ πνευματική ακμή της Πατρίδας, είναι διηνεκώς συνυφασμένη με τον υπέρ της ελευθερίας αγώνα του Έθνους. Ένας λαός με τέτοιο παρελθόν και ιστορία δεν ήταν δυνατόν να είναι σκλαβωμένος στο διηνεκές.
Αλλά επιτρέψατέ μου, στο σημείο αυτό, να πω ότι, εμείς σήμερα, δε θα αναμνησθώμε μόνο ενός εθνικού μεγαλείου, αλλά και ενός κοσμοσωτηρίου γεγονότος. Όταν ο Άχραντος, ο Αιώνιος, ο Ὤν και ο Ἦν, εισήλθε στα εράσμια δώματα της αγνής και αμώμου κόρης της Ναζαρέτ και κατέστησε αυτήν Θεοφόρο Θεόνυμφο, ενώ, την ίδια στιγμή, ο δαίμονας έφρυξε με τον άσημο ήχο των πονηρών του ψιθυρισμών. Ναί ! Εορτάζουμε ως Χριστιανοί την ενανθρώπηση του Θείου Λόγου. Τη στιγμή της ενανθρώπησης, ο Εωσφόρος ένιωσε την καυτή γεύση του πανικόβλητου. Έστυψε τις απατηλές του δάφνες, αλλά απόσταξε ροδόνερο. Είδε, από την πύρα του πόνου του ν’ ανθίζουν πολύχρωμα και εύοσμα λουλούδια, είδε τον ουρανό να χαμηλώνει και να ανατέλλουν νέοι ορίζοντες στη γη. Είδε τους νεκρούς να κρατούν στα χέρια τους τη λαμπάδα της Ανάστασης, είδε βίβλους να διανοίγονται και τα κρυπτά να αποκαλύπτονται. Είδε την ανατολή του Ήλιου της Αγάπης και άκουσε τη χοροστασία των Αγγέλων και τον κατέλαβε πανικός, αποφασισμένος να νοθεύσει το «’Εγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Αυτή τήν απαρχή του πανικού του Εωσφόρου ο ελληνοχριστιανισμός εορτάζει σήμερα.
Το χαρμόσυνο μήνυμα της ενανθρώπησης έμελλε να γίνει μήνυμα ανάστασης και λευτεριάς για το υπόδουλο γένος. Και το φως της Άγιας Λαύρας στις 25 Μαρτίου 1821 θα καταυγάσει το δρόμο προς τα εθνικά πεπρωμένα και θα εδρεώσει την πίστη πως «Αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είναι η δόξα. Μια φορά κανείς πεθαίνει».
Aλλά νομίζω, πως είναι πρέπον, για την απόκτηση της ιστορικής συνείδησης, οι ρίζες της μνήμης μας να εισχωρήσουν βαθύτερα, εκεί όπου υφίστανται τα θεμελιακά στοιχεία της δημιουργίας ενός υπέρλαμπρου πολιτισμού, εκεί όπου μεταστοιχειώθηκε ο θρήνος σε θρύλο και ο χυμός του σταφυλιού σε πολύχρονο νάμα.
Αν διασχίσουμε τους αιώνες και πετάξουμε πάνω από τα κάστρα και τους πύργους της πολιτείας της Αυτοκρατόρισσας, πάνω από τα πορφυρένια παλάτια των βυζαντινών αυτοκρατόρων θα μεταφερθούμε στη μαύρη και αποφράδα μέρα της 29ης Μαΐου του 1453. Αλλοίμονο όμως! Πού οι χοροί και οι ιππόδρομοι, πού οι βένετοι και οι πράσινοι, οι λιτανείες, οι μεγαλοπρεπείς γιορτές, οι αναρίθμητες σειρές των παπάδων και των ψαλτάδων, τα χρυσά εξαπτέρυγα, οι θρίαμβοι με τις ατέλειωτες φάλαγγες των αιχμαλώτων, από πρότερες ένδοξες μάχες, οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες, τα ουρανομήκη βυζαντινά άσματα…. «Ἡ Πόλις ἑάλω»! Ο Μωάμεθ ο Κατακτητής πολιορκεί στενά την Πόλη. Τα τείχη και οι πύλες της έχουν καταντήσει ερείπια από σφαίρες κολοσσιαίων τηλεβόλων, που είχε ποτέ γνωρίσει ο τότε Κόσμος. Σκληρή η χιλιόχρονη πάλη του Βυζαντίου με τους διάφορους βάρβαρους λαούς. Αυτή τη φορά όμως, η μοίρα ήταν πιο σκληρή για τον «Προμηθέα» των λαών και της ανθρωπότητας τον προβολέα και την κολυμβήθρα ενός αξεπέραστου πολιτισμού, του βυζαντινού πολιτισμού.
O τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κείται νεκρός, και ο θρύλος θεώρησε απλώς μαρμαρωμένο το Βασιλιά και στα στόματα όλων θρυλείτο και θρυλείται ακόμη και σήμερα: «Πάλε με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Μετά την άλωση της Πόλης, οι Έλληνες κρατούσαν ζωντανό το θρύλο, όπου στήριζαν τις ελπίδες του Έθνους, μέσα στους αιώνες της σκλαβιάς, για την ανάσταση του Γένους.
Ο Πατριάρχης δε λειτουργεί πια στην Αγια-Σοφιά και η Παντάνασσα, η Υπέρμαχος Στρατηγός, δάκρυσε όταν είδε την Πόλη, να τη μολύνουν των Οθωμανών τα στίφη. Οι χριστιανοί έχουν συγκεντρωθεί στις εκκλησιές, σαν σε ύστατο καταφύγιο, δίχως προστασία, δίχως αρχηγό. Το αίμα έρρεε και η ατίμωση απλωνόταν παντού, και δικαίως αυτόπτης μάρτυς της εποχής έγραψε: «Εἰ καί ἀπό ξῦλον ἄνθρωπος, ἤ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μή θρηνῆσαι». Ο Μωάμεθ κρατά στα χέρια του τη σεπτή κεφαλή του τελευταίου των Παλαιολόγων και κράζει: «Ιδέτε, Ιδέτε απόκοψα με τη ρομφαία μου την κεφαλή του Ελληνισμού».
Το άπαρτο κάστρο του ελευθέρου κόσμου είχε πέσει στη βία και στην Ασιατική βαρβαρότητα και η Ευρώπη πίστεψε τότε, ότι το Γένος των Ελλήνων θα εξαφανισθεί από προσώπου γης και θα γίνει ένα ιστορικό απολίθωμα.
Ο Θεός της Ελλάδας όμως, ο υποστηρίζων δικαίους αγώνες, αγρίκαε πάνω στον τόπο των ηρώων. Στης σάλπιγγας την ταχή έστειλε τους Διάκους, τους Κολοκοτρωναίους, τις Σουλιώτισσες και αμέτρητους άλλους ήρωες στην Αλαμάνα, στο Ζάλογγο, στα Δερβενάκια, στην Τριπολιτσά, στο Δραγατσάνι, στο Σούλι, στο Μεσολόγγι, στο Αρκάδι, στο Κούγκι, στη Γραβιά, στο Μανιάκι και το Ναυαρίνο, στις ελληνικές θάλασσες, όπου ο Κανάρης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Μιαούλης, ατρόμητα της θάλασσας δελφίνια, βουλιάζουν και καίνε τον τουρκικό στόλο.
Τετρακόσια χρόνια σάπιζε ο ελληνισμός κάτω από την πιο σκληρή σκλαβιά. Όμως το αίμα του Παλαιολόγου το ρούφηξε η γη της Ελλάδας και μ’ αυτό βλάστησαν οι πελώριοι γίγαντες του μεσαιωνικού αγώνα και μ’ αυτό γράφτηκε η πολιτική διαθήκη της Ελλάδας.
Στη διάρκεια της σκλαβιάς, ένας ακούραστος πεζοπόρος μοναχός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, βάδιζε, βάδιζε, έμπαινε στην καλύβα του φτωχού ζευγολάτη, τον παρηγορούσε και τον παρακινούσε να μη φοβάται.
Έχτιζε σχολεία για να κρατήσει άσβεστη τη γλώσσα, την πίστη και τις παραδόσεις στην ψυχή του Έλληνα. Τις νύχτες χτυπούσε τις πόρτες των μοναστηριών και φώναζε στους κατατρεγμένους μοναχούς: «Γρηγορεῖτε. . .ἰδοῦ ὁ Νυμφίος ἔρχεται». Έτσι περνούσαν οι γενιές με την ελπίδα άσβεστη στις καρδιές των Ελλήνων.
25η Μαρτίου 1821
«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια. Εδώ σηκώνετ’ όλ’ η Ελλάς και σέρνει το χορό. Χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια κι είν’ οι νεκροί στα ξάγναντα πρωτοπανηγυριώτες».
Η μέρα αυτή είναι το πανηγύρι της λευτεριάς στης Ιστορίας τα Ολύμπια. Είναι το ξύπνημα των αθανάτων γιγάντων και των ηρωικών μαρτύρων. Οι ασπίδες και τα δόρατα, κειμήλια αιώνιας δόξας στην ιστορική μνήμη του Έθνους.
Η ελληνική ψυχή εξαϋλωμένη, πανώρια και εξιδανικευμένη, σαν του Ορφέα το μεθυστικό τραγούδι, έσπευσε στης Ιστορίας τα κελεύσματα με ένα σκοπό: «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία».
Αξίωσε την αποκατάσταση της εθνικής τιμής και του μαρμαρωμένου βασιλιά την ανάσταση. Τούτος ο πανελλήνιος θρύλος υπήρξε του Γένους η γλυκύτατη ελπίδα κι έμεινε σπίθα άσβεστη μες στην καρδιά του. Και στις 25 Μαρτίου του ’21 έγινε αφρισμένο κύμα και φώναξε: «Μέριασε βράχε να διαβώ, εξύπνησα λιοντάρι».
Αυτό το κύμα το πολύχρονο είχε πλημμυρίσει και τις ψυχές των αγωνιστών της ΕΟΚΑ το 1955, με σύνθημα αυτό, που οι πρόγονοί μας ως ιερά παρακαταθήκη, μας κατέλιπαν: « Ἤ τᾶν ἤ ἐπί τᾶς». «’Ελευθερία ἤ θάνατος».
Η λαχτάρα και η αγάπη για την Ελευθερία και την Ελλάδα οδήγησε τους ήρωες της ΕΟΚΑ στο δρόμο του μεγάλου χρέους. Οι αγωνιστές του ’55 δεν είχαν αποστεί της ανθρώπινης φύσης, μα είχαν υψωθεί στην περιοχή του χρέους. Όλοι εκείνοι οι αφανείς και εμφανείς ήρωες, οι ταπεινοί και απλοϊκοί άνθρωποι, οι ανήλικοι μαθητές και ξωμάχοι, έγιναν οπλαρχηγοί και καπεταναίοι, αγωνιστές για την ελευθερία της πατρίδας, για την ελευθερία της Κύπρου.
Το όραμα της Ελευθερίας το περιέλουζε το νάμα της παράδοσης. Η πρώτη προκήρυξη της ΕΟΚΑ, η οποία απευθυνόταν σ’ ολόκληρο το Έθνος των Ελλήνων διαμηνούσε μεταξύ των άλλων:
«Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν διά να διατηρήσουν την ελευθερίαν των . . .».
Επομένως, οι ήρωες του ’55 είχαν μάθει πως κάποτε ένας βασιλιάς της Αθήνας, που λεγόταν Κόδρος, σκοτώθηκε για την ελευθεριά της Πατρίδας του. Ότι, κάποτε, ένας άλλος βασιλιάς που ονομαζόταν Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σκοτώθηκε κι αυτός για την ελευθερία και δεν τον φόβησε ο όγκος και η πανοπλία του εχθρού. Είχαν ακούσει για τα τραγούδια του Ομήρου, που υμνούσαν κατορθώματα ηρώων και γνώριζαν για τη ευρυθμία του Παρθενώνα και ήξεραν πολύ καλά ότι είναι απόγονοι ενός πανάρχαιου και μακραίωνα πολιτισμού.
Ο Μαραθώνας έγινε η κολυμβήθρα τους. Η Σαλαμίνα και οι Θερμοπύλες, στήλες φεγγοβόλες του μεγαλείου και του χρέους, έγιναν σάλπιγγες για να σαλπίσουν ύμνους, καθώς ανηφόριζαν προς την αγχόνη και το θάνατο.
Οι τόποι που έβαψαν με το αίμα τους – Μαχαιράς, Λιοπέτρι, Μερσινάκι, Δίκωμο – έγιναν προσκυνητάρια και σύμβολα Ελευθερίας και ανυπέρβλητης αγάπης για την Πατρίδα. Φωτοδότες για να καταυγάζουν το δρόμο του μεγάλου χρέους στο διηνεκές.
Οι αρματωλοί και οι κλέφτες και της Ιστορίας τα Ολύμπια των νικηφόρων αγώνων έγιναν καθοδηγητές και με αδάμαστη καρτερία και θέληση υψώθηκαν στη σφαίρα της ηθικής και πνευματικής τελείωσης. Διότι το θαύμα της 1ης Απριλίου του ’55 μόνο από ανθρώπους πνευματικά άρτιους και ψυχικά πλήρεις μπορούσε να συντελεστεί.
Οι αθάνατοι ήρωες του 1821 και 1955 περνούν τα ξέφωτα της Ιστορίας και βαδίζουν προς την αιωνιότητα. Το παράδειγμά τους είναι το μήνυμα του μεγάλου χρέους προς την Πατρίδα, μηνύματα για την περιφρόνηση προς το θάνατο και για τις νεότερες γενιές διδάγματα εθελοθυσίας και αυτοθυσίας.
Τα μηνύματα αυτά, με τον εορτασμό των εθνικών μας επετείων μας εμπνέουν να διατηρούμε άσβηστες τις λαμπάδες της εθνικής μας Ανάστασης, για να φωτίζουν το δρόμο μας προς τα πεπρωμένα της φυλής και τα ιδανικά του Έθνους.
Το κάλεσμα του Γένους επιβάλλει να είναι κάθε νεότερη γενιά καλύτερη από την προηγούμενη. Να διδασκόμαστε μεν από το κλέος, αλλά και από τα ολισθήματα του παρελθόντος, να θέτουμε όμως, ως στόχο, να είμαστε «πολλῷ κάρρονες».
Και τέλος, το κάλεσμα της Ευρώπης είναι η προμηθεϊκή πρόκληση, όπου ο Προμηθέας, ο νικητής της μοίρας και δημιουργός του ανθρώπου, δηλαδή της αλλαγής μέσα από την πρόοδό του, εργάζεται για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Αυτή την προμηθεϊκή αναγέννηση του κόσμου καλείται να πετύχει, με τη συντριβή των Τιτάνων και της αντίδρασης κάθε μορφής, αλλά και κάθε μορφής τυραννίας, η σημερινή Ευρώπη και ο κόσμος όλος, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!
Ζήτω η 1η Απριλίου 1955!
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Posted in Κείμενα on 28 Μαΐου, 2009|
(Ομιλία που έγινε στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή των Σχολείων Απ. Βαρνάβα από τη κα Στέλλα Ιωαννίδου, εκπαιδευτικό της ΚΕΑ, την Κυριακή, 21η Δεκεμβρίου 2009)
Θεοφιλέστατε πάτερ και δέσποτα
Αιδεσιμότατοι πατέρες
Αξιότιμε εισηγητά του Καθεδρικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Κοι πρόεδροι συλλόγων και αδελφοτήτων της κοινότητας
Αγαπητοί γονείς, συνάδελφοι και αγαπητά μας παιδιά
Κυρίες και κύριοι
Με αληθινό ψυχικό ξεκούρασμα πανηγυρίζουν τα πλήθη των ανθρώπων και με ιδιαίτερη χαρά δέχεται στην ψυχή του ο κουρασμένος άνθρωπος το εκθαμβωτικό φως, που άπλετο στέλνουν οι ουράνιοι θόλοι. Ο γλυκός ήχος της καμπάνας σκορπά το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων :«Ἡ παρθένος σήμερον τόν Ὑπερούσιον τίκτει καί ἡ γῆ τό Σπήλαιον τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογοῦσι, Μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι. Δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός» (Κοντάκιον).
Μεγάλο το μήνυμα των Χριστουγέννων, μεγάλο και παράδοξο! Είναι η αρχή μιας νέας εποχής, ενός καινούργιου κόσμου, ο οποίος έρχεται να απαντήσει σε κοσμογονικά και αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα. Ο Χριστιανισμός έρχεται να γεννηθεί σε μια εποχή κατά την οποία όλες οι ηθικές και κοινωνικές αξίες κλονίζονται. Μια γενική αμφιβολία διαπερνά τις ψυχές των ανθρώπων, η ηθική διαφθορά κυριαρχεί και από πουθενά δε φαίνεται η δυνατότητα για κοινωνικές αλλαγές.
Bρισκόμαστε στα τέλη του 1ου αι. π.χ. Η ισχυρή Ρώμη καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η δουλεία ανθίζει! Στο πλάνο αυτό της εποχής, η δύναμη της φαντασίας του ανθρώπου έδινε φτερά στην ελπίδα, να ζωγραφίσει με τα ζωντανότερα χρώματα τη μορφή του μεγάλου, του «ἀναμενόμενου». Ερευνώντας τα κείμενα αρχαίων λαών, ανακαλύπτουμε να υπάρχει και εκεί η ίδια ελπίδα. Φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών σε ανατολή και δύση, αιώνες πριν από την έλευση του Χριστού, μίλησαν για τον ερχομό στον κόσμο ενός Λυτρωτή, και περιέγραψαν τη ζωή και το έργο του, κατά τέτοιο τρόπο, που πολλές φορές οι περιγραφές τους συμπίπτουν, και θυμίζουν αντίστοιχες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης! Στην ήρεμη και μυστικοπαθή ανατολή, κοντά στις όχθες του ποταμού Γάγγη, ένας ψίθυρος ακούγεται, μια προσευχή, ένα ερωτηματικό. Πότε θα γεννηθεί ο νικητής του κακού;
Η αρχαιότερη προφητεία στη γέννηση του Μεσσία ήταν το «πρωτευαγγέλιο», και ακούστηκε όταν οι πρωτόπλαστοι εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο. Ο προφήτης Μιχαίας, εντοπίζει επακριβώς και τον τόπο της Γέννησής του. «Καί σύ Βηθλεέμ» λέγει, «αν και είσαι τόσο μικρή ανάμεσα στις άλλες πόλεις, θα γίνεις μεγάλη, γιατί από σένα θα γεννηθεί Εκείνος που θα σώσει τον κόσμο και η καταγωγή του θα είναι προαιώνια…»
Έτσι η φωνή του αρχαίου κόσμου και η προσδοκία τους γίνεται πίστη. Και ο Θεός περίμενε. Ώσπου ήρθε «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» και «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Ὑιόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γαλ. δ΄ 4-5)
Γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός χτυπούν σήμερα οι καμπάνες, ακούγονται οι μεγαλειώδεις ύμνοι της εκκλησίας μας, συμπλέκοντας τον παναρμόνιον ύμνο της ειρήνης, το ουρανόπεμπτο μήνυμα της σωτηρίας: “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς είρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία’’ (Λουκ. β΄ 14). Μικρός,ταπεινός, φτωχός άσημος και παραμελημένος, γεννιέται ο Παντοδύναμος, ο Υπέρτατος, ο των πάντων Θεός. Απίστευτο, ανήκουστο ,ακατανόητο και φοβερό προβάλλει στο φτωχικό ανθρώπινο μυαλό, το σωτήριο γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Λόγου. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ο πλάστης δούλος! Δικός Του είναι ολόκληρος ο κόσμος, όμως δεν υπάρχει τόπος για το Δημιουργό του παντός! Δικοί Του είμαστε όλοι μας κι όμως κανείς δεν τον περιμένει έξω από τη φτωχική φάτνη να τον υποδεχθεί. Μονάχος ο «Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» στην παγωμένη νύχτα, οραματίζεται έναν καινούργιο κόσμο, ειρηνικό, χωρίς μίση, πολέμους, αγωνίες, ηθική κατάπτωση και εξευτελισμό του ανθρώπου. Όμως ο άνθρωπος, περισσότερο ο σύγχρονος, δεν αφήνει το υπέρλαμπρο άστρο της Βηθλεέμ να φωτίσει την πνευματική του πορεία. Η ζωή του είναι σαν ένα καράβι δίχως πυξίδα. Οδηγείται στο πνευματικό χάος χωρίς γραμμή και κατεύθυνση. Ο Αγγελικός ύμνος «καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», είναι ξεπερασμένο σλόγκαν, και η πίστη στον Ενσαρκωθέντα Ιησού απουσιάζει. Οι κάθε είδους πόλεμοι έχουν εισβάλει στη ζωή μας και η ειρήνη , όπως και κάθε άλλη αξία, διακυβεύεται.
Έτσι απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το σκοπό της Γέννησης του Θεανθρώπου και πολεμούμε ό,τι πιο ωραίο έχουμε μέσα μας.
Χριστούγεννα και φέτος . Όμως για τους περισσότερους η γιορτή των Χριστουγέννων έχασε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημά της και περιορίστηκε σε κάποιους τυπικούς και ειδωλολατρικούς εορτασμούς, με χλιδή, σπατάλη χρημάτων, τυπικές κοινωνικές σχέσεις, φαγητά , γλέντια και ξεφαντώματα. Ενώ από την άλλη, υπάρχει η φτώχεια, η αρρώστια, ο βουβός ανθρώπινος πόνος. Έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και εθελοτυφλούμε στα προβλήματα που μας περιβάλλουν. Η βάση του κακού αρχίζει από την αδιαφορία στον πονεμένο συνάνθρωπο, ο οποίος έχει πάψει να είναι «εἰκόνα» του Θεού για μας! Είναι σαφής ο λόγος του Ιησού: «ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους… ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις.» (Ἰωαν. ιγ΄34,35)
Ας κοιτάξουμε λοιπόν όλοι δίπλα μας και ας αφουγκραστούμε το βουβό ανθρώπινο πόνο και ας δούμε στο πρόσωπο του Άλλου, το πρόσωπο Εκείνου, που ξαναγεννήθηκε πάλι φέτος για όλους μας και θα συνεχίζει να γεννιέται κάθε χρόνο, όσο υπάρχουν άνθρωποι Επώνυμοι χριστιανοί με ζεστές καρδιές, για να μπορεί να γεννιέται εκεί! Γιατί χωρίς ανθρώπους δεν υπάρχει Γέννηση, όπως χωρίς γέννηση δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Ας γίνει ο καθένας μας Ανατολίτης Μάγος και ας εναποθέσει στα πόδια του Θείου Βρέφους ό,τι πολυτιμότερο έχει και ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του. Γεννήθηκε για μένα ο Χριστός; Ετοίμασα την καρδιά μου για την υποδοχή Του; Ευτυχισμένος και Μακάριος θα είναι εκείνος που θ’ απαντήσει μ’ ένα : ΝΑΙ !
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Posted in Διακονία / Diaconia on 23 Μαΐου, 2009|
Η Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α Τ Ο Υ Τ Υ Φ Λ Ο Υ
«οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.» (Ἰωαν. θ΄ 3)
Ο ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΣ: Ὁ τυφλός ἄνθρωπος καθισμένος καθημερινά στήν ἄκρη τοῦ δρόμου ἁπλώθει ἱκετευτικά τό χέρι μέ ἀνοιχτή τήν παλάμη καί στηρίζεται στά αἰσθήματα ἀγάπης, φιλανθρωπίας καί συμπόνοιας τῶν συνανθρώπων του. Νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τότε δέν ὑπῆρχαν συστήματα φιλανθρωπίας ὀργανωμένα, ὅπως τά γνωρίζουμε σήμερα, μήτε ἀπό τό κράτος μήτε ἀπό ἰδιῶτες. Ὅποιος ἦταν σέ κατάσταση δυστυχίας καί ἀνάγκης ἐξηρτᾶτο ἀπό τήν καλή θέληση τῶν ἄλλων. Τό κεντρικό πρόσωπο τοῦ εὐαγγελίου τῆς ἡμέρας εἶχε γεννηθεῖ τυφλός.
Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ: Οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τῆς θέας τοῦ τυφλοῦ ἐρωτοῦν τόν Κύριο νά μάθουν, ἄν ἡ τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλετο στίς προσωπικές του ἁμαρτίες ἤ σ’ ἐκεῖνες τῶν γονιῶν του, ὥστε νά γεννηθεῖ αὐτός τυφλός. Ὁ Κύριος ἀπάντησε πρός τούς Μαθητές ὅτι ἡ πάθηση αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου δέν ὀφειλόταν οὔτε στίς προσωπικές του ἁμαρτίες οὔτε σ’ ἐκεῖνες τῶν δικῶν του. Τότε γιατί γεννήθηκε τυφλός; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε «ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ» (Ἰωαν. θ΄ 3) Τό πρόσωπο τούτου τοῦ τυφλοῦ ἀνδρός ἐπρόκειτο νά χρησιμεύσει ὡς τό δοχεῖο τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἐνεργείας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τό σχόλιο τοῦ Κυρίου δέ μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἀναμάρτητος. Ἡ πάθησή του ὅμως δέ συνδεόταν μέ τίς ἁμαρτίες του.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ὁ Κύριος μετά ἀπό σύντομη προετοιμασία τῶν Μαθητῶν καί τῶν λοιπῶν ἀκολούθων του προχωρεῖ στό νά ὑπενθυμίσει ὅτι Ἐκεῖνος ἐπιβάλλεται νά ἐπιτελεῖ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον διαρκεῖ τό φῶς τῆς ἡμέρας, γιατί ἔρχεται ἡ νύχτα, καί ἡ συνέχιση τῆς ἐργασίας μέσα στό σκοτάδι, ἀποβαίνει δύσκολη. Κάτω ἀπό τόν ὅρο ἡμέρα ὁ Κύριος ἐννοεῖ τήν παρούσα ζωή. Κάτω δέ ἀπό τόν ὅρο νύκτα ὑπαινίσσεται τό τί ἀκολουθεῖ μετά θάνατο. Ὕστερα ἀπό αὐτά ὁ Κύριος φτύνει στό χῶμα, κατασκευάζει πηλό, χρίει τίς κόγχες τῶν ματιῶν τοῦ τυφλοῦ καί τόν στέλνει στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ γιά νά νιφτεῖ. Ἀφοῦ ὁ τυφλός νίφτηκε τά μάτια του ἔλαβαν φῶς καί ἔτσι κυκλοφοροῦσε χωρίς τήν ἀνάγκη βοηθείας καί ἀπολαμβάνοντας τούς καρπούς τῆς εὐεργεσίας τοῦ Κυρίου.
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ: Ὁ τυφλός ἦταν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ τόπου καλά γνωστός. Τώρα πού ὁ χῶρος ὅπου καθόταν παρουσιάζεται ἄδειος, οἱ ἄνθρωποι τόν ἀναζητοῦν καί σχολιάζουν τί ἀπέγινε. Ὅταν δέ τόν βλέπουν μπροστά τους ἀμφιβάλλουν ἄν εἶναι ὁ ἴδιος. Ἐκεῖνος τούς βεβαιώνει ὅτι πράγματι εἶναι ὁ πρώην τυφλός. Τότε ζήτησαν νά μάθουν τίς λεπτομέρειες τῆς θεραπείας του. Ἐκεῖνος τούς διηγήθηκε τά σχετικά καί τούς φανέρωσε ὅτι κάποιος ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Ἰησοῦς τοῦ ὑπέδειξε τί νά κάμει καί ἐγένετο ὑγιής.
Ο ΤΥΦΛΟς ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ: Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ ἔτυχε νά γίνει ἡμέρα Σάββατο. Αὐτό ἐνόχλησε τούς Φαρισαίους καί τούς ἔδωσε ἀφορμή νά κατακρίνουν τόν Κύριο σάν καθαιρέτη τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Τό ὅτι ἕνας δυστυχισμένος μέχρι χθές συνάνθρωπός τους, ἀπό σήμερα εἶχε φῶς στά μάτια του, δέν τούς χαροποιοῦσε οὔτε τούς συγκινοῦσε. Τούς ἐνδιέφερε πιό πολύ ἡ τυπολατρία καί ὄχι ἡ εὐεργεσία πρός τόν ἄνθρωπο. Ζήτησαν νά μάθουν τά σχετικά μέ τή θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον ἀλλά γιά νά βροῦν σημεῖα νά κατακρίνουν καί νά φθονήσουν. Ὁ τυφλός ὅμως τούς ἀπαντᾶ ἁπλά, καθαρά καί ἀπροσποίητα. Αὐτοί δέν εἶναι μαθημένοι νά κινοῦνται σέ τέτοια πλαίσια. Γιά τοῦτο καί δέν ἦταν καθόλου εὐχαριστημένοι μέ τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Οἱ Φαρισαῖοι δέν ἀρκέσθησαν στό νά ἀνακρίνουν καί νά κατακρίνουν τόν τυφλό. Θέλησαν νά δημιουργήσουν ζήτημα μέ τούς γονεῖς του. Ἐπειδή ὅμως οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ ἐγνώριζαν τίς διαθέσεις τῶν Φαρισαίων, στήν ὁμολογία τους φανέρωσαν μόνο ὅτι ὁ τυφλός ἦταν πράγματι ὁ υἱός τους ἀλλά ἀπέφυγαν νά ἀναφέρουν ὅτι γνώριζαν τό θαῦμα τοῦ Κυρίου. Εὔσχημα παρέπεμψαν τούς Ἰουδαίους στόν τυφλό γιά νά τούς ἀπαντήσει στίς ἀπορίες τους, γιατί φοβόντουσαν ὅτι θά τούς κήρυσσαν ἀποσυνάγωγους, θά τούς ἀπέβαλλαν ἀπό τή Συναγωγή. Ἤδη οἱ Φαρισαῖοι εἶχαν προαποφασίσει νά κηρύξουν ἀποσυνάγωγο ὅποιον ὁμολογοῦσε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΥΦΛΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ: Ὅταν οἱ Φαρισαῖοι δέν ἠδυνήθησαν νά βγάλουν ὁποιαδήποτε λόγια ἀπό τό στόμα τῶν γονιῶν τοῦ τυφλοῦ κάλεσαν γιά δεύτερη φορά τόν ἴδιο. Τοῦ συνέστησαν νά δοξολογήσει τό Θεό. Ἀξίωσαν δέ ὅτι ὁ Χριστός – ἀπέφυγαν νά τόν ὀνομάσουν – ἦταν ἁμαρτωλός. Τότε ὁ τυφλός μέ θάρρος καί παρρησία τούς εἶπε: ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός ἐγώ δέν τό γνωρίζω. Γνωρίζω μόνο ὅτι πρίν ἤμουν τυφλός καί τώρα βλέπω. Προχώρησαν ἔπειτα νά ζητήσουν νά ἀκούσουν καί πάλι τίς λεπτομέρειες τοῦ θαύματος. Ὁ πρώην τυφλός τούς ἀρνήθηκε ἀξιώνοντας ὅτι «σᾶς εἶπα ἤδη, γιατί ἐρωτᾶτε πάλιν; Μήπως σκέπτεσθε νά τόν ἀκολουθήσετε καί ἐσεῖς;» Τότε θύμωσαν, τόν ἔβρισαν καί τόν ἔδιωξαν.
Ο ΘΕΡΑΠΕΥΘΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ: Πολύ σύντομα ὁ Κύριος ἔμαθε γιά τή συμπεριφορά τῶν Φαρισαίων ἀπέναντι στόν πρώην τυφλό. Τόν ἀναζήτησε, τόν βρῆκε καί συνομίλησε μαζί του. Τόν ρώτησε: «Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ;» Ὁ ἄνθρωπος εἶπε: «καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» Ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκείνος ἐστιν». Αὐτός τόν ὁποῖον ἔχεις δεῖ καί αὐτός ὁ ὁποῖος συνομιλεῖ μαζί σου Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος περιχαρής ἔκαμε τήν ὡραία ὁμολογία του: «πιστεύω, Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ». (Ἰωαν. θ΄ 38) Ὁ πρώην τυφλός ἐκδήλωσε τήν πίστη του στό πρόσωπο τοῦ Μεσσία Χριστοῦ καί γονυπετής τόν ἐλάτρευσε. Κύριε, μέγα σου τό ἔλεος δόξα σοι!
K O I N O T I K A N E A
ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ: Τήν Κυριακή, 17η Μαΐου 2009, ἐγένοντο μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖο τελέσθηκε στόν Καθεδρικό μας Ναό, οἱ ἀκόλουθοι:
Ἡ Μαγδαληνή-Fay, θυγατέρα τῶν Raymond Holden καί Denise, τό γένος Pilkington, μέ ἀναδόχους τούς Δέσποινα καί Ἀνδρέα Θεοδώρου, καί
Ὁ Λουκᾶς-James, υἱός τῶν Sebastian Paul Ventura καί Παναγιώτας, τό γένος Ττοφῆ. Συγχαίρουμε γονεῖς καί ἀναδόχους καί εὐχόμεθα στούς νεοφώτιστους νά ζήσουν.
ΓΑΜΟΙ: Τήν Κυριακή, 17η Μαΐου 2009, στόν Καθεδρικό μας ναό εὐλογήθησαν οἱ γάμοι τῶν: Ἀντωνίου Κ. Ἀντωνίου καί Νίκης, τό γένος Ττόφια καί Δημητρίου Γ. Κοντογιώργη καί Κωνσταντίνας-Sangeeta, τό γένος Bhuhi. Ἐκφράζονται θερμά συγχαρητήρια πρός τούς νεονύμφους καί τούς εὐχόμεθα νά ζήσουν εὐτυχισμένοι.
ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ: Τούς προσφιλεῖς καί σεβαστούς ἡλικιωμένους μας δεξιώθηκε, τήν Τρίτη, 10η Ἰουνίου καί τήν Πέμπτη, 12η Ἰουνίου 2009, ἡ Βοηθητική Ἀδελφότητα Κυριῶν καί Δεσποινίδων Η ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ. Ἡ Ἐπιτροπή Προστασίας τῶν Ἡλικιωμένων συγχαίρει καί εὐχαριστεῖ θερμά τίς φιλογενεῖς δωρήτριες.
ΚΗΔΕΙΕΣ: Στόν Καθεδρικό μας ναό ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῶν ἀειμνήστων Ἀνδρέα Βασιλείου, τήν Τρίτη, 19η Μαΐου καί Χρίστου Μιχαήλ Κρόκου, τήν Παρασκευή, 22α Μαΐου 2009. Προσευχόμεθα γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ἐκλιπόντων καί συλλυπούμεθα τούς οἰκείους των.
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ: Παρακαλοῦνται ὅσα πρόσωπα εἶναι ἤ ἐπιθυμοῦν νά γίνουν συνδρομητές τῆς Κοινότητος, τῆς Βοηθητικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅπως καταβάλουν τίς ἐτήσιες συνδρομές τους. Αὐτές ἔχουν κατά σειρά, ὡς ἑξῆς: £ 50.00, £ 25.00 καί £ 15.00.
Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΛΑΧΝΟΣ: Ἡ πώληση τοῦ λαχνοῦ συνεχίζεται μέ ἐπιτυχία καί αἰσιοδοξοῦμε ὅτι μέχρι τό τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους θά ὁλοκληρώσουμε τό στόχο. Μέχρι τώρα ἔχουν πουληθεῖ £6.700.00.
ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
26η Μαΐου Τρίτη Ἑσπερινός Ἀποδόσεως ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὥρα 6.00 μ.μ.
27η Μαΐου Τετάρτη Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα.
Ὄρθρος καί Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων καί Μ. Βρετανίας κ.κ. Γρηγορίου ὥρα 5.30 – 8.15 μ.μ.
28η Μαΐου Πέμπτη Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.
Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Ἀρτοκλασία ὥρα 9.00 – 12.00 μ.μ.
30η Μαΐου Σάββατο Ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ.
31η Μαΐου Κυριακή Τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων
τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Μνημόσυνα.
Ναός Ἀποστόλου Βαρνάβα ὥρα 8.00 – 11.00 π.μ.
Καθεδρικός Ναός Παναγίας ὥρα 9.00 – 12.30 μ.μ.
ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Εὐριδίκη Δημητρίου £ 15.00 Νίτσα Ματσάγκου £ 50.00
Ρίκκα Χατζηκωνσταντίνου £ 50.00 Ἀνώνυμος £100.00
Ὁ Ἐπίσκοπος καί τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Κοινότητος εὐχαριστοῦν θερμά τούς εὐλαβεῖς δωρητές.
A SERMON ON THE GOSPEL OF THE SUNDAY
Posted in Διακονία / Diaconia on 23 Μαΐου, 2009|
|
|
| THE CONFESSION OF THE BLIND MAΝ
“Neither this man nor his parents sinned, but that the works of God should be revealed in him.” (John 9:3)
THE MAN WHO WAS BORN BLIND: The blind man who was sitting on the side of the road every day, having his hand stretched out with an open palm, depending on the feelings of love, philanthropy and sympathy of his fellowmen. Let us remember that at that time there were no organised philanthropic societies as we know them nowadays neither from the government nor from individuals. Whoever happened to be in a state of misery and need, depended on the goodwill of others. The central figure of today’s gospel was born blind.
THE QUERY OF THE DISCIPLES: The disciples of the Lord looking at the blind man sought to learn from the Lord if the blindness of the man was due to his personal sins or those of his parents. The Lord’s answer to the disciples was that the illness of the man was neither due to his personal sins nor those of his relatives. Why then was he born blind? The answer given was: “that the works of God should be revealed in him.” (Jn 9:3) The person of this blind man would be used as the vessel for receiving the energy of the grace of God. The comment of the Lord does not tell us that this specific man was sinless, but that his blindness was not connected with his sins.
HEALING OF THE BLIND MAN: The Lord, following a brief preparation of His disciples and other followers, went on to remind them that He himself must implement the works of God whilst there is daylight since when night comes it is too late. Under the term ‘day’ the Lord denotes the present life whereas under the term ‘night’ He implies what follows after death. After this the Lord spat on the ground and made clay with His saliva and rubbed the clay on the blind man’s eyes and sent him to the pool of Siloam to wash. As soon as the blind man washed his eyes they gained light and he could therefore walk away without needing any help, enjoying the fruit of the healing which was granted by the Lord.
OTHER PEOPLE’S REACTIONS: The blind man was known to all the people of the area. Now the space where he used to sit, being empty, made the people look for him and wonder what happened to him. When they saw him they doubted that it was he himself. He assured them that he really is the formerly blind man. They asked to learn about the details of his healing. He narrated all the relevant events and revealed that a certain man bearing the name Jesus told him what to do and he did it and then he gained his sight.
THE BLIND MAN AND THE PHARISEES: The miracle of healing the blind man occurred on a Saturday. This annoyed the Pharisees and gave them the opportunity to criticise the Lord as a lawbreaker, someone who did not keep the Sabbath. The fact that one of their fellowmen, a wretched and miserable man, would from then onwards have sight in his eyes, neither gave them joy nor moved them in any way. They were more interested in maintaining the type of worship rather than the goodness towards man. They sought to learn all that was connected with the healing of the blind man, not because they were interested but out of envy they tried to find out any points which gave grounds for criticism. However, the blind man answered them simply, clearly, eloquently and without pretensions. The Pharisees themselves were not used to dealing with such situations. For this reason they were not pleased at all by the outcome of the events. THE PARENTS OF THE BLIND MAN: The Pharisees were not satisfied with simply questioning and criticising the blind man. They wanted to create a problem with his parents. However, since his parents knew the intentions of the Pharisees, in their witness, they revealed only that the blind man was their son but they avoided referring to what they knew about the miracle performed by the Lord. In a nice way they asked the Jews to seek the answers to their questions from the blind man, because they were afraid that they would be expelled from the synagogue. The Pharisees had already taken the decision that anyone who confessed that the man who healed the blind man was Christ the Messiah, would be expelled from the synagogue.
SECOND MEETING OF THE BLIND MAN AND THE PHARISEES: When the Pharisees were not able to obtain any information from the parents of the blind man they called him a second time. They compelled him to glorify God. They claimed that Christ – they avoided naming Him – was a sinner. The blind man then with courage and boldness replied: ‘if the man is a sinner personally I do not know it. I only know that I was blind and now I can see.’ Then they went on asking to learn the details of the miracle a second time. The formerly blind man refused to tell them, claiming that ‘I have already told you. Why do you ask me again? Are you perhaps thinking of following Him too?’ The Pharisees became angry, they insulted him and sent him away.
CHRIST AND THE HEALED MAN: Shortly afterwards the Lord learnt about the behaviour of the Pharisees towards the formerly blind man. He looked for him, found him and conversed with him. He asked him, “Do you believe in the Son of God?” The man answered, “Who is He, Lord, that I may believe in Him?” The Lord replied, “You have both seen Him and it is He who is talking with you.” The One you have seen and the One who is talking with you, He is the Son of God. The man full of joy made his heartfelt confession: “Lord, I believe!” And he worshipped Him. The formerly blind man showed his faith in the person of Christ the Messiah and kneeling down he worshipped Him. Oh Lord, great is your mercy, glory be to You!
C O M M U N I T Y N E W S
MEALS FOR THE ELDERLY: The meals for the elderly during the month of May were subsidised by the family of Marios Minaides in memory of their father Georgios and also the Ladies’ Auxiliary Society of PANTANASSA. We thank the kind donors for their generosity and consideration towards this worthy cause.
SCHOOL RAFFLE: The sale of the school raffle has now reached the amount of £6,700.00. We hope that you will continue supporting this endeavour so that we can attain our target of £11,000.00.
NEW SCHOOL CHAIRS AND DESKS: Last March the Greek School of St Barnabas bought desks (20) to meet the needs of pupils aged 5-7 years old. This month we have purchased the relevant chairs (40) for the pupils of the same age.
RENEWAL OF SUBSCRIPTIONS: The subscriptions for the Community (£50.00), Pantanassa (£25.00) and the Archdiocese Magazine £15.00) are now due. If you have not already paid your subscriptions or wish to subscribe to any or all of these you may contact our Community’s offices.
ST BARNABAS AND CYPRUS DAY: On Sunday, 7th June 2009, the Community of St Barnabas will be celebrating St Barnabas and Cyprus Day. Members of Parliament, various Officials from the Council and from both Embassies have been invited as well as presidents of other communities, societies and associations. His Eminence, Gregorios, Archbishop of Thyateira and Great Britain, will preside at the Divine Liturgy assisted by their Graces, Bishop of Kyaneon Chrysostomos and Bishop of Tropaeou Athanasios as well as other clergy. His Excellency, Alexandros Zenon, the High Commissioner of Cyprus, will deliver the speech of the day.
EXAMINATIONS AT OUR SCHOOL: During the month of May the older pupils sat for their examination at our School. The GCSE Oral examination took place towards the end of April beginning of May and the GCSE written examination was held on Friday, 15th May and Thursday, 21st May 2009. The GCE ‘AS’, Unit 1, examination was held on Monday, 18th May 2009. GCE ‘A Level’, Unit 2, will take place in June. We wish all the pupils who sat either of these examinations every success.
NEW CARPET IN ST BARNABAS: Last week a piece of new carpet replaced the old one in the sanctuary of St Barnabas.
|
Posted in Ανακοινώσεις on 18 Μαΐου, 2009|
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΘΡΑΝΙΑ/ΚΑΡΕΚΛΕΣ: Τόν περασμένο Μάρτιο τό σχολεῖο μας προμηθεύτηκε καινούργια θρανία (20) κατάλληλα γιά παιδιά ἡλικίας 7 – 9 χρονῶν. Τήν περασμένη Τρίτη παρελάβαμε καί τίς ἀνάλογες καρέκλες (40), οἱ ὁποῖες ἀντιστοιχοῦν δύο γιά κάθε θρανίο.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Posted in Διακονία / Diaconia on 18 Μαΐου, 2009|
Η Σ Υ Ν Α Ν Τ Η Σ Η Τ Ο Υ Κ Υ Ρ Ι Ο Υ Κ Α Ι Τ Η Σ Σ Α Μ Α Ρ Ε Ι Τ Ι Σ Σ Α Σ
«ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον.» (Ἰωαν. δ΄ 14)
Μέσα στόν καύσωνα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τοῦ καταμεσήμερου συμβαίνει ἡ συνάντηση καί διεξάγεται ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου μέ τήν Ἁγία Φωτεινή τή Σαμαρείτισσα κοντά στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Ἡ γυναίκα φαίνεται ὅτι ἕνεκα τῆς ζωῆς της ἐπέλεξε νά πάει στό πηγάδι τέτοια ὥρα νά ἀντλήσει νερό, μέ τή σκέψη ὅτι θά ἔμενε ἀπαρατήρητη. Νά ὅμως πού ὁ Θεός τῆς ἔστησε καρτέρι! Ἡ ζωή τῆς γυναίκας ὅπως πληροφορούμεθα ἀπό τό διάλογο δέν ἦταν τόσο ἀξιέπαινη.
Ὁ Κύριος ζήτησε ἀπό τή γυναίκα νά τοῦ προσφέρει λίγο νερό φυσικό νά ξεδιψάσει. Ἐκείνη ὅμως ἀντέταξε τή διάκριση, τό χωρισμό πού ὑπῆρχε μεταξύ Ἰουδαίων καί Σαμαρειτῶν. Τότε ὁ Κύριος λαμβάνει ἀφορμή γιά νά πεῖ ὅτι ὅποιος πίνει ἀπό τό φυσικό νερό, μετά ἀπό λίγο εἶναι καί πάλι διψασμένος. Τό νερό ὅμως, τό ὁποῖο χορηγεῖ Ἐκεῖνος, ὅσοι τό πίνουν, ὄχι μόνο ξεδιψοῦν παντοτινά ἀλλά τούς ὁδηγεῖ καί στήν αἰώνια ζωή. Ἡ γυναίκα μόλις ἄκουσε τοῦτα τά λόγια κατενύγη καί ζήτησε γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόν καθημερινό κόπο νά ἐπισκέπτεται τό πηγάδι. Βεβαίως δέν εἶχε κατανοήσει ἀκόμη ὅτι ἐπρόκειτο νά λάβει κάποιο διαφορετικό νερό, τή θεία Χάρη.
| 2 |
Τότε ὁ Κύριος πολύ παιδαγωγικά τῆς ὑποδεικνύει ὅτι τό σκεῦος της δέν εἶναι καθαρό, δέν εἶναι ἕτοιμο γιά νά ἀπολαύσει αὐτήν τή δωρεά. Τήν προέτρεψε δέ νά καλέσει καί τόν ἄνδρα της, γιά νά λάβουν μαζί τή Χάρη. Ἐκείνη χωρίς περιστροφές φανέρωσε ὅτι δέν εἶχε νόμιμο ἄνδρα. Σ’ αὐτό τό σημεῖο ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τή γυναίκα γιά τήν εἰλικρίνειά της καί ταυτόχρονα μέ μιά μονοκοντυλιά τῆς ἀποκάλυψε τή ζωή της: «πέντε γάρ ἄνδρας ἔσχες, καί νῦν ὅν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ» (Ἰωαν. δ΄ 18).
Ἡ συνομιλήτρια τοῦ Κυρίου ἄρχισε νά ὑποψιάζεται ὅτι ὁ συνομιλητής της δέν ἦταν κάποιος τυχαῖος ἄνθρωπος. Τόν χαρακτήρισε ὡς προφήτη καί ζήτησε νά μάθει ἄν οἱ Σαμαρεῖτες πράττουν σωστά ἐκεῖ ὅπου λατρεύουν τό Θεό στό ὄρος Γαριζείν. Ὁ Κύριος στή συνέχεια ἀνέβασε τό διάλογο σέ πολύ πιό ψηλές σφαῖρες πνευματικές καί θεῖες. Ἔτσι ἡ γυναίκα ἔκαμε τή δική της ὁμολογία πίστεως γιά τήν ἀναμονή τοῦ μέλλοντος νά ἔρθει Μεσσία. Ὅταν δέ ἄκουσε ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου τό: «ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι» (Ἰωαν. δ΄ 26) ἡ χαρά καί ὁ ἐνθουσιασμός γέμισαν τήν ψυχή της, σέ τέτοια κλίμακα ὥστε ἐγκατέλειψε τή στάμνα της, ξέχασε τό σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ της στό πηγάδι καί ἔτρεξε γρήγορα στήν πόλη νά ἀνακοινώσει στούς συμπολῖτες της τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στά μέρη τους.
Οἱ Σαμαρεῖτες δέχθηκαν τήν εἴδηση μέ πολλή χαρά, ἐνθουσιασμό καί προθυμία. Πῆγαν ἀμέσως στό πηγάδι, ἐγνώρισαν τόν Κύριο, τόν ἄκουσαν, τόν εἶδαν καί τοῦ ζήτησαν νά μείνει κοντά τους. Ἔτσι εἶχαν τό προνόμιο καί τήν εὐλογία νά τόν χαροῦν γιά δύο μέρες. Οἱ Σαμαρεῖτες δέν περιορίστηκαν στήν ἀκρόαση ἀλλά δέχθησαν τή πίστη τοῦ Ναζωραίου καί συντάχθησαν μαζί του. Στό ἑξῆς θά ἀνέμεναν τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά νά λάβουν τίς θεῖες δωρεές, τό πνευματικό νερό, τό ὁποῖο δροσίζει τίς διψασμένες ψυχές.
| 3 |
Ἡ πρόσκληση τοῦ Κυρίου ἀπό τούς Σαμαρεῖτες ἔτυχε εὐνοϊκῆς ὑποδοχῆς ἀπό μέρους τοῦ Κυρίου. Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά εὑρίσκεται κοντά τους Ἐκεῖνος δέν τούς ἀρνεῖται, δέν τούς ἀποφεύγει, δέν τούς ἀπορρίπτει. Γιά τοῦτο παρέμεινε δύο μέρες πλησίον τῶν Σαμαρειτῶν, τούς ὁποίους περιφρονοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἐπιπρόσθετα ἡ εἴσοδος τῶν Σαμαρειτῶν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τήν οἰκουμενικότητα καί τήν παγκοσμιότητα τῆς νέας πίστεως, γιατί ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.» (Α΄ Τιμ. β΄ 4) Κατά τήν παράδοση ἡ Σαμαρείτισσα μέ ὅλη τήν οἰκογένειά της ἀνέλαβε μεγάλο ἔργο ἱεραποστολικό μέχρι τήν Ἀφρική καί τή Ρώμη. Δικοί της συγγενεῖς εἶχαν θέσεις στή Ρώμη μέσα στό παλάτι. Ὅλα τοῦτα τά ἀξιοποίησε ἀνάλογα.
Ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια συνεχίζει ἀδιάκοπα τό σωτηριολογικό ἔργο τοῦ Κυρίου σέ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τοῦ πλανήτη. Ὅσοι ἔχουν ἀνοιχτές τίς καρδιές τους τούς προσφέρει τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως χωρίς ἐκβιασμούς καί πιέσεις, γιατί ὁ Κύριος καί Διδάσκαλός μας λέγει: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34 ) Ἡ πίστη τοῦ Ναζωραίου σέβεται καί προστατεύει τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν παραβιάζει τήν προσωπικότητά του. Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ τιμή καί ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν!
K O I N O T I K A N E A
ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ: Τό Σαββατοκύριακο, τῶν 9ης καί 10ης Μαΐου 2009, ἐγένοντο μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖο τελέσθηκε στούς ναούς τῆς κοινότητος, οἱ ἀκόλουθοι:
Ὁ Δαυίδ-Ἰωάννης, υἱός τῶν John David Hutton καί Floarea, τό γένος Brigorescu, μέ ἀνάδοχο τή Florentina Ciubotariu.
Ὁ Ἀνδρέας, υἱός τῶν Γεωργίου Ἀποστόλου καί Μαρίας-Ἐλισάβετ, τό γένος Rocha, μέ ἀνάδοχο τήν Ἀλεξία Νικολαΐδου.
Ἡ Κατερίνα, θυγατέρα τῶν Σεργίου Σεργίου καί Ἀνδρούλας, τό γένος Ἠλία, μέ ἀνάδοχο τό Γεώργιο Σεργίου.
Ὁ Ἀδάμος-Ἀναστάσιος, υἱός τῶν Ἀναστάση Κολοκασίδη καί Χρυσούλας, τό γένος Στυλιανοῦ, μέ ἀνάδοχο τή Γεωργία Κολοκασίδου.
Ἡ Μιχαέλλα, θυγατέρα τῶν Ἀλεξάνδρου Σχίζα καί Edyta, τό γένος Wziatek, μέ ἀνάδοχο τή Μαρίτα Σταύρου.
Ἡ Ἰουλία, θυγατέρα τῶν Ἀλεξάνδρου Σχίζα καί Edyta, τό γένος Wziatek, μέ ἀνάδοχο τό Νικόλα Σταύρου, καί
Ἡ Χλόη, θυγατέρα τῶν Ἐλευθερίου Σπυρῆ καί Michelle, τό γένος Λεοντίου, μέ ἀνάδοχο τή Γιαννούλα Κυβίττη.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος τέλεσε τό μυστήριο τῆς βαπτίσεως τῆς Κατερίνας Σεργίου. Συγχαίρουμε γονεῖς καί ἀναδόχους καί εὐχόμεθα στούς νεοφώτιστους νά ζήσουν.
ΓΑΜΟΣ: Τήν Κυριακή, 10η Μαΐου 2009, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος εὐλόγησε στόν Καθεδρικό μας ναό τούς γάμους τῶν Λούη Χριστοδούλου καί Μαρίας, τό γένος Γιαννῆ. Ἐκφράζονται θερμά συγχαρητήρια πρός τούς νεονύμφους καί τούς εὐχόμεθα νά ζήσουν εὐτυχισμένοι.
ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ: Τούς προσφιλεῖς καί σεβαστούς ἡλικιωμένους μας δεξιώθηκε τήν Τρίτη, 12η Μαΐου καί τήν Πέμπτη, 14η Μαΐου 2009, ἀντίστοιχα, ἡ Βοηθητική Ἀδελφότητα Κυριῶν καί Δεσποινίδων Η ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ. Ἡ Ἐπιτροπή Προστασίας τῶν Ἡλικιωμένων συγχαίρει καί εὐχαριστεῖ θερμά τίς φιλογενεῖς δωρήτριες.
ΚΗΔΕΙΑ: Τήν Πέμπτη, 14η Μαΐου 2009, στόν Καθεδρικό μας ναό ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τοῦ ἀειμνήστου Χριστοδούλου Ἰωάννου. Προσευχόμεθα γιά τήν ἀνάπαυση τοῦ ἐκλιπόντος καί συλλυπούμεθα τούς οἰκείους του.
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ: Παρακαλοῦνται ὅσα πρόσωπα εἶναι ἤ ἐπιθυμοῦν νά γίνουν συνδρομητές τῆς Κοινότητος, τῆς Βοηθητικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅπως καταβάλουν τίς ἐτήσιες συνδρομές τους. Αὐτές ἔχουν κατά σειρά, ὡς ἑξῆς: £ 50.00, £ 25.00 καί £ 15.00.
Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΛΑΧΝΟΣ: Μέχρι τώρα ἔχουν πουληθεῖ λαχνοί ἀξίας £6,100.00. Εὐχαριστοῦμε τήν ἀγάπη σας γιά τήν ὑποστήριξη καί προσβλέπουμε στή συνέχιση τῆς προσφορᾶς σας.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΘΡΑΝΙΑ/ΚΑΡΕΚΛΕΣ: Τόν περασμένο Μάρτιο τό σχολεῖο μας προμηθεύτηκε καινούργια θρανία (20) κατάλληλα γιά παιδιά ἡλικίας 7 – 9 χρονῶν. Τήν περασμένη Τρίτη παρελάβαμε καί τίς ἀνάλογες καρέκλες (40), οἱ ὁποῖες ἀντιστοιχοῦν δύο γιά κάθε θρανίο.
ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
21η Μαΐου Πέμπτη Ἁγίων Βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.
Τήν παραμονή Ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ. Τήν κυριώνυμη μέρα Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Ἀρτοκλασία ὥρα 9.00 – 11.30 π.μ.
23η Μαΐου Σάββατο Ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ.
24η Μαΐου Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ.
Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Μνημόσυνα.
Ναός Ἀποστόλου Βαρνάβα ὥρα 8.00 – 11.00 π.μ.
Καθεδρικός Ναός Παναγίας ὥρα 9.00 – 12.30 μ.μ.
ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Μερόπη Κυριάκου £ 20.00 Ἄνδρια Φωτίου £ 10.00
Γιωργούλα Παρασκευᾶ £ 20.00 Ἀντωνία Θεοδούλου £ 20.00
Ἕλλη Παπαφώτη £100.00 Ἀνώνυμος £ 19.00
Ἀνώνυμος £1,000.00 Ἀνώνυμος £ 20.00
Φλωρεντία Παναγιώτου £ 20.00 Εἰρήνη Παπαστυλιανοῦ £100.00
Ἀνδρούλα Κυριάκου στή μνήμη συζύγου καί γονέων £ 10.00
Διάφοροι Ἀνώνυμοι στή μνήμη Ἑλένης Ζησίμου £1,513.00
Ὁ Ἐπίσκοπος καί τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Κοινότητος εὐχαριστοῦν θερμά τούς εὐλαβεῖς δωρητές.
ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
Posted in Σχολείο / School on 11 Μαΐου, 2009|
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Posted in Διακονία / Diaconia on 11 Μαΐου, 2009|
Η Α Μ Ο Ι Β Η Τ Η Σ Υ Π Ο Μ Ο Ν Η Σ
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει.»
(Ἰωαν. ε΄ 7)
Ἄταφος νεκρός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια, ἔκειτο ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά πάνω στό στρῶμα του, μεταξύ τόσων πολλῶν ἄλλων ἀσθενῶν συνανθρώπων του. Ὅλο τοῦτο τόν καιρό ἔκανε ὑπομονή καί πίστευε ὅτι κάποια φορά θά τά κατάφερνε νά κατέβει στό νερό τῆς κολυμβήθρας καί αὐτός πρῶτος, γιά νά γίνει καλά. Τά χρόνια ὅμως κυλοῦσαν καί αὐτός παρέμενε ἐκεῖ καί περίμενε.
Τό νερό τῆς κολυμβήθρας ἀποκτοῦσε ἰαματική χάρη, θεραπευτική ἰδιότητα καί δύναμη, ὅταν σέ ἀκαθόριστο χρόνο, δεχόταν τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τό κινοῦσε καί ἀναχωροῦσε ἀμέσως. Τότε ὅποιος ἀπό τούς ἀσθενεῖς κατάφερνε νά κινηθεῖ κάπως γρήγορα ἤ εἶχε κάποια βοήθεια ὥστε νά μπεῖ πρῶτος στό νερό, ἀνακτοῦσε ἀμέσως τήν ὑγεία του.
Μετά ἀπό τριάντα ὀκτώ χρόνια συνεχοῦς θητείας τοῦ παραλύτου ὁ τόπος δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ «Ἀγγέλου τῆς εἰρήνης», τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Σωτήρας Χριστός πλησιάζει τόν παράλυτο καί κάνει διάλογο μαζί του. Τόν ἐρωτᾶ νά μάθει ἄν ἐπιθυμεῖ νά γίνει καλά. Ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτήν τήν εὐκαιρία διατραγωδεῖ τό δρᾶμα του. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος κατέστη μόνιμος θαμώνας αὐτοῦ τοῦ ἀνοιχτοῦ νοσοκομείου. Οἱ δικοί του ἴσως ἀπέθαναν, ἴσως τόν ξέχασαν, ἴσως κουράστηκαν νά τόν ἐπισκέπτονται, ἴσως τόν ἀπέφευγαν, ἕνεκα τῆς προτέρας ζωῆς καί τοῦ καταντήματός του.
Τό γεγονός εἶναι ὅτι ἔνιωθε μόνος καί ἀβοήθητος. Ἄραγε πόσοι συνάνθρωποί μας εὑρίσκονται σέ αὐτήν τήν κατάσταση; Σέ θάλαμο κάποιου νοσοκομείου, στό κελλί κάποιας φυλακῆς, σέ μιά τρώγλη κάποιας φτωχογειτονιᾶς, σέ διαμέρισμα κάποιας παραμελημένης πολυκατοικίας, σέ κάποιο ἵδρυμα ἀνιάτων ἀσθενῶν, γιά νά περιορισθοῦμε μόνο σέ μερικά παραδείγματα.
Ὁ παράλυτος μέσα στή μακρόχρονη δυστυχία του καλλιέργησε τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς. Ἴσως ἔκαμε τήν αὐτοκριτική του. Γιά τοῦτο δέν ἐκφράζει κανένα παράπονο ἐναντίον συγκεκριμένων συνανθρώπων του. Δέν τά ἔχει μέ τό Θεό. Τά χρόνια περνοῦν καί αύτός παραμένει ἐκεῖ. Φαίνεται ἐλπίζει καί πιστεύει γιά ἕνα καλύτερο αὔριο. Τρέφει αἰσιοδοξία. Ὅλα τοῦτα τά θετικά σημεῖα, τά ὁποῖα συντηρεῖ μέσα του, ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀμειφθοῦν, νά ἔρθουν στήν ἐπιφάνεια καί νά καταστοῦν γνωστά.
Ὁ Θεῖος Λυτρωτής τοῦ χορηγεῖ ὑγεία σώματος καί ψυχῆς. Τόν θεραπεύει καί τοῦ δίδει ἐντολή: «ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει». Ἀφοῦ τοῦ χάρισε τήν ὑγεία, τοῦ ὑποδεικνύει νά σηκώσει ὁ ἴδιος τό στρῶμα του καί νά τό φορτωθεῖ. Ὁ ἄλλοτε παράλυτος τώρα εἶναι καλά καί μπορεῖ νά τό κάμει. Ὅσα μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, δέν τά κάνει ὁ Θεός. Δέ μᾶς καθιστᾶ ἄβουλα ὄργανα. Μᾶς ἀφήνει νά ἐκδηλώσουμε τίς δυνάμεις μας.
Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου δυστυχῶς δέν ἐχαροποίησε τούς Ἰουδαίους. Τά πολλά χρόνια τῆς ἀσθένειας καί τῆς μοναξιᾶς τοῦ ἀνθρώπου δέν τούς συνεκίνησαν. Βρῆκαν ἀφορμή νά κάνουν κριτική, γιατί τό θαῦμα ἐγένετο ἡμέρα Σάββατο. Οἱ ἴδιοι δέν κατανόησαν ὅτι τό Σάββατο, ἐκτός ἀπό ἡμέρα προσευχῆς ἦταν καί ἡμέρα ἀγαθοεργίας καί ἔκφρασης ἀγάπης πρός τό συνάνθρωπο. Γιά τοῦτο ἐγένοντο κατήγοροι τοῦ Κυρίου.
Ὁ παράλυτος μετά τή θεραπεία του εὑρίσκεται στό χῶρο τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων. Φαίνεται ὅτι ἤθελε νά χαράξει πιά μιά νέα γραμμή ζωῆς καί νά μήν ἐπιστρέψει στά παλιά. Ἐκεῖ στό χῶρο τοῦ ναοῦ εὑρίσκεται κάι ὁ εὐεργέτης του, ὁ Κύριος. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν τόν γνώριζε, γιατί μετά τή θεραπεία του, ὁ Κύριος ἔφυγε ἀμέσως καί ἀθόρυβα. Ὅταν ὅμως τόν συνάντησε καί τοῦ μίλησε, τότε τόν ἀναγνώρισε καί ἔμαθε ποιός τόν ἔκαμε καλά. Ὁ Κύριος τοῦ συνέστησε: «ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται.» (Ἰωαν. ε΄ 14) Ὁ Θεός μᾶς παρέχει εὐκαιρίες πνευματικῆς ἀνασύνταξης καί ἐπιστροφῆς πλησίον του. Οἱ πνευματικές κεραῖες ἀπαιτεῖται νά εἶναι ἕτοιμες νά δεχθοῦν τά μηνύματα. Κύριε, κατεύθυνε τή ζωή μας ὥστε νά δοξάζεται τό Ἅγιο ὄνομά Σου. Ἀμήν!
K O I N O T I K A N E A
ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ: Τό Σαββατοκύριακο, τῶν 2ας καί 3ης Μαΐου καί τή Δευτέρα, 4η Μαΐου 2009, ἐγένοντο μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖο τελέσθηκε στούς ναούς τῆς Κοινότητός μας, οἱ ἀκόλουθοι:
Ἡ Ἰσαβέλλα-Ἑλένη, θυγατέρα τῶν Γρηγόρη Webber καί Ἐλεονώρας, τό γένος Σπύρου, μέ ἀνάδοχο τήν Ἀγγέλα Πελενδρίτη.
Ὁ Χρυσοβαλάντης, υἱός τῶν Onur Yelken καί Ζωῆς, τό γένος Ἀνδρέου, μέ ἀναδόχους τίς Ἄννα Κωνσταντίνου καί Παναγιώτα Κακουρῆ, καί
Ὁ Χαράλαμπος-Ἄντρος, υἱός τῶν Μιχαήλ Μιχαήλ καί Νίκης, τό γένος Κυριάκου, μέ ἀνάδοχο τόν Ἀντώνη Ἀντωνᾶ.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος τέλεσε τή βάπτιση τοῦ Χαραλάμπους-Ἄντρου.
Συγχαίρουμε γονεῖς καί ἀναδόχους καί εὐχόμεθα στούς νεοφώτιστους νά ζήσουν.
ΓΑΜΟΣ: Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος τό Σαββατοκύριακο, τῶν 2ας καί 3ης Μαΐου καί τή Δευτέρα, 4η Μαΐου 2009, στούς ναούς τῆς Κοινότητός μας, εὐλόγησε τούς γάμους τῶν:
Στεφάνου Σ. Ἰωάννου καί Μαρίας, τό γένος Χρήστου.
Maurice-George D. Luckcock καί Μαρίας, τό γένος Σωκράτους, καί
Ἀνδρέου Γ. Μιχαηλίδη καί Γεωργίας, τό γένος Σολωμοῦ.
Ἐκφράζονται θερμά συγχαρητήρια πρός τούς νεονύμφους καί τούς εὐχόμεθα νά ζήσουν εὐτυχισμένοι.
ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ: Τούς προσφιλεῖς καί σεβαστούς ἡλικιωμένους μας δεξιώθησαν τήν Τρίτη, 5η Μαΐου, ἡ οἰκογένεια τῶν Μαρίου καί Κούλας Μηναΐδου, στή μνήμη τοῦ ἀειμνήστου πατέρα τους Γεωργίου. Τό γεῦμα τῆς Πέμπτης, 7η Μαΐου 2009, προσεφέρθη ἀπό μέρους τῆς Βοηθητικῆς Ἀδελφότητος Κυριῶν καί Δεσποινίδων Η ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ. Ἡ Ἐπιτροπή Προστασίας τῶν Ἡλικιωμένων συγχαίρει καί εὐχαριστεῖ θερμά τούς εὐλαβεῖς δωρητές.
ΚΗΔΕΙΕΣ: Στόν Καθεδρικό ναό τῆς Παναγίας ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῶν ἀειμνήστων Χρυστάλλας Σωφρονίου τή Δευτέρα, 27η Ἀπριλίου 2009, Ἑλένης Ζησίμου, τήν Τετάρτη, 6η Μαΐου καί Κώστα Τάκη, τήν Παρασκευή, 8η Μαΐου 2009. Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Τροπαίου κ. Ἀθανάσιος προέστη τῆς ἀκολουθίας τῆς κηδείας τῆς ἀείμνηστης Ἑλένης Ζησίμου. Προσευχόμεθα γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ἐκλιπόντων καί συλλυπούμεθα τούς οἰκείους των.
Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΛΑΧΝΟΣ: Μέχρι τώρα ἔχουν πουληθεῖ λαχνοί ἀξίας £5,700.00. Εὐχαριστοῦμε τήν ἀγάπη σας γιά τήν ὑποστήριξη καί προσβλέπουμε στή συνέχιση τῆς προσφορᾶς σας.
ΣΥΝΕΔΡΙΑ Δ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ: Τήν Τετάρτη, 6η Μαΐου 2009, τό Δ. Συμβούλιο τῆς Κοινότητος συνῆλθε στά κεντρικά γραφεῖα, ὑπό τήν προεδρία τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Τροπαίου κ. Ἀθανασίου, γιά τήν τακτική μηνιαία συνεδρία του. Μετά τά καθιερωμένα τό σῶμα ἀσχολήθηκε μέ τά ἀκόλουθα: Μεθέορτα Μ. Ἑβδομάδος καί Πάσχα, Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα καί ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, κοινοτικοί ἑορτασμοί Ἀποστόλου Βαρνάβα καί Ἡμέρας Κύπρου, Κυριακή Πεντηκοστῆς, 07/06/09, μνήμη Ἀποστόλων Βαρνάβα καί Βαρθολομαίου, Πέμπτη 11/06/09, ἐνημέρωση γιά τίς ἐργασίες στούς κοινοτικούς χώρους, διοργάνωση κοινωνικῆς ἐκδήλωσης, σχολικά θέματα καί διάφορα ἄλλα. Παρευρέθησαν 15 πρόσωπα.
ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
12η Μαΐου Τρίτη Ἐπιφανίου Κύπρου καί Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως.
Τήν παραμονή ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ. Τήν κυριώνυμη μέρα Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Ἀρτοκλασία ὥρα 9.00 – 11.00 π.μ.
13η Μαΐου Τετάρτη Τῆς Μεσοπεντηκοστῆς Γλυκερίας μάρτυρος.
Τήν παραμονή ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ. Τήν κυριώνυμη μέρα Ὄρθρος, θ. Λειτουργία καί Ἀρτοκλασία ὥρα 9.00 – 11.00 π.μ.
16η Μαΐου Σάββατο ἑσπερινός ὥρα 6.00 μ.μ.
17η Μαΐου Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος. Ἀποστόλων Ἀνδρονίκου καί Ἰουνίας. Θεοφάνους Ἐπισκόπου Σολέας Κύπρου.
Ὄρθρος, θ. Λειτουργία, Γιορτές καί Μνημόσυνα.
Ναός Ἀποστόλου Βαρνάβα ὥρα 8.00 – 11.00 π.μ.
Καθεδρικός Ναός Παναγίας ὥρα 9.00 – 12.30 μ.μ.
ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Ἑλένη Μιχαήλ £ 15.00 Κατερίνα Προκοπίου £100.00
Νεκταρία Πολυκάρπου £100.00 Οἰκογ. Νίκου Ἡρακλέους £ 80.00
Ἀνδρέας Στρατῆ £100.00 Ἑλένη Χριστοδουλίδη £200.00
Daniela £ 10.00 Ἀνώνυμος £250.00
Πάμπος καί Κατινούλα Νικολούδη £100.00 Σπῦρος Ἀναστασίου £ 10.00
Ὁ Ἐπίσκοπος καί τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Κοινότητος εὐχαριστοῦν θερμά τούς εὐλαβεῖς δωρητές.
Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green 